Deel 1

DEEL 1 | DEEL 2 | DEEL 3

Inhoud: I Saw the Devil | Red Hill | Some Guy Who Kills People | Rubber | Die Tur

Wraakporno
I Saw the Devil
Ji-woon Kim • Zuid-Korea, 2010

Er waart een zieke moordenaar rond in Zuid-Korea, die jonge vrouwen ontvoert, misbruikt, vermoordt en in stukken hakt. Zijn laatste slachtoffer is de dochter van een gepensioneerd politiehoofd en de zwangere verloofde van Soo-hyeon, die lid is van een elite-eenheid en zweert wraak te nemen. Met het simpelweg opsporen en vermoorden van de dader neemt hij geen genoegen (dat is met de middelen die hem ter beschikking staan wel heel gemakkelijk); zijn missie wordt de dader meer pijn te laten ondergaan dan zijn verloofde is aangedaan. Dit vormt de opmaak tot een lange, ietwat ingewikkelde, maar vooral bloedige en sadistische wraakoefening, die voor zowel Soo-hyeon als de kijker steeds minder eenduidig wordt.

Het lijkt wel alsof regisseur Ji-woon Kim – de man die wellicht Schwarzeneggers terugkeer op het witte doek gestalte mag gaan geven en eerder verantwoordelijk was voor A Tale of Two Sisters en The Good, The Bad, The Weird) – een nieuw hoofdstuk heeft toe willen voegen aan Park Chan-wooks wraaktrilogie. Met Min-sik Choi (Oldboy en Byung-hun Lee (The Good, The Bad, The Weird) heeft hij in ieder geval twee sterke hoofdrolspelers in handen, die het bij vlagen sterke en spannende kat-en-muis-spel tussen de twee (dan nog) tegenpolen goed vertolken. De Zuid-Koreaanse cinema biedt voorbeelden te over van het bruut in beeld brengen van grof geweld, maar I Saw the Devil doet daar wat nog een schepje bovenop – dat de dader bij zijn eerste in beeld gebrachte slachtoffer gebruik maakt van een hamer kan hierbij haast geen toeval zijn. De dubieuze werkmethodes van Soo-hyeon maken hem echter in toenemende mate steeds minder sympathiek, en de kijker rest daardoor op den duur niets dan een nihilistisch werkje waarin het feit dat de wraakoefening meer kwaad dan goed doet een moralistisch doekje voor het bloeden biedt.
Terug naar boven

Aboriginal schilt appeltje
Red Hill
Patrick Hughes • Australië, 2010

In het speelfilmdebuut van Patrick Hughes speelt Ryan Kwanten (Jason Stackhouse uit True Blood) Shane Cooper, een jonge agent uit de grote stad die voor zijn zwangere vrouw een rustige betrekking heeft gevonden in het plattelandsdorpje Red Hill. Op zijn eerste werkdag valt hij meteen met zijn neus in de boter: sommige collega’s zijn nogal horkerig te noemen, er waart iets rond in de bossen (er gaan geruchten over een panter) en het feit dat zijn dienstwapen nog ergens in een verhuisdoos ligt wordt niet echt gewaardeerd door zijn baas. En dat biecht hij op dat hij uit ervaring weet dat hij eigenlijk wel moeite heeft om op een persoon te schieten. Komt dat gegeven op een later moment terug? Maar natuurlijk!

Als diezelfde dag het bericht komt dat een crimineel uit een gevangenis is ontsnapt, wordt het zo slaperige stadje opeens wakker – althans het half dozijn mannen dat vreemd genoeg de enige bewoners van Red Hill lijkt te zijn. Zij bewapenen zich tot de tanden omdat de voortvluchtige – zo wordt duidelijk – nog een appeltje te schillen heeft met diezelfde locals. Hoe zich dit verder ontwikkelt laat zich raden, want regisseur en scenarioschrijver Hughes doet niet heel veel moeite vernieuwende elementen toe te voegen aan deze degelijke moderne western, waarin gelukkig wel het tempo redelijk hoog wordt gehouden en veel actie is. En o ja: dat beest dat rondwaart, heeft ook nog een rolletje, of beter gezegd: een onbegrijpelijke cameo…
Terug naar boven

Seriemoord in genremix
Some Guy Who Kills People
Jack Perze • VS, 2011

Dertiger Ken woont nog bij zijn sarcastische moeder (die het met de lokale sherrif doet), heeft een weinig opbeurend baantje in een ijssalon (waardoor hij zich soms verkleedt als ijsje op feestjes of op straat moet staan) en hij blijkt nog niet zo lang geleden uit een psychiatrisch ziekenhuis ontslagen te zijn waarin hij terecht was gekomen na een zelfmoordpoging. Bovendien wordt hij geplaagd door heftige nachtmerries waarin hij door medescholieren gemarteld wordt. Diezelfde scholieren worden een voor een bloedig uit de weg geruimd, en de vraag rijst al snel of Ken dat op zijn geweten kan hebben. En dan wordt het leven van Ken ook nog een stuk gecompliceerder als zijn tot dan toe onbekende tienerdochter opeens op de stoep staat en de liefde in het spel komt.

In deze in zuurstokkleuren gedraaide film weten de makers diverse genres (humor, horror, romantiek) op volstrekt geloofwaardige manier te combineren. Het acteren is op alle vlakken sterk. Zo heeft Kevin Corrigan als Ken een perfect ontwrichte maar toch sympathieke blik, en er zijn leuke rollen van onder andere Lucy Davis (The Office), Barry Bostwick (Spin City) en Karen Black (Five Easy Pieces). Hoewel de moorden bloedig zijn, is de toon van de film verder luchtig en vooral erg grappig, waarbij met name de vlijmscherpe dialogen en perfecte timing opvallen. Het is vooral de verdienste van Ryan Levins scenario, die zijn eigen korte film The Fifth (met behulp van John Landis) uitwerkte tot dit succesvolle speelfilmdebuut. Een klein pareltje dat nieuwsgierig maakt naar meer werk van Levin.
Terug naar boven

Zonder reden
Rubber
Quentin Dupieux • Frankrijk, 2010

Een rubberen autoband komt in de stoffige woestijn van de Verenigde Staten tot leven en leert langzaamaan zijn destructieve krachten kennen. Het begint met het overrijden van een blikje en het laten ontploffen van een flesje, maar na onder andere een lief pluizig konijntje laat de band in zijn spoor een hele serie ontplofde mensenhoofden achter. Het speelfilmdebuut van Fransman Quentin Dupieux, tot nu toe vooral bekend als dj en remixer Mr. Oizo, klinkt als een lang uitgesponnen grap, en in feite is dat het ook.

Het begint al met de proloog, waarin een sheriff de kijkers (en dat is niet alleen de bioscoopzaal, maar ook een groep mensen in de woestijn), wijst op een onderkend element in films: de ‘for no reason‘. Daar  gebeuren dingen nu eenmaal soms zonder reden. Waarom was E.T. bruin? Geen reden. Waarom reedt de politiewagen in Rubber stoelen omver? Geen reden. Waarom kroop de sherif uit de kofferbak? Of goot hij een glas leeg? Geen reden. Dat kun je makkelijk op de hele film Rubber toepassen, en daarmee maakt Dupieux het zijn critici wel heel makkelijk om alles in deze absurdