Enfants Terribles is een aaneenschakeling van absurdistische sketches die zich nog het best laat omschrijven als een mengeling van kleinkunst, variété, slapstick, muziek, illusionisme, circus en een vleugje ballet. Niets lijkt te gek voor dit artiestentrio, dat geen schaamte lijkt te kennen en constant alles uit de kast haalt om in de smaak te vallen. En met succes. Van begin tot eind worden de artiesten gevoed door de gulle lach van het publiek. Daarin schuilt ook direct de keerzijde van de voorstelling. De focus op het bizarre, platte en humoristische, zorgt voor oppervlakkigheid en maakt de voorstelling uiteindelijk, ondanks de vele afwisseling, weinig verrassend.

Groot lichaamsbewustzijn

De artiesten zijn meesters in het bespelen van het publiek en weten hoe ze de perfecte spanningsboog moeten opbouwen. Hierdoor hebben ze dikwijls al aan één armbeweging of spiervertrekking in het gezicht genoeg. Dit lichaamsbewustzijn is ook duidelijk zichtbaar wanneer ze met zijn drieën een skelet een operanummer van Pavarotti laten uitvoeren. Zelfs de trillingen van de kaken kloppen, wat voor een vreemde gewaarwording zorgt: er wordt een esthetisch mooi plaatje gecreëerd terwijl het een skelet is dat de solo ten gehore brengt.

Anti-vaardigheid

Aan de andere kant zetten de artiesten maar weinig van hun lichaamsbeheersing in voor het tonen van spektakel. De acrobatische kunsten in de trapeze, op spitzen, en op de vloer worden met grote eenvoud uitgevoerd en verraden dat er grotere vaardigheden achter verschuild gaan. Er kan zelfs gezegd worden dat de artiesten hier en daar expres inzetten op ‘anti-vaardigheid’ als een soort aanklacht tegen het publiek, dat helemaal geen echt illusionisme wil zien. Bovenal zit het publiek te wachten op het clowneske, waarbij alle trucs worden verraden en de artiest zichzelf belachelijk maakt in plaats van dat hij respect verdient.

Niet te serieus

De horroropa’s in scootmobielen zijn terugkerende ondersteunende personages in de voorstelling. Ze komen op de meest onlogische momenten voorbij om nog net een vleugje extra verwarring te scheppen. Al aan het begin van de voorstelling zetten ze op briljante wijze het klassieke circus een hak door samen met één van de Ashton Brothers een paardendressuur uit te voeren. De scootmobielen rijden in formatie en kunnen zelfs op hun achterwielen balanceren, als paarden in het circus. Op een soortgelijke wijze wordt ook het klassieke ballet geparodieerd. Een triest en moeilijk bewegend oud mannetje betreedt het podium om vervolgens in tutu een stukje Zwanenmeer uit te voeren. Een typisch gevalletje van ‘niets is wat het lijkt’: iets wat vaker terugkomt in de voorstelling. Zo kan iemand in een rolstoel ook aan een trapeze hangen en wordt met blacklight een illusie met allerlei zwevende rekwisieten gecreëerd.

Vermakelijk

Hoewel Enfants Terribles niet aan elkaar hangt van vernieuwde en originele sketches en een gevoel van diepgang vaak ontbreekt, weten de Ashton Brothers als geen ander wat het publiek wil zien. De artiesten verstaan hun vak en slagen erin het publiek een vermakelijke avond te bezorgen.