Magere vrijdag, vette zaterdag

Lees nu de recensies van: Oscar & the Wolf | Lanterns on the Lake | Josh T. Pearson | Jonathan Wilson | Spinvis | James Vincent McMorrow

Zoals we van Crossing Border gewend zijn biedt ook de jongste editie van het muzikale en literaire festival een keur aan nieuwe en gearriveerde artiesten. Schrijvers en andere bescheiden beroemdheden moeten weer oneerbiedig opzij worden geduwd om toch zoveel mogelijk moois van het programma mee te pikken.

Oscar & the Wolf

We betreden de Koninklijke Schouwburg voor het eerst op vrijdagavond. Ergens op de zolder bevindt zich daar het kleine Paradise podium, waar het Gentse Oscar & the Wolf de avond mag openen. ‘Oscar’ is frontman Max Colombie. ‘The Wolf’ zijn twee gitaristen, een drummer en de nieuwe aanwinst (want nog niet op de debuut EP te horen) Eva Vermeiren, een coole chick die prima achtergrondvocalen levert en zo nu en dan ook wat basgitaar speelt. Door die samenzang, inclusief typisch ‘Vlamerikaans’ accent,  doen Oscar & the Wolf enigszins aan Isbells denken. Trage ritmes en elektrische gitaren zorgen voor een dream pop sausje.

De set die de band ten gehore brengt is aangenaam, met een spannende dynamiek en voldoende afwisseling tussen de nummers. Toch weten Oscar & the Wolf de zaal niet in te pakken. Wat ontbreekt is bezieling – in de presentatie, maar misschien ook wel in de nummers zelf. Laten we daarover niet teveel zeveren, want Colombie en zijn vrienden zijn sympathiek genoeg om ze voorlopig het voordeel van de twijfel te gunnen.

Lanterns on the Lake
In het straatje achter de Koninklijke Schouwburg bevindt zich de Duitse kerk. Ondanks het podium en de professionele belichting, hangt er hier nog een erg kerkelijke sfeer, vooral omdat het publiek in ouderwetse kerkbanken plaats moet nemen. De programmeurs hebben goed ingeschat dat men bij Lanterns on the Lake niet al te rap de kroonluchters in zal duiken. Het uit Newcastle afkomstige zestal maakt namelijk trage, atmosferische dream pop, met invloeden van Mazzy Star, Sigur Ros en Album Leaf. Onlangs verscheen hun sterke debuutalbum Gracious Tide, Take Me Home dat de band vanavond live ten gehore brengt. ‘Lungs Quicken’ is een stemmige opener, met subtiele elektronica en dito vioolpartij van Sarah Kemp. Tijdens het tweede nummer ‘If I’ve Been Unkind’, speelt een vervelende feedback op, waardoor het nummer niet het hoogtepunt wordt dat het had kunnen zijn. Dergelijke schoonheidsfoutjes speelt de band vanavond parten, waarmee duidelijk wordt hoe zeer de kracht van Lanterns of the Lake schuilt in een uitgekiende muzikale balans. Verder moet de band het hebben van het contrast tussen Hazel Wilde’s ingetogen vocalen en grootste instrumentale erupties. Dat de band niet geheel overtuigt, is ten dele te wijten aan het feit dat Lanterns of the Lake geen enkele moeite doet contact met haar publiek te leggen. Ook de setting werkt de band tegen. Op papier is een kerk een uitgelezen plaats voor sfeervolle, intieme concerten, in de praktijk is het allemaal net wat te stijfjes. Wanneer de kans groter is dat er een rol pepermunt wordt rondgedeeld dan een joint, kun je spreken van een fundamenteel gebrek aan rock ’n roll.

Josh T. Pearson

Misschien dat Josh T. Pearson beter op zijn plek is in een kerk. De songteksten van de religieuze Texaan zijn even doordrongen van bijbelse beelden als een gemiddelde preek.  Boomlang, dikke baard en traditionele gekleed, beschikt Pearson bovendien over het juiste charisma om een gemeente van zondaars tot inkeer te brengen. Als singer-songwriter weet hij zijn publiek echter niet te raken. Alles klopt aan deze artiest, behalve zijn liedjes: mooie melodieën of ritmes ontbreken. Zijn teksten zijn niet te volgen, al was het maar omdat ze niet te verstaan zijn. Zo ontstaat een sfeer die niet te onderscheiden is van die in een zwartekousenkerk: je mag niet drinken, niet praten, niet bewegen en de mobieltjes moeten uit. Dat ook Pearson last heeft van een leeglopende kerk is een logisch gevolg. Zo pakt de vrijdagprogrammering enigszins teleurstellend uit. Het lijkt alsof de echte feestjes steeds een zaaltje verderop werden gevierd. Gelukkig is er morgen weer een dag.

