Aarhus Archieven - 8weekly.nl

Muziek / Reportage

special: Reportage deel 3 - Zondag

Northside Festival Aarhus

zaterdag 25 juni 2016 / 0 Reactiesdoor: Liv Krake / beeld: Marije Leeuw 0 Sterren

De zondag: de slotdag van het fijne Northside Festival in Aarhus. De vrijdag en de zaterdag waren twee geslaagde dagen en ook het programma op zondag is niet mis. Deze zonnige dag is het het drukst op het festival: Duran Duran trekt enorm veel bekijks. Er zijn zelfs fans uit Engeland gekomen om de band te bekijken. Verder staan onder andere Beck, Twin Atlantic, Flume, Caribou, Damien Rice en Bloc Party op de zondagposter. Over diversiteit gesproken.

Vooraan het hek van de Green Stage staan na opening van het terrein om half 1 meteen een aantal diehard Duran Duran fans uit Engeland terwijl die show pas om 20:50 uur deze avond is. Om 14:00 uur is het hier tijd voor niemand minder dan Damien Rice, een enorm vroege tijd voor een dergelijk groot artiest als Rice. Wellicht wilde de organisatie mensen vroeg naar het festival trekken, wat ze in ieder geval gelukt is. Vlak voor de show staat het veld namelijk goed vol. Toch had hij met zijn emotionele en magische tracks ook heel goed iets later op de timetable kunnen staan.

Damien Rice

Rice komt op met een indrukwekkende en ‘kleine’ versie van het prachtige ‘Delicate’, een nummer dat live nóg puurder is dan op de plaat. De goedlachse doch serieuze muzikant heeft weinig tijd om wat te vertellen: hij probeert zoveel mogelijk nummers in de krappe drie kwartier die hij heeft te proppen. Alleen maar fijn: hoe meer tracks, hoe beter! ‘9 Crimes’ is harder dan het origineel, ‘Cannonball’ kruipt onder je huid en laat je niet meer los en ‘My Favorite Faded Fantasy’ wordt zachtjes meegezongen tot achter op het veld. Veel te snel wordt de energieke show van de talentvolle Ier met een bombastisch ‘It Takes A Lot’, waarin hij door middel van een loopstation zelf een complete bandsound in elkaar zet, afgesloten. Kippenvel gegarandeerd wanneer hij twee drumstokken pakt om vervolgens snoeihard los te gaan op de aanwezige drums. Het is jammer dat de show maar zo kort is, maar op de een of andere manier zorgde dit wel voor een enorm intense beleving van de nummers die gespeeld werden. Wat een held is deze man toch.

Variatie

Na dit bizar goede begin loopt het hele veld uit richting de Blue Stage waar de artiesten van het Deense Scarlet Pleasure klaar staan om Northside plat te spelen. En dat doen ze. Het is wederom een beetje een gevalletje Lukas Graham: de poppy en aanstekelijke r&b doet enorm boyband aan. Ook zanger Emil Goll is daar helemaal op ingespeeld: met zijn Nick Carter-look (inclusief blonde gelkuif) danst hij alsof hij zo uit de jaren 90 is gestapt en zwaait hij naar de grootste fans die vooraan het hek aan het dringen zijn. Ook hier gaan de Denen compleet los: van de 16-jarige meisjes bij het podium tot aan de 40-jarige rockers achter op het veld, bijna iedereen weet elk nummer mee te zingen. De gladde show en dito muzikanten en liedjes zijn totaal niet ons ding, maar toegegeven: het is zeker niet slecht. De zang klopt, de instrumentale partijen kloppen, het samenspel klopt en ze weten er een strakke show van te maken. Het is echter bewonderenswaardig hoe zoete acts als deze en Lukas Graham enorm in trek zijn in Denemarken.

Jake Bugg

Een echte showman is Jake Bugg, de volgende artiest die we checken, niet. Zijn catchy nummers en opvallende stem doen het werk echter wel voor hem, maar voor een knallend optreden moet je niet bij de jonge Brit zijn. Hij kijkt geconcentreerd voor zich uit, zegt af en toe wat en speelt zijn dansbare hitjes. Bugg heeft als groot voordeel dat zijn stem ontzettend onderscheidend is in vergelijking met andere jonge singer-songwriters, zonder dat het saai wordt. Alsof hij de stembanden van een oudere muzikant gekregen heeft. Dat maakt zijn show alsnog interessant om naar te kijken en vooral te luisteren, ook al gebeurt er niet zoveel op het podium. Met maar liefst dertien nummers, met onder andere het karakteristieke ‘Never Wanna Dance’ en hitjesafsluiter ‘Lightning Bolt’, weet hij de eerste rijen publiek aardig in te pakken. Jake Bugg is een prima afsluiter van deze extreem zonnige middag.

Caribou is naast Damien Rice een van de andere absolute hoogtepunten van deze festivalzondag. Met het dansbare ‘Odessa’, waarbij zowel frontman Dan Snaith als het publiek compleet losgaat, hebben de in wit gestoken mannen een festivalhit van de dag gecreëerd. Het is sowieso mooi om te zien hoe de Canadese muzikanten, inmiddels toch aardig op leeftijd, stralend op het podium staan. Af en toe geven ze elkaar een knikje of een grote glimlach wanneer ze zien dat het overgrote deel van het publiek de fijne elektronische beats als zoete koek slikt. Op de gehele show is vrijwel niets aan te merken: het is gelikt en exact wat je van een festivalshow mag en kan verwachten. De bombastische afsluiter ‘Sun’ past precies bij dit moment en deze avond en het is eigenlijk nog veel te vroeg om te stoppen met de show. Live dancemuziek maken met gitaar, bas, drums en synthesizers: er is geen andere act Caribou die dat zó kwalitatief en liefdevol weet over te brengen. Zelfs wanneer je niet van deze levendige elektronicaliedjes houdt is het moeilijk om de joviale mannen niet in je hart te sluiten.

Afsluiters

Duran Duran

Tegen een uurtje of negen worden de wensen van de diehard fans inclusief shirts, petjes, tassen en eindelijk behartigd: het is tijd voor Duran Duran. Natuurlijk maken de inmiddels bijna veteranen er een echte show van: dansbare beats, knallende confetti en een ware hitparade. Vanaf het tweede nummer, ‘The Wild Boys’, kan het voor veel aanwezigen eigenlijk al niet meer stuk. Een beetje vergane glorie is het echter wel, of beter: laten we het een revival uit de jaren 80 noemen die het prima zou doen op het Eurovisie Songfestival volgend jaar. Dat zegt waarschijnlijk wel genoeg. “Kom, we gaan naar de speciaalbierbar”, is wellicht het beste onderdeel van het optreden van de Britse popband, hoewel ze ‘Planet Earth/Space Oddity’ van David Bowie best aardig weten te spelen. Het is leuk voor even, maar we hebben het vrij gauw wel gezien.

Een veel betere show zien we bij afsluiter Beck op de Blue Stage. Dit multitalent weet er met sarcastische grapjes en leuke praatjes er een hele fijne show van te maken. Uitgebreid meezingen met ‘Loser’ (tot achter op het veld!), losgaan op ‘Devil’s Haircut / Where It’s At’ en opwarmen op ‘Dreams’, Beck is de ideale afsluiter voor Northside 2016; het is niet per se steengoed of onvergetelijk maar het werkt wel als een tierelier. Uit het afsluitende praatje (in het Deens natuurlijk) van de presentatoren begrijpen we enigszins dat de data voor de volgende editie reeds geprikt zijn: Northside 2017 zal 9, 10 en 11 juni plaatsvinden. Het festival is absoluut een aanrader voor iedereen die het fijn vindt om even niet tussen de Nederlanders van een festival met toffe acts te genieten: we hebben tijdens Northside geen andere landgenoten weten te spotten, slechts een handjevol Duitsers en Engelsen. Daarnaast is de combinatie van festival en stad heel leuk: Aarhus is een sfeervolle studentenstad waar op ieder moment van de dag wel íets te beleven valt. Je kunt niet kamperen op Northside, maar er zijn genoeg hotels, hostels en toffe appartementen te huur om er een optimale festivalbeleving van te maken. Dus voor ons is het absoluut: op naar Northside 2017!

