Voor Elly

Beste Elly,

Als Het Ritme van Elly De Waard iéts aantoont, dan is het wel dat een documentaire al geslaagd is met een boeiend onderwerp. Jij dus, popcriticus, recensent en dichter. Richt de camera op jou en de wijsheden en mooie beeldspraken vliegen je om de oren.

Je bent een prachtig mens, vol humor en mooie herinneringen. In de documentaire althans. Een tikkie arrogant misschien, in ieder geval bijzonder content over je eigen werk, en nog altijd hunkerend naar je eerste kleine prijsje. Je hebt nooit erkenning gekregen voor je gedichten, tenminste niet van de critici, en de recensenten bespreken je werk niet meer. Niet leuk natuurlijk, zoals je zelf zegt, want nu weet niemand meer wanneer je een nieuw boek uit hebt.

Ik zou uit sympathie een gedicht van je recenseren, Elly, maar ik heb geen verstand van poëzie. Dat hoeft overigens ook niet om deze documentaire te kunnen waarderen. Dus dan maar een recensie over een documentaire die over jou gaat. Bij dezen!

Hartelijke groet,

Wim Meijer

PS: Waarom niet de volle mep, zal je misschien denken? Dat ligt niet aan jou, jij was gewoon jezelf en dat was goed. Het ligt aan het geluid. De microfoon op de camera stond te gevoelig ingesteld, waardoor het geluid overstuurt en dat is nogal storend.