Jonathan Wilson

Zaterdagavond treedt in de echte schouwburgzaal Jonathan Wilson op. Wilson debuteerde eerder dit jaar met het opvallende album Gentle Spirit (nou ja, in eigen beheer nam hij al eens een plaatje op). Sindsdien moet Wilson, al jaren actief als sessiemuzikant, de pers van zich af slaan. Dat Wilson nog geen echte ster is, blijkt uit de toch wat bescheiden opkomst in de schouwburgzaal. Dat we deze keer wel het goede feestje hebben gekozen is bij opener ‘Gentle Spirit’ meteen duidelijk. Wilson en zijn vierkoppige begeleidingsband hebben de vibe goed te pakken. De band is uitstekend op elkaar ingespeeld en laat Wilson de show stelen met uitgestrekte gitaarsolo’s. Dat die nooit vervelen is te danken aan de structuur van de nummers, die complex genoeg is om langere tijd te boeien, maar tegelijk losjes genoeg om ruimte voor improvisatie te laten. Naast Wilsons gitaar, spelen de keyboard partijen (inclusief een prachtige mellotron) een cruciale rol. Daarmee slaat Wilson een brug tussen Californische folkrock en Britse psychedelica. Wat wil een mens nog meer?

Spinvis

Misschien wil een mens Spinvis niet missen, wiens wel druk bezochte concert gedeeltelijk met dat van Wilson overlapt. Gelukkig kan de schade schade enigszins inlopen worden door een sessie op het kleine 3voor12 podium bij te wonen. Uiteraard staat zijn wederom lovend ontvangen nieuweling Tot Ziens, Justine Keller centraal. Tekst en muzikale inkleuring sluiten ook nu weer prima op elkaar aan. Spinvis weet op ‘Heel Goed Nieuws’, ‘Club Insomnia’ en ‘Kom Terug’ persoonlijke emoties in beeldende fictie te verstoppen, waarbij humor en melancholie moeiteloos samengaan. Zo weet Spinvis als geen ander de grens tussen literatuur en muziek op te zoeken. Tien jaar na zijn debuut is Spinvis nog steeds in topvorm en dat is inderdaad heel goed nieuws.

James Vincent McMorrow
James Vincent McMorrow mag in de Duitse kerk het festival afsluiten. McMorrow doet het goed in Nederland, zoals blijkt uit het enthousiaste onthaal van het publiek. Dit is zijn eerste optreden met een volledige band in Nederland. Zo kan hij het materiaal van zijn eerder dit jaar verschenen Early in the Morning in al zijn glorie presenteren. Dat McMorrow die plaat in zijn eentje heeft opgenomen is moeilijk te geloven. In tegenstelling tot Bon Iver’s debuut, dat een overduidelijke invloed is, is dit een album dat tot in de puntjes verzorgd is en waar bij tijd en wijle groots wordt uitgepakt. Vanavond weet de band munt te slaan uit die dynamiek. Wanneer de heftige finale van afsluiter ‘From the Woods!!’ uitgeraasd is staat het publiek te schreeuwen en te stampen en beginnen de kroonluchters van de Duitse kerk gevaarlijk te slingeren – het kan dus toch!

Het is dan ook niet moeilijk McMorrow zijn solo gebrachte interpretatie van Higher Love (jawel, die van Steve Winwood) te vergeven. Intieme vertolkingen van pophits scoren tegenwoordig als een tierelier, maar in dit geval is het een trucje waar je gemakkelijk doorheen prikt. De enige echte makke van McMorrow is dat hij wel heel erg leunt op de invloeden van Patrick Watson, Mumford & Sonds, Fleet Foxes en Bon Iver. Daardoor kan hij zich net niet met deze artiesten meten.