Kon-een-tikkie-beter

Kon-Tiki is het waargebeurde verhaal van de Noorse avonturier Thor Heyerdahl. Door in 1947 met een zelfgebouwd vlot van balsahout van Zuid-Amerika naar Polynesië te dobberen wil hij bewijzen dat de oorspronkelijke Polynesiërs niet van Aziaten, maar van Zuid-Amerikanen afstammen. Dit geheel tegen de toentertijd heersende opvattingen in.

Standaard verhaaltje

Hoe oorspronkelijk en avontuurlijk de onderneming van Heyerdahl was, zo clichématig en doorsnee is de verfilming ervan. Het daadwerkelijke leven lijkt alle gemeengoederen van de hedendaagse film te persifleren. We krijgen het allemaal voorgeschoteld in Kon-Tiki: een eenzame held die het opneemt tegen zichzelf en een wereld die niet in hem gelooft, de tegenslagen die hij moet overwinnen om te kunnen starten met zijn onderneming, het toch kunnen starten met het gewaagde avontuur, het ondergaan van de reis (ook weer met de nodige tegenslagen) en het uiteindelijk behalen van zijn doel. Het zit er allemaal in.

Heyerdahl kan er natuurlijk weinig aan doen dat zijn verhaal zich begeeft op de meest platgetreden paden van de moderne filmgeschiedenis. Het doet ook niets af aan de epische omvang van zijn reis, maar deze film doet daar helaas geen recht aan. Een gedramatiseerde verfilming van een dergelijk avontuur nodigt uit tot goede karakterschetsen en emotionele tweestrijd van de ontdekkingsreizigers. Van dit alles is weinig tot niets terug te vinden in de bijna twee uur dat de film duurt.

Een Grote Oceaan zonder diepgang
Als zes mannen 101 dagen op zee dobberen op een klein vlot zou je verwachten dat je meegesleept wordt in het psychologische spel dat dan ontstaat, dat je de mannen leert kennen, met ze meeleeft, maar Kon-Tiki slaagt op geen van deze fronten. De personages blijven vlak en enkele halfslachtige pogingen tot meer inzicht in hun beweegredenen falen jammerlijk. Als kijker wordt je geen moment meegesleept in het verhaal, maar dobber je net zo doelloos door de film als het vlot van Heyerdahl over de Grote Oceaan.

De film kijk je alleen af omdat je respect hebt voor de man die dit allemaal echt zelf heeft meegemaakt: Thor Heyerdahl. Je wilt toch een idee krijgen van wat deze man allemaal heeft moeten doorstaan om zijn droom te verwezenlijken. Daar kan zelfs een standaard verfilming niets aan veranderen. En omdat de special effects er heel goed uit zien. Een vijftal Noorse VFX studio’s hebben hun best gedaan om ons mee te nemen naar een realistische wereld van net na de Tweede Wereldoorlog en ons een onstuimige oceaan voor te schotelen die vol gevaren zit. Deze virtueel gecreëerde wereld en Thor Heyerdahl zelf zorgen er voor dat Kon-Tiki geen regelrechte flop is, maar een rustig voortdobberend visueel verhaaltje.

Op de Blu-Ray editie staat vervolgens nog een making of en een stukje over de special effects. Die tweede feature is echter geheel overbodig als je al de making of hebt gekeken. Ook in de extra’s zit wederom weinig verrassing. Standaard materiaal dat je niet dichter bij de acteurs of filmmakers brengt. Al met al lijkt het misschien raadzaam om de uit 1950 stammende gelijknamige documentaire te bemachtigen. Die is nog door Thor Heyerdahl zelf gemaakt en is niet alleen genomineerd voor een Oscar, maar won die ook daadwerkelijk in 1951.