Voorbeschouwing: Crossing Border

Royaal aanbod
Sinds 2003 vindt de Haagse editie van Crossing Border in en om de Koninklijke Schouwburg plaats. Schrijvers en

muzikanten doen hier voor het negentiende opeenvolgende jaar hun dingetje. En dan gaan ze ook nog naar Enschede en Antwerpen. De zaal waar je zeker naar toe moet is de eeuwenoude, maar goed gerenoveerde schouwburgzaal, voor de gelegenheid The Royal geheten. De muren zijn er donker, de vloer en stoelen zijn gestoffeerd. De vloer loopt op naar achteren en er zijn veel zitplaatsen aan de zijwanden; als toeschouwer heb je een perfect beeld van wat er op het podium gebeurt, maar zelf blijf je ongehoord en ongezien. Een rustig repertoire dat om weinig respons van het publiek vraagt is ideaal. De programmeurs hebben een ensemble (Brandt Brauer Frick), een orkest (Kyteman) en een handjevol singer-songwriters waaronder Andrew Bird en The Blue Nile’s Paul Buchanan voor dit podium bestemd. Goede keuze, al had Buchanan natuurlijk op het Buchanan-podium moeten staan.

Stairway to Paradise
Buchanan is het tweede grote podium, te vinden bij de buren van het Nationaal Toneel. Het is een ruime, lichte zaal

met een hoog plafond en een groot podium. Hier kun je juichen, dansen en springen wat je wil. De programmering leent zich daar niet voor dit jaar, of Supergrass’ Gaz Coombes moet zich van zijn punky kant laten zien. Rustig meeknikken met de psychedelische shoegazeveteranen van Spiritualized, of meejammeren met de zwartgallige Mark Lanegan gaat er vast ook goed. Ook leuk om eens naartoe te klimmen: de Paradise op de zolder van de Schouwburg. Omdat je hier eigenlijk alleen terecht komt als je er gericht naar op zoek gaat is het er met een slimme programmering redelijk rustig. Er heerst een gemoedelijke ‘onder elkaar’ sfeer die de optredens van kleinere acts ten goede komt. Wil je kans maken nieuw talent te ontdekken, dan kun je hier ook dit jaar weer een gokje wagen.

Facing Your Waterloo
Verderop in de straat bevindt zich het meest curieuze podium: de Duitse Kerk. Het is een smalle ruimte met

ouderwetse zitbanken en een stenen vloer. Gevolg: als bezoeker kun je niet bewegen zonder het gevoel te hebben dat je daar je medebezoekers een enorm ongerief bezorgt. De sociale controle is maximaal. Handig voor een strenge geloofsgemeente, maar niet voor een concert. Drinken mag je ook al niet meenemen, want je bent er niet voor je plezier. Singer-songwriters lenen zich nog het beste voor deze opzet, en die treden er dan ook in overvloed op. Beth Orton is de grootste naam onder hen. In de jaren negentig was ze met een mix Britse folk met elektronica haar tijd ver vooruit. Haar nieuwe plaat Sugaring Season is ook weer bijzonder de moeite waard.

De ruimte die zich nog wel het minste leent voor optredens is Waterloo, een soort opberghok van het Nationaal Toneel. Je komt er moeilijk in, en nog moeilijker weer uit. Dat komt omdat er altijd veel te grote acts worden neergezet en er maar een klein deurtje is waardoor je naar binnen of naar buiten kan. Dit jaar zijn het vooral de luidere bands die hier mogen spelen. Goede bands ook, en dat betekent weer veel lange rijen en claustrofobische ervaringen. Wanneer je het toch aandurft de veelbelovende Britse rockband Toy te bezoeken, zorg dat je je voorbereidingen treft. Tot ziens in de rij!

Den Haag 14-17 november
Enschede 15-16 november
Antwerpen 17-18 november