Retrovermoeidheid

Het tweede studioalbum van het Britse Toy opent sfeervol en opbouwend met het instrumentale Conductor. Het nummer voert je mee als bij een grootse soundtrack en wordt gedragen door monotone ritmes die doen denken aan Neu! afgewisseld met gitaaruitspattingen. Het is een meeslepende belofte die de rest van het album helaas niet kan waarmaken. Toy vervalt al snel in tamme retro-psychedelica van een lager tempo. Denk aan de door de sixties beïnvloede sound van The Brian Jonestown Massacre, om vervolgens weer muzikaal te knipogen naar andere bands die behoren tot de trendy canon van de hipheid. Hoor daar de opening van To A Death Unknown, die doet denken aan een kruising van Here She Comes Now en Lady Godiva’s Operation van The Velvet Underground. En dan het nummer Endlessly, met zijn shoegaze-opbouw in de stijl van Slowdive en finish à la My Bloody Valentine. De band kent haar muzikale voorbeelden en ze spelen ermee. Afgezien van het openingsnummer en het grootse Join The Dots, dat verspringt van hypnotische bassen en synths in de beste krautrock-traditie, wordt het op het album echter nooit verrassend of catchy. Tel daar de afstandelijke zang van Tom Dougall bij op en je blijft over met een plaat die niet tot zijn volledige potentieel komt, zoals een vergelijkbare variatie op hippe invloeden op een album zoals Primal Screams Exterminator. In de huidige retro-hype is Toy daarmee een dertien-in-een-dozijnband die ondanks zijn muzikale kennis niet met een eigen draai komt op haar muzikale invloeden.