Gezien op zondag 19 juni 2016 in , Aarhus, Denemarken

Link: Northside Festival Aarhus

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Reportage

special: Reportage deel 3 - Zondag

Northside Festival Aarhus

zaterdag 25 juni 2016 / 0 Reactiesdoor: Liv Krake / beeld: Marije Leeuw 0 Sterren

De zondag: de slotdag van het fijne Northside Festival in Aarhus. De vrijdag en de zaterdag waren twee geslaagde dagen en ook het programma op zondag is niet mis. Deze zonnige dag is het het drukst op het festival: Duran Duran trekt enorm veel bekijks. Er zijn zelfs fans uit Engeland gekomen om de band te bekijken. Verder staan onder andere Beck, Twin Atlantic, Flume, Caribou, Damien Rice en Bloc Party op de zondagposter. Over diversiteit gesproken.

Vooraan het hek van de Green Stage staan na opening van het terrein om half 1 meteen een aantal diehard Duran Duran fans uit Engeland terwijl die show pas om 20:50 uur deze avond is. Om 14:00 uur is het hier tijd voor niemand minder dan Damien Rice, een enorm vroege tijd voor een dergelijk groot artiest als Rice. Wellicht wilde de organisatie mensen vroeg naar het festival trekken, wat ze in ieder geval gelukt is. Vlak voor de show staat het veld namelijk goed vol. Toch had hij met zijn emotionele en magische tracks ook heel goed iets later op de timetable kunnen staan.

Damien Rice

Rice komt op met een indrukwekkende en ‘kleine’ versie van het prachtige ‘Delicate’, een nummer dat live nóg puurder is dan op de plaat. De goedlachse doch serieuze muzikant heeft weinig tijd om wat te vertellen: hij probeert zoveel mogelijk nummers in de krappe drie kwartier die hij heeft te proppen. Alleen maar fijn: hoe meer tracks, hoe beter! ‘9 Crimes’ is harder dan het origineel, ‘Cannonball’ kruipt onder je huid en laat je niet meer los en ‘My Favorite Faded Fantasy’ wordt zachtjes meegezongen tot achter op het veld. Veel te snel wordt de energieke show van de talentvolle Ier met een bombastisch ‘It Takes A Lot’, waarin hij door middel van een loopstation zelf een complete bandsound in elkaar zet, afgesloten. Kippenvel gegarandeerd wanneer hij twee drumstokken pakt om vervolgens snoeihard los te gaan op de aanwezige drums. Het is jammer dat de show maar zo kort is, maar op de een of andere manier zorgde dit wel voor een enorm intense beleving van de nummers die gespeeld werden. Wat een held is deze man toch.

Variatie

Na dit bizar goede begin loopt het hele veld uit richting de Blue Stage waar de artiesten van het Deense Scarlet Pleasure klaar staan om Northside plat te spelen. En dat doen ze. Het is wederom een beetje een gevalletje Lukas Graham: de poppy en aanstekelijke r&b doet enorm boyband aan. Ook zanger Emil Goll is daar helemaal op ingespeeld: met zijn Nick Carter-look (inclusief blonde gelkuif) danst hij alsof hij zo uit de jaren 90 is gestapt en zwaait hij naar de grootste fans die vooraan het hek aan het dringen zijn. Ook hier gaan de Denen compleet los: van de 16-jarige meisjes bij het podium tot aan de 40-jarige rockers achter op het veld, bijna iedereen weet elk nummer mee te zingen. De gladde show en dito muzikanten en liedjes zijn totaal niet ons ding, maar toegegeven: het is zeker niet slecht. De zang klopt, de instrumentale partijen kloppen, het samenspel klopt en ze weten er een strakke show van te maken. Het is echter bewonderenswaardig hoe zoete acts als deze en Lukas Graham enorm in trek zijn in Denemarken.

Jake Bugg

Een echte showman is Jake Bugg, de volgende artiest die we checken, niet. Zijn catchy nummers en opvallende stem doen het werk echter wel voor hem, maar voor een knallend optreden moet je niet bij de jonge Brit zijn. Hij kijkt geconcentreerd voor zich uit, zegt af en toe wat en speelt zijn dansbare hitjes. Bugg heeft als groot voordeel dat zijn stem ontzettend onderscheidend is in vergelijking met andere jonge singer-songwriters, zonder dat het saai wordt. Alsof hij de stembanden van een oudere muzikant gekregen heeft. Dat maakt zijn show alsnog interessant om naar te kijken en vooral te luisteren, ook al gebeurt er niet zoveel op het podium. Met maar liefst dertien nummers, met onder andere het karakteristieke ‘Never Wanna Dance’ en hitjesafsluiter ‘Lightning Bolt’, weet hij de eerste rijen publiek aardig in te pakken. Jake Bugg is een prima afsluiter van deze extreem zonnige middag.

Caribou is naast Damien Rice een van de andere absolute hoogtepunten van deze festivalzondag. Met het dansbare ‘Odessa’, waarbij zowel frontman Dan Snaith als het publiek compleet losgaat, hebben de in wit gestoken mannen een festivalhit van de dag gecreëerd. Het is sowieso mooi om te zien hoe de Canadese muzikanten, inmiddels toch aardig op leeftijd, stralend op het podium staan. Af en toe geven ze elkaar een knikje of een grote glimlach wanneer ze zien dat het overgrote deel van het publiek de fijne elektronische beats als zoete koek slikt. Op de gehele show is vrijwel niets aan te merken: het is gelikt en exact wat je van een festivalshow mag en kan verwachten. De bombastische afsluiter ‘Sun’ past precies bij dit moment en deze avond en het is eigenlijk nog veel te vroeg om te stoppen met de show. Live dancemuziek maken met gitaar, bas, drums en synthesizers: er is geen andere act Caribou die dat zó kwalitatief en liefdevol weet over te brengen. Zelfs wanneer je niet van deze levendige elektronicaliedjes houdt is het moeilijk om de joviale mannen niet in je hart te sluiten.

Afsluiters

Duran Duran

Tegen een uurtje of negen worden de wensen van de diehard fans inclusief shirts, petjes, tassen en eindelijk behartigd: het is tijd voor Duran Duran. Natuurlijk maken de inmiddels bijna veteranen er een echte show van: dansbare beats, knallende confetti en een ware hitparade. Vanaf het tweede nummer, ‘The Wild Boys’, kan het voor veel aanwezigen eigenlijk al niet meer stuk. Een beetje vergane glorie is het echter wel, of beter: laten we het een revival uit de jaren 80 noemen die het prima zou doen op het Eurovisie Songfestival volgend jaar. Dat zegt waarschijnlijk wel genoeg. “Kom, we gaan naar de speciaalbierbar”, is wellicht het beste onderdeel van het optreden van de Britse popband, hoewel ze ‘Planet Earth/Space Oddity’ van David Bowie best aardig weten te spelen. Het is leuk voor even, maar we hebben het vrij gauw wel gezien.

Een veel betere show zien we bij afsluiter Beck op de Blue Stage. Dit multitalent weet er met sarcastische grapjes en leuke praatjes er een hele fijne show van te maken. Uitgebreid meezingen met ‘Loser’ (tot achter op het veld!), losgaan op ‘Devil’s Haircut / Where It’s At’ en opwarmen op ‘Dreams’, Beck is de ideale afsluiter voor Northside 2016; het is niet per se steengoed of onvergetelijk maar het werkt wel als een tierelier. Uit het afsluitende praatje (in het Deens natuurlijk) van de presentatoren begrijpen we enigszins dat de data voor de volgende editie reeds geprikt zijn: Northside 2017 zal 9, 10 en 11 juni plaatsvinden. Het festival is absoluut een aanrader voor iedereen die het fijn vindt om even niet tussen de Nederlanders van een festival met toffe acts te genieten: we hebben tijdens Northside geen andere landgenoten weten te spotten, slechts een handjevol Duitsers en Engelsen. Daarnaast is de combinatie van festival en stad heel leuk: Aarhus is een sfeervolle studentenstad waar op ieder moment van de dag wel íets te beleven valt. Je kunt niet kamperen op Northside, maar er zijn genoeg hotels, hostels en toffe appartementen te huur om er een optimale festivalbeleving van te maken. Dus voor ons is het absoluut: op naar Northside 2017!

