In deze bluesupdate drie albums met een totaal verschillende signatuur. Toch horen ze allemaal tot het bluesgenre. We gaan van lichte rock naar heel stevige blues, bijna hardrock, om vervolgens te landen in weer wat bedeesdere vorm van dit genre.

Kyla Brox

Het negende album van Kyla Brox, Pain & Glory, is pas het tweede album van deze zangeres dat uw recensent ter ore komt en wekt deze keer wèl de nieuwsgierigheid op naar de rest van haar muziek. Dit album huist zoveel moois in zich dat het gevoel omhoog komt dat misschien al veel moois van deze artieste zomaar aan ons is voorbijgegaan. Het album opent met ‘For The Many’ in de stevige blues-, soul- en rock-traditie. Het titelnummer ‘Pain & Glory’ is een gloedvolle ballad, waarin de stem van Brox excelleert door fraaie randjes in de zangstijl. Een lichte kreun van pijnlijke emotie die niet overdrijft, maar bijdraagt aan de zeggingskracht van het liedje. Naar het einde toe weet ze ook de ‘Glory’ bij te zetten in de zang: we horen een stevige blijdschap.

Het gevoel dat de band Hokie Joint oproept horen we langskomen in ‘Bloodshot Sky’. ‘Devils Bridge’ klinkt daarentegen huppelend en vrolijk met een wat langzame blues slag. ‘Choose Life’ is een topliedje dat gaat over het maken van vrienden, geliefden enz. Heerlijke soulzang en pianowerk om van te watertanden. Dit is soul in optima forma! ‘In The Morning’ is een echte blues-stuwer: het aloude bluesritme met soulband begeleiding. Brox zingt als een lef-hebbende diva met een fraaie kreun hier en daar. Het is een album om vele malen te draaien en enorm te genieten van de warme benadering van Kyla Brox. Dit is een topplaatje van het moment.

John Fairhurst

Houd je goed vast als je het album The Divided Kingdom van John Fairhurst uit de speakers laat knallen, anders blaast deze Brit je zo van je sokken. Als je ervan houdt is dit meteen een oorwurm van jewelste. De donkere zang van Fairhurst is van een zwaar indrukwekkende diepte. Dat zijn stembanden zulke lage tonen produceren is meteen het handelsmerk van deze artiest. In acht composities pakt Fairhurst je stevig bij de veter. ‘Lies and A-45’ is een duister liedje met een geladen spanning. Een pistool dat is doorgeladen en zo de luisteraar in het oor kruipt. Aan het eind gaat het pistool ook daadwerkelijk af.

Het is moeilijk om vergelijkingen binnen het bluesgenre te noemen. Wie dit album tot zich laat komen moet onwillekeurig ook aan Ozzy Osbourne denken en Black Sabbath, maar dan met een heerlijk blues-hart. Ook Alice Cooper komt langs als je aan vergelijkingen denkt. De denderende en donkere sound van The Divided Kingdom werkt louterend in een drukke week. Het laat je zinderen in een rustige, vaak relaxte mood. Wat een heerlijke verrijking van het bluesgenre om deze zwaargewicht te mogen laten schitteren.

Ellis Bailey

De stap van het vorig beschreven album naar Road I Call Home van Ellis Bailey klinkt haast als een verlichting. Toch opent Bailey met ‘Hell Or High Water’ als een logisch vervolg op de loodzware sound van Fairhurst, om vervolgens een gevoel van dreigend onheil op te roepen gedurende de rest van het album. Laat je vooral niet in de war brengen door de hoes, waarop Bailey als een soort cowboy te zien is. We hebben hier wel degelijk te maken met de stevige kant van de vrouwenblues. Te denken valt dan natuurlijk aan Anna Popovic. Geen idee of ze live net zo knalhard zal spelen als Popovic.

Bailey swingt lekker in de bluestraditie, maar heeft naast het rockrandje een stem die van heldere snit is met een lekkere rollende keelklank. Bij het derde liedje ‘Deeper’ gaat het gas en de stevigheid eraf en klinkt Ellis Bailey, ondersteund door blazers, zelfs een tikje lieflijk tot het refrein komt en het tempo licht stijgt tezamen met een wat krachtigere voordracht. De blazers doen zelfs denken aan Earth, Wind & Fire. Op ‘What’s The Matter With You’ maken we een bluesballad mee waar een Hammondorgel heerlijk meeklinkt. Bailey weet de aandacht vast te houden op dit sterk afwisselend en onderhoudend album.