Genieten van het experiment

Vele recensenten konden het de afgelopen week niet nalaten kritiek te uiten op de line-up van Lowlands. Klagen over de programmering is echter als het terugsturen van een fles wijn omdat hij je niet bevalt. Dan heb je gewoon slecht gekozen, en had je beter naar Pukkelpop kunnen gaan. Het punt is natuurlijk dat Lowlands geen eenvoudige Beaujolais is van de nieuwste en meest verse bandjes, maar een rijke grand cru die vele smaken in zich bergt: in plaats van te zoeken naar alle ingrediënten die ontbreken, moet je je gewoon mee laten voeren en genieten.

Natuurlijk is het belangrijk voor de kwaliteit van een festival dat er zowel genoeg goede nieuwe bands als grote namen aangetrokken worden, maar die journalisten die het wegblijven van bijvoorbeeld Fleet Foxes of My Morning Jacket als belangrijkste criterium beschouwen voor het wel of niet slagen van Lowlands lijden aan een ernstige vorm van beroepsdeformatie. De bezoeker had dit alles gelukkig al lang begrepen: niet Pukkelpop maar Lowlands was stijf uitverkocht, en het festival in Biddinghuizen beleefde een van zijn betere edities.

Iron and Wine

Niet alleen voor de bezoeker was Lowlands overigens vol risico’s. Zo scheen de directie bijvoorbeeld vervelend verrast te zijn door het schamele optreden van de Sex Pistols, door Mr. Rotten himself misschien nog het beste getypeerd: ‘why are we playing in a fucking tent? Are we the circus act?‘ Juist. De bands zelf namen natuurlijk ook genoeg risico’s. Zo was de show van The Flaming Lips aanvankelijk imposant, maar de vrolijke onzin van Coyne en kornuiten was niet in staat te verbloemen dat het geheel muzikaal nogal pover was. Iron and Wine hield juist weer te weinig rekening met het publiek en besloot op eigen kracht te varen. De bebaarde Sam Beam glimlachte wel wat verlegen de India in wanneer het publiek bemoedigend meeklapte maar draaide zich daarna steevast om naar de ritmesectie om iets tegendraads in te zetten, waardoor hij de tent uiteindelijk met lege handen achterliet.

Enfin, misschien zijn juist verwachtingen zelf wel het probleem op een festival als Lowlands. Zie Underworld: hoewel het nog steeds een relevante live-act is, leek het duo voor vele bezoekers echter een van de afvinkbandjes te zijn in het rijtje Sex Pistols, Franz Ferdinand en N*E*R*D. Wellicht was het daarom dat geen van deze acts buiten hun klassieke ijkpunten om echt tot leven wilde komen, want van echte chemie tussen podium en publiek was bij bovengenoemde ondanks de grote toestroom nergens echt sprake. Dan presteerden de acts die net onder de reuzenradar duiken beter. Vooral de Grolsch was getuige van een paar hoogtepunten met The National, Elbow en Sigur Rós.

Fuck

Van de verwachtingen die in onze voorbeschouwing geschept werden veruit de meeste ingelost in de kleinere tenten, terwijl veel van deze bandjes door hun relatieve onbekendheid vrij rommelig geprogrammeerd waren. Wat dacht je van de hardcoreband Fucked Up op zondagmiddag twee uur? Dan paste dat vroege tijdstip vreemd genoeg veel beter voor Fuck Buttons, dat de toeschouwers trakteerde op een muzikale wake and bake. In de Charlie genereerde Holy Fuck een energie die nogal broeierig was voor het zonovergoten tijdstip, waardoor het publiek grotendeels onbewogen bleef hoewel het Canadese viertal volledig uit zijn plaat ging en zich op fenomenale wijze aan het Nederlandse publiek introduceerde.

Lowlands leende zich er dit jaar misschien juist wel voor om het risico bewust op te zoeken. 8WEEKLY nam de proef op de som, en kwam dankzij de korte tekst in het programmaboekje bijvoorbeeld terecht bij White Lies, een mooie frisse variatie op oer-Britse thema’s. Ook leidde het boekje ons tot ‘avant-gardisten uit de Warp-stal’ Pivot. Daar had evengoed ‘het boosaardige tweelingbroertje van Holy Fuck’ kunnen staan, want waar laatstgenoemde vriendelijk en funky was, gaven de Australiërs eenieder die zich in de X-Ray waagde een heerlijk dwarse geseling. Beide acts boden een kijkje in de toekomst van de elektronische muziek, hoewel het de vraag is of hun optreden niet te analoog en hoekig is voor een twee uur durende set in een nachtelijke India of Bravo.

Zaterdagnacht deden Digitalism, Booka Shade en vooral Modeselektor in ieder geval een collectieve poging om de grenzen van de dance juist van binnenuit ver genoeg op te rekken. Verder werd ’s nachts weinig geëxperimenteerd maar vooral gefeest, met vati Väth voorop. De verpersoonlijking van Lowlands by night was echter stiekem toch onze eigen snorremans Joost van Bellen, die zonder gêne alles uit te kast trok om er een bont avondje van te maken. Eindelijk stond hij gewoon op het grote podium waar hij hoort, waar hij een collage van het festival knutselde door acts als Crystal Castles met gouwe ouwen als Technotronic te versnijden tot een fijne feestmix die iedereen aansprak. Geen hokjes, geen trends. Gewoon genieten van het muzikale experiment.

 

Wil je alles (nog eens) zien en horen? Een uitgebreid overzicht van audio- en videofragmenten is hier te vinden.