Gezien op zondag 19 juni 2016 in , Aarhus, Denemarken

Link: Northside Festival Aarhus

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Reportage

special: Reportage deel 2 - Zaterdag

Northside Festival Aarhus

donderdag 23 juni 2016 / 0 Reactiesdoor: Liv Krake / beeld: Marije Leeuw 0 Sterren

De tweede dag van het Northside Festival is veelbelovend wat betreft line-up: onder andere Wilco, Sigur Rós, Beach House en Jamie xx staan op het programma. Ook deze dag beginnen we met een flinke portie zon. Het ziet ernaar uit dat die net aangeschafte regenjas helemaal niet gebruikt gaat worden dit weekend. Wat nou drie dagen regen?

Jamie Lawson

De fijne tunes van singer-songwriter Jamie Lawson zijn perfect om deze zonnige zaterdagmiddag mee op te starten. Het geheel is nogal veilig en zoals hij zelf aangeeft: “niet echt muziek om flink op los te gaan op een festival”. Toch heeft de goedlachse singer-songwriter wel een bepaalde gunfactor: de liedjes liggen goed in het gehoor, zijn stem is prima en de band speelt strak. De aandacht van menigeen gaat toch liever uit gaat naar het gesprek met vrienden, maar nummers zoals ‘Cold in Ohio’ en hitje ‘Wasn’t Expecting That’ zijn dan ook prima als achtergrondmuziek. Als de show wat aantrekkelijker was om naar te kijken, zou het geheel interessanter zijn geweest.

Raggende gitaren

Bij alt-rockband Wilco is het allesbehalve saai te noemen: de heren uit Chicago weten vanaf het begin tot het eind te boeien met hun stevige bombastische gitaarmuziek waarbij geen enkel kippenvelbultje wordt overgeslagen. Het hoogtepunt komt vrij snel in de setlist: het meeslepende ‘I Am Trying To Break Your Heart’ wordt als derde gespeeld en zet meteen de toon voor de rest van de show. Nummers als ‘I’m The Man Who Loves You’ en ‘Impossible Germany’ zijn parels, maar niets weten ze zo feilloos over te brengen als het eerdergenoemde nummer. Wat is Wilco een fijne band om deze zonnige middag mee te vieren.

Wolf Parade

Vanaf de Green Stage lopen we door naar P6 Beat Stage waar Wolf Parade hun terugkeer op het podium viert. Hoewel de indierockband uit Canada nooit écht officieel gestopt is, zijn er toch reeds een aantal jaren voorbij gegaan sinds ze hun laatste show speelden. Die jaren hebben hen goed gedaan: met een onwijs strakke setlist en een dikke portie zelfverzekerdheid staan Spencer Krug en Dan Boeckner met band te spelen. Het publiek vooraan gaat goed los, de show is gelikt en de band is tevreden. Wat ze precies met “You all look so healthy!” over een publiek met voornamelijk blond haar en blauwe ogen bedoelen is een beetje gissen, maar een toffe show in totaal is het wel. Afsluiters ‘This Heart’s On Fire’ en ‘Kissing The Beehive’ brengen de show naar een hoogtepunt waarbij het jammer is dat ze daarna het podium moeten verlaten.

