Een dagje rocken in de blubber

Moke

Op het Metropolis Stage, het hoofdpodium, mag de winnaar van de Grote Prijs van Nederland, The Kevin Costners, aftrappen. Op het moment dat de band begint te spelen stopt het met regenen en dient de zon zich aan boven Rotterdam. De zonneschijn zou de hele dag blijven, de modder jammer genoeg ook. The Kevin Costners is een Nederlands/Belgisch gitaarpopbandje, speelt vrolijke catchy popmuziek en blijkt een dus gewoon een leuke opener. Ondanks de sterke gitaarpartijen van de gitarist klinkt het allemaal wel iets te braaf. Later in de middag staat een ander Nederlands bandje op het Metropolis podium, Moke. Ook deze Britpop-achtige groep kan niet echt overtuigen. Hun hitje Last Chance gaat er bij het publiek in als zoete koek, maar de rest van de nummers kan het, inmiddels in aantal flink toegenomen, publiek niet echt boeien. De band lijkt zich niet erg te onderscheiden van de vele poprock bandjes in het circuit. De zang van Felix Maginn heeft weinig diepgang en daardoor weinig toegevoegde waarde. Na Moke mag het op het laatste moment aan het programma toegevoegde Shameboy het proberen, op het inmiddels in een modderpoel veranderde hoofdveld. De twee Belgen zorgen voor de nodige dance vibes op het festival met aanstekelijke electrofunk. De twee heren krijgen het Rotterdamse publiek zonder moeite aan het dansen met een flink energiek optreden.

Thinkers/Workers Stage

The Mighty Roars

Naast het Metropolispodium zijn er nog twee dubbele podia in het park opgebouwd. Op een van deze dubbele podia, Thinkers/Workers, staat de Britse band The Mighty Roars. De zangeres en bassiste van deze band, Lara Granqvist doet qua verschijning en zang denken aan Kim Gordon van Sonic Youth. In rap tempo worden de punkrock nummers op het publiek afgevuurd. De band klinkt erg als een ‘eighties’ punkbandje. De zang is erg schreeuwerig en hun set blinkt niet uit door afwisseling. Enkel wanneer een van de andere twee bandleden de zang overneemt komt er meer rust in hun act.

Op het podium ernaast staat even later het uit Detroit afkomstige Blanche. Deze brengt het publiek onvervalste country, inclusief banjo en pedal steel. ‘Stralend’ middelpunt van de band is de roodharige en in een bruidsjurk getogen zangeres/bassiste Tracee Mae Miller. Banjospeler Jack Lawrence is tevens bandlid van The Raconteurs, de ‘andere band’ van Jack White van The White Stripes. De band zorgt voor een leuke afwisseling tussen al het rock-, electronica- en hiphopgeweld. Terug op het Workers-podium treed het uit Noorwegen afkomstige Datarock aan. Wat mij betreft het dieptepunt van Metropolis. De vier rockers lijken in hun rode trainingspakken meer op een stel hiphoppers en komen buitengewoon arrogant over. Hun muziek gaat richting hardrock en komt erg opgefokt en schreeuwerig over.

1990s

Wél erg overtuigend zijn de 1990s. De groep debuteerde dit jaar zeer verdienstelijk met het album Cookies en weet ook live zijn mannetje te staan. Terwijl de rijen bij de eettentjes aandikken geven de Schotten op het podium een geweldig optreden. Met hun poppy gitaargeluid bewijzen ze een van de bands met de meeste potentie te zijn op het festival. Jay Reatard werd vooraf getipt als één van de acts die niet gemist mocht worden. Eerlijk gezegd had ik het niet vervelend gevonden als ik deze groep rond de excentrieke zanger had gemist. De muzikale geluidswalm van ruige punkrock is niet aan mij besteed.

Oogst/Popunie Stage

Het vierde en vijfde podium van het festival is ook een dubbelpodium. Op het Oogstpodium staan talentvolle acts uit heel Nederland terwijl op het Popunie podium regionale bands het mogen proberen. Op dit laatste podium speelt Clayborn een thuiswedstrijd. Zangeres Crazy Jane overtuigt als een ware rockdiva met geweldige vocalen. Zij bespeelt als een gedreven en ervaren entertainer het publiek. Dit jonge bandje weet een goede indruk achter te laten met hun explosieve rockmuziek. Clayborn trekt ook opvallend veel publiek. Een stuk minder publiek staat er bij The Junes op het podium ernaast, het Oogst-podium. En dat is jammer, want de Zwolse band geeft een van de leukere optredens van het festival. Het geluid van de groep ligt in het verlengde van bands als Saybia, Coldplay en Johan. De muziek van The Junes komt een stuk uitgebalanceerder over dan die van de meeste andere bands op het festival. De band weet goed stand te houden tussen ingetogen en rock. Voor het Metropolis publiek zal deze muziek iets té lief en té toegankelijk zijn.

Afsluiting

Noisettes

De voorlaatste act op het festival is Noisettes. Stralend middelpunt van de band is zangeres/bassiste/gitariste Shingai Shoniwa. Ze springt en rent over het podium als een volleerd acrobaat en weet ook vocaal haar mannetje te staan. Vooral zij zorgt ervoor dat het een geweldige show wordt. Maar ook drummer Jamie Morrison weet van wanten en beslaat zijn drums zo hard dat er deuken in zijn drumkit moeten zijn achtergebleven. Het Britse drietal geeft een memorabel optreden wat het onbetwiste hoogtepunt van Metropolis werd. Een staaltje wat ze nog even dunnetjes overdoen op de afterparty in café Rotown, waar het dak eraf gaat. Afsluiter van het festival is Archie Bronson Outfit. De heren van deze band blinken vooral uit in strakke ritmes. In tegenstelling tot kort geleden in Rotown kan de groep ditmaal echter niet overtuigen. Dit wordt mede veroorzaakt door zanger Sam Windett, die de meest oncharismatische en statische zanger van de dag blijkt te zijn. Daarbovenop komt nog het slecht afgestelde geluid, iets wat overigens wel vaker het geval is vandaag. De band is op zich erg goed, maar dat komt nu totaal niet over.

Het lijkt erop dat Metropolis een festival is dat het meer moet hebben van de goede en relaxte sfeer dan van een reeks onvergetelijke optredens. De bands die een echt goede indruk achter laten zijn op een hand te tellen. Alleen Noisettes en 1990s laten zien klaar te zijn voor een sprong naar het grote publiek. Dit neemt niet weg dat het weer een prima en gezellig muziekdagje werd in het Zuiderpark. Mede mogelijk gemaakt door: de zon.