Kate Nash keet nog niet echt

en al snel zeker niet de enige blijkt te zijn. Gevolg: je moet deze stem toch eens live horen en meemaken. Dan sta je in de Melkweg bij Kate Nash en gebeurt wat je niet verwacht. Je bent getuige van een van de sufste concerten van 2007.

Wat een sof. Daarom daags na het concert maar weer Made of Bricks opgezet. Nee, aan die cd ligt het toch echt niet. Aardige liedjes, afwisselend. Leuke teksten, al raken ze niet enorm omdat de puberteit al wat jaren geschiedenis is. Aandoenlijk plat Brits accent dat zich heel natuurlijk door de niet altijd eenvoudige arrangementen beweegt. Een assertief meisje van twintig met haar meisjesdebuut. Niets meer en niets minder.

De hype

~

En dan de hype. Meisje Kate heeft een Idols-achtige opmars gemaakt – in haar geval hielp MySpace een flink handje – en dat heeft haar geen windeieren gelegd. Het verhaal is in een paar zinnen verteld. Kate viel van een trap, brak haar been, haar ouders kochten een gitaar voor het arme kind zodat ze zich niet hoefde te vervelen, waarna ze het ene liedje na het andere uit het instrument toverde. Spoedig daarna nam ze nog wat pianolessen en zette ze de door haar gespeelde liedjes op internet. En dat viel veel mensen op. In principe helemaal niks mis mee. En Kate kan iets, gelukkig wel.

In no time verscheen haar single Foundations in Engeland, werd een grote hit en haar, door dit succes weken eerder uitgebrachte, cd belandde zelfs van niets op nummer 1. En voor we erg in hadden, ging ook Nederland voor de bijl, de recensies waren unaniem positief en Kate Nash belandde middels London Calling en een paar omweggetjes op een uitverkocht Lowlands, afgelopen zomer. Wat moet je dan nog zeggen?

Liefelijk

Op de plaat staan nummers die uitblinken in liefelijkheid. Niet dat de teksten dat altijd suggereren, want ook – of juist – het jonge leven van Kate gaat niet over rozen. Een onbeantwoorde stille liefde in We Get on en in Mariella bezingt ze het gevoel van een puberleven zonder vriendinnen. Ach gut. Muzikaal zijn er regelmatig originele vondsten te vinden op Made Of Bricks. Fijne pianoloopjes in Foundations en Mouthwash, de eerste twee singles, een prachtig vioollijntje in het gevoelige Nicest Thing en de uitbundigheid van het huppelige Skeleton Song.

~

Het probleem zit hem dan ook niet zozeer in dit debuut – er zijn honderd keer slechtere eerste albums ‘in elkaar geflanst’ – als wel in het razende tempo waarmee Kate Nash gelanceerd is. Zeker na het zien van ‘Kate-live-on-stage’ kom je eigenlijk niet onder die conclusie uit: er is een probleem. Het is alsof je kijkt naar een meisje dat door haar vader is afgezet bij de Melkweg voor het schoolfeest en dat straks weer opgehaald wordt om moeder niet ongerust te maken. Een meisje dat direct na thuiskomst haar gevoelens in een dagboek – met slotje – neerpent. Van wie moet deze Kate Nash ineens beroemd zijn en zo pijnlijk slecht voorbereid zijn op het geven van een show? Verscholen achter haar piano en omgeven door een plastic uil, gans, vazen vol nepbloemen – hoe tuttig kun je het maken voor het verboden wordt? – en drie gemummificeerde muzikanten, doet ze haar ding. Een slaapverwekkend ding.

Misplaatst

Zo direct als ze op haar plaat klinkt, zo bleu staat ze de zaal in te staren, een flinke kop thee als houvast van de avond. Daarnaast heeft ze wel het lef van een gearriveerde artiest door een paar liedjes solo op gitaar te spelen en opent ze zelfs de toegift daarmee. Je moet maar durven. Vooral omdat het zo misplaatst en dubbel is – geen moment leek ze de bomvolle Melkweg in de tang te hebben – rijst de vraag of Kate Nash niet gewoon te snel en te gemakkelijk beroemd is geworden. Vertelt haar vader of desnoods haar manager Kate binnenkort dat het spreekwoord ‘hardlopers zijn doodlopers’ zelfs anno 2007 nog best van toepassing kan zijn? Je mag het hopen.

Niets ten nadele van de muziek van Kate Nash, maar we moeten haar met z’n allen nog maar niet op gelijke hoogte plaatsen met Amy Winehouse, wat sommige overenthousiaste deskundigen al doen. Behalve dat dat onterecht is, weten we ook dondersgoed hoe het er dan voor haar kan gaan uitzien. Niet dat de kans hier groot is overigens, daarvoor is ze veel te onschuldig. De oprechte lef van Kate Nash staat vooralsnog alleen op een ronde schijf.