Volle maan

Sigur Rós

Terwijl de zon ondergaat wacht een aardig grote groep fans vooraan het hek van de Blue Stage op de IJslandse band Sigur Rós. Het podium is inmiddels omgebouwd tot een indrukwekkend visueel spektakel met een groot scherm waar de intrigerende muzikanten de eerste drie nummers (‘Óvedur’, ‘Starálfur’ en ‘Sæglópur’) achter verscholen blijven. ‘E-Bow’ op de helft van de set is een van de meest aangrijpende tracks. Terwijl het langzaam donker wordt, de volle maan tevoorschijn komt en het grootse muzikale stuk live gespeeld wordt, is het heel moeilijk om niet ontroerd te raken. De IJslandse songs zijn kunstwerken op zich en worden met ontzettend veel overtuiging gespeeld. Wat de band eerder op het vergelijkbare festival Best Kept Secret als afsluiter niet lukte, lukt ze op een vrijwel zelfde stage in Denemarken wel: je volledig inpakken en niet meer loslaten. Random feit: na de donkere en magistrale afsluiter ‘Popplagið’ wordt de stage letterlijk afgebroken: het drumstel wordt omgegooid en de gitaar weggesmeten. Om vervolgens doodleuk terug het podium op te komen met een grote glimlach en een kind in een eenhoornpak. Over tegenstellingen gesproken.

Beach House

Het donkere sfeertje blijft nog even hangen, waarin ook deels plaatsgemaakt wordt voor intensiteit van een ander niveau. Het is tijd voor het Frans-Canadese duo Beach House. Een mysterieus gevoel dringt binnen wanneer de band in slechts gedimd licht en met diepe tonen het podium op komt. Dit maakt al gauw plaats voor een onbeschrijfelijke emotie waarbij je, zelfs in deze frisse wind van de avond, een warme gloed van binnen voelt. ‘Take Care’ is een prachtig deel van de set, waarin de stem van de excentrieke Victoria Legrand tot een hoogtepunt komt. Wegdromen op z’n maximum!

Jonge hond Jamie xx mag vanavond de Blue Stage afsluiten. Na de intense shows van Sigur Rós en Beach House is het even omschakelen naar de dansbare en goed in het gehoor liggende hits van de dj. Hoewel de nadruk bij Northside toch echt op bands ligt, is Jamie xx een hele fijne afsluiter. Het is de eerste keer dit festival dat je niet meteen aardig vooraan kunt staan zonder te dringen: overal staan groepjes mensen los te gaan, Deense shotjes uit gekke buisjes worden in overvloed gedronken en de voeten gaan flink van de vloer. Tot nu toe is dat niet hoeven te dringen juist het ontspannen kenmerk van Northside: bij welke act je ook komt, je kunt het altijd goed zien. Ook al kom je tien minuten voor aanvang aan, er zijn nog genoeg plekjes links of rechts vlakbij het podium en vanaf een afstand heb je sowieso goed zicht: beide grote podia liggen wat lager dan het veld waar het publiek op staat. Het is dan ook tof om van een afstand te zien hoe de menigte losgaat op de beats van Jamie xx. Hoogtepuntje is toch wel de remix van Gil Scott Heron’s ‘I’ll Take Care Of U’ inclusief vette visuals waar de volle maan van dat moment op geprojecteerd wordt. Ook dikke afsluiter ‘Loud Places’ is fantastisch: het veld van de Blue Stage is tot dan toe nog niet zó intiem geweest.

Gezien op zaterdag 18 juni 2016 in , Aarhus, Denemarken

Link: Northside Festival Aarhus

Voor u geselecteerd door de auteur:

Muziek / Reportage

special: Reportage deel 1 - Vrijdag

Northside Festival Aarhus

woensdag 22 juni 2016 / 0 Reactiesdoor: Liv Krake / beeld: Marije Leeuw 0 Sterren

Gooi de standaard weerapplicatie maar van je smartphone af; gekleed in warme regenjassen begeven we ons op de eerste dag van het grootste festival van studentenstad Aarhus richting het festivalterrein van Northside. De zon schijnt als een malle, terwijl er maar liefst 100% regen voorspeld is voor dit moment. Jassen uit, benen bloot, hoofd in de zon, wat een prima begin om een eerste festivaldag te beginnen!

Vandaag staan er een aantal aardige en vooral diverse namen op het programma: we beginnen de dag met singer-songwriter en producer Alex Vargas om vervolgens door te gaan richting Bernhoft and the Fashion Bruises. Verder staan onder andere Temper Trap, Yeasayer, Deftones, Lukas Graham, Digitalism, Iggy Pop en The Chemical Brothers op de poster van deze vrijdag.

Goed begin

Er is van alles te doen, te bekijken, te proeven en te beleven op het terrein van Northside Festival. Er zijn drie podia: het grotere Blue Stage en Green Stage op het heuvelachtige centrale veld en het sfeervolle P6 Beat Stage verscholen tussen de bomen. Het festivalterrein is een beetje een mix van Best Kept Secret (wat toevallig ook hetzelfde weekend plaatsvindt) en Down The Rabbit Hole, zonder de grote tenten waar shows worden gegeven. Voor deze dag is dat alleen maar fijn: de zon heeft haar weg door de wolken weten te vinden en schijnt als een malle op ons hoofd. Achter de Green Stage is het centrum van Aarhus te zien terwijl het festival voor de rest omgeven is door het industriegebied van de stad. Dit merk je eigenlijk alleen wanneer je richting het terrein loopt vanuit de stad, op Northside zelf word je al gauw opgeslokt door de fijne sfeer van het festival.

We beginnen deze dag met de Deens-Engelse singer-songwriter Alex Vargas, de ideale artiest om de Blue Stage mee te openen. Het was al duidelijk dat Vargas het prima doet met clubshows, eerder dit jaar zagen we hem in het kleinere Paradiso-Noord. Een compleet veld vullen met dezelfde sound is een ander verhaal, zou je denken. Niets blijkt minder waar: Vargas weet met zijn rauwe stem, zijn intense beats en zijn prachtige tracks de aandacht van alle aanwezigen te trekken én vast te houden. Het is overduidelijk dat ‘Shackled Up’ ook in Denemarken een hitje is; het nummer wordt luidkeels meegezongen en gefilmd op de smartphones. Hoogtepuntjes zijn zonder twijfel de verrassende en steengoede cover van Beyoncé’s ‘Baby Boy Meets Girl’ én de chemie tussen de zanger en zijn compagnon Tommy Sheen. De samenwerking tussen deze twee topmuzikanten spat van het podium af. Na een korte maar toffe set lopen ze met de armen over elkaars schouders en een grote glimlach het podium af – om kippenvel van te krijgen.

Diverse programmering

Deftones

Vanaf het grote veld bekijken we wat het festival nog meer te bieden heeft en belanden we uiteindelijk in een zitzak in de zon bij de P6 Beat Stage waar Bernhoft and the Fashion Bruises klaar staat om er een feestje van te maken. De vrolijke en dansbare poprock van deze Noorse band van solo-artiest Bernhoft is exact datgene wat deze middag nu al geslaagd maakt. Met nummers als ‘Writing On The Wall’ krijgen ze het publiek al goed aan het dansen, wat knap is aangezien de visuele show op het podium niet heel interessant is. De zonnestralen, de lekkere (dure Deense) biertjes, de uptempo beats met jazzy invloeden… Bernhoft and the Fashion Bruises hebben de juiste ingrediënten te pakken voor een geslaagde middagshow.

De oude rockers van Deftones iets later op de dag zijn een van de grote verrassingen van deze eerste festivaldag. Met een nogal discutabel verleden – en dito shows wat betreft kwaliteit – zijn Moreno en kornuiten (inclusief geverfd blond én roze haar) live beter dan ooit. De show staat als een huis: Moreno is goed op stem en de band zit vol energie. Wanneer hij in het midden van de set óp de dranghekken bij de eerste rij van het publiek gaat staan kan het optreden niet meer stuk. Fans houden hem aan zijn benen vast zodat hij niet omvalt terwijl hij door blijft schreeuwen en zingen alsof het niks is. Na maar liefst vijftien nummers, met onder andere een doordringende versie van ‘Prayers / Triangle’ en een bizar goed ‘What Happened To You?’, komt de band zelfs nog terug voor een energiek encore met ‘Bored’ en ‘Engine no. 9’. Enorm tof om Deftones na al die jaren weer eens écht goed te zien knallen.

Lukas Graham

Het veld voor de Blue Stage is inmiddels grotendeels gevuld met enthousiaste Denen: Lukas Graham is de volgende artiest en we zijn toch wel nieuwsgierig waarom vrijwel alle aanwezigen van het festival hier al enkele tientallen minuten staan te wachten. De poppy liedjes, zoals hitje ‘7 Years’, van de Deense band liggen prima in het gehoor, hoewel het af en toe wel lijkt alsof er een boyband uit de jaren 90 op de planken staat. De stem van Graham is hier en daar ietwat schel en de nummers lijken enorm op elkaar. Dat lijkt de enthousiaste Denen niets uit te maken: zowel de jonge tienermeiden als de mannelijke 40-plussers gaan compleet uit hun dak. Bizar hoe een artiest in een ander land een volledige hype kan zijn terwijl wij niet zo goed weten wat we er mee aan moeten. Op naar de bar dan maar. Het fijne aan de bars en de eettentjes op het festival is dat je overal alleen met een pinpas kunt betalen. Geen gedoe met (halve en verdwaalde) muntjes, maar gewoon direct je biertjes betalen. Dat is weer eens wat anders dan na afloop thuis nog een reeks muntjes à 20 euro onderin je tas te vinden.

Flink opwarmen

De afsluiter op de Green Stage deze avond is niemand minder dan Iggy Pop. De show is exact zoals je die gewend bent van de oude rocker en band: vies, vuig en hard, maar wel zonder dat je je aandacht verliest. Hij is toch een beetje de dronken (aso-)tante die net iets te veel port heeft gedronken op het familiefeest: zijn seksueel getinte dansmoves en gekke gezwaai zijn misschien nog wel viezer dan zijn gespuug en de aantal keren dat hij “fuck” en “cocksucker” roept. Toch kunnen we zeggen wat we willen; de Amerikaanse muzikant is op zijn leeftijd nog wel een legende en op het optreden is kwalitatief niets aan te merken. Het is behoorlijk afgekoeld deze avond en een ieder die Iggy Pop al eens live gezien heeft, weet dat hij zijn shows altijd half naakt doet. Tijdens ‘Gardenia’ gooit een meelevende fan zijn slobberige Nike-trui naar de rondrennende zanger, die hij met enige hulp van een PA aan weet te trekken. Het geheel ziet er hilarisch uit en even komt Iggy over als een willekeurige normale man op leeftijd. Dat beeld is slechts van korte duur: de trui wordt verruild voor een kort leren jasje die hij uiteraard open laat om zijn oude (maar strakke) lichaam te showen waarna hij een nieuwe reeks “fuck” en “cunt” het publiek in spuwt. Om vervolgens al vriendelijk lachend en uitgebreid zwaaiend het podium te verlaten alsof we net met z’n allen thee hebben gedronken.. het blijft een vreemde man.

Het festivalpubliek krijgt helaas geen slobberige Nike-trui toegeworpen waardoor veel mensen na Iggy Pop om 01:00 uur het terrein verlaten om de kou in te ruilen voor een warm bed of een gezellige kroeg. Het is de taak aan The Chemical Brothers om de nogal verkleumde overblijvers op te warmen met hun stevige beats. Op dit moment van de avond heeft het zeker iets om met z’n allen in de openlucht te dansen op deze laatste act, maar de wind is zo fris dat het ook prettig zou zijn om in een grote festivaltent te kunnen dansen. The Chemical Brothers doen hun ding zonder dat het tot een daadwerkelijk hoogtepunt leidt. De visuals zijn door de jaren heen een beetje achterhaald en de show is vrijwel exact hetzelfde als een aantal jaren geleden. Slecht is het nergens, zo is ‘Hey Girl, Hey Boy’ zoals altijd een feestje, maar echt héél spectaculair is het zeker niet. Het grote voordeel en een pluspunt aan de muziek van The Chemical Brothers is dat helemaal stil blijven staan lastig is waardoor je jezelf toch enigszins warm kunt houden op deze frisse avond. Bij de bar worden inmiddels de laatste biertjes ingeschonken en zowaar uitgedeeld aan de overgebleven mensen, de laatste patatjes worden opgegeten en om 03:00 uur is het tijd om het terrein te verlaten. Op naar de zaterdag!

Gezien op vrijdag 17 juni 2016 in , Aarhus, Denemarken

Link: Northside Festival Aarhus