Het is aan het begin van deze zaterdag al een stuk drukker dan gisteren. De eerste band van vandaag is The Skints uit Londen. Met hun mix van reggae, punk en ska laten ze al tien jaar elk publiek uit hun plaat gaan. Gezien deze stralende dag hadden ze niet beter geprogrammeerd kunnen worden. Het publiek staat bij aanvang al klaar om de heupen eens flink los te gooien. Dit gebeurt dan ook vanaf de eerste lage bastonen. Een strandbal vliegt over het publiek en mensen zwemmen in het water. Als er dan ook nog een laagvliegende ooievaar in de strakblauwe lucht verschijnt, is het idyllische plaatje helemaal compleet. Iedereen geniet, reggae in de polder.

Een groter publiek

Na deze Jamaicaanse sferen is het tijd voor wat tegengas bij Ravenswoud. Als we langs de hoofdweg lopen, zien we dat er nog altijd veel mensen binnenkomen via de ingang. Het was bij The Skints al niet rustig, maar de drukte neemt nu echt toe. De zaterdag is ook de enige dag die helemaal uitverkocht is. Eenmaal ter plaatste aangekomen is Paulusma – ex-frontman van Daryll-Ann – al begonnen met spelen. Het publiek lijkt hier wat ouder en zit aandachtig te luisteren. Er wordt een setlist van puike indie-nummers gespeeld. Paulusma heeft een verdomd goeie band om hem heen verzameld. Met twee gitaristen en een bedreven toetsenist wordt er een breed geluid neergezet, waarin iedereen de ruimte krijgt om te excelleren Dit verdient echt een groter publiek.

Met alleen een drumstel en een gitaar is het duo Blood Red Shoes het hoofdprogramma van de middag. Gezien hun naamsbekendheid is het niet verrassend dat het grote veld bij Bontebok aardig vol staat. Desondanks reageert het publiek toch wat tam op de eerste paar nummers. Het duo oogt wat ongemakkelijk en weet niet precies wat het aan moet met het huiverige publiek. Drummer Steven Ansell doet voornamelijk het woord en gitarist Laura-Mary Carter toont zich ronduit verlegen. Ook het spel is vandaag niet vlekkeloos, Ansell is niet altijd even strak en zijn zang laat ook te wensen over. De enige welkome afwisseling in de weinig variërende set-list is ‘Cigarettes In the Dark’, maar aangezien het buiten op klaarlichte dag wordt gespeeld, biedt dit ook weinig soelaas.

Aangename verrassing 

Ze doen wel wat denken aan Seasick Steve: met huis-tuin-en-keukeninstrumenten als het wasbord, de ‘elektrische lepel’ en een broomstick-bass maakt de Ben Miller Band gruizige rootsmuziek. De festivalgangers pikken al snel op dat hier iets bijzonders gebeurt en de tent stroomt vol. Laaiend enthousiast wordt er gereageerd op hun vertolkingen van de klassiekers ‘St. James Infirmary’ en ‘Black Betty’. “Yihaa!” wordt er hier en daar in het publiek geschreeuwd. Als het is afgelopen, wordt er dan ook luidkeels “we want more” gescandeerd. Met een uiterlijk alsof ze zo van een bouwplaats of van een tankstation zijn gestapt, met het vet nog in de broek, hebben ze de tent van Groote Gast helemaal op zijn kop gezet. De aangename verrassing van vandaag.

Een grote naam op deze editie van WTTV is Villagers. Deze Ieren maken rustige indiefolk en hebben net hun derde album Darling Arithmetic gereleasd. Alhoewel ze qua naamsbekendheid op het grote podium aardig op hun plaats zijn, komt hun rustige luistermziek hier toch niet helemaal goed tot zijn recht. Met veel slepende akoestische nummers als ‘So Naive’ en ‘Hot Scary Summer’ – beide van het nieuwe album – weet zanger Conor O’Brien het publiek niet echt te overtuigen, de zuivere zang en trompetspelende drummer ten spijt. O’Brien probeert het wel, maar pogingen als ‘‘If anyone wants to sing along, please do.’’ zijn aan dovemansoren gericht.

Crowdsurfen op een opblaaskrokodil

The Asteroids Galaxy Tour is geen onbekende band meer op festivals. Ze stonden onder andere al op Pinkpop, Lowlands en Parkpop. Een groot deel van WTTV staat dan ook om stipt kwart over negen klaar bij hoofdpodium Bontebok. De band zet meteen in met een nummer van hun laatste plaat Bring Us Together. Nog niet helemaal raak, maar Als later ‘Dollars in the Night’ en ‘The Golden Age’ voorbijkomen slaat de sfeer toch om. Zangeres Mette Lindberg is een vakvrouw die het publiek goed weet te bespelen. Toch blijft de euforie zoals bij Typhoon uit. Veel mensen vertrekken dan ook voor einde van de show naar podium Ravenswoud om nog wat van Ostyn mee te pakken. Bijzonder aan dit festival is namelijk dat een van de headliners, in dit geval dEUS, mede de line-up bepaalt. Zij hebben drie veelbelovende Vlaamse bands meegenomen, waar Ostyn er een van is. Dit solo-project van Bert Ostyn – de voormalige frontman van Absynthe Minded – gooit hoge ogen. De zweverige rocknummers vallen prima in de smaak bij het publiek. Het titelnummer van het album No South of the South Pole wordt dan ook met een daverend applaus ontvangen. Geen slechte aanrader van Tom Barman en co!

Als je een feestje wilt bouwen ben je bij Jungle By Night aan het juiste adres. Ze staan om half tien ’s avonds geprogrammeerd in Blessum en omdat The Asteroids Galaxy Tour toch een beetje tegenvalt, is het druk. Heel erg druk! Het terrein rondom het podium wordt dan ook vrij snel afgesloten door de beveiliging. Dit leidt tot irritatie bij de mensen die er niet meer inkomen. Natuurlijk valt het te prijzen dat de veiligheid vooropgesteld wordt, maar ook als er later veel toeschouwers vertrekken worden er geen nieuwe mensen binnen gelaten. Misschien een puntje voor de organisatie. Voor de mensen die wel binnen zijn is de pret er niet minder om. Het publiek gaat helemaal uit zijn dak op deze blaasmuziek met afrobeats. Meerdere malen gaat een meisje crowdsurfend op een opblaaskrokodil over het publiek heen, totdat een jongen vanuit de uitzinnige menigte in een tentpaal omhoogklimt en hem bovenin vastbindt. Wat een spektakel! Voor degenen die na Jungle By Night hun voetjes even rust willen geven is er een groot vuur op het strand georganiseerd. De echte feestbeesten kunnen de hele zaterdagnacht nog door op KC The Funkaholic en Tom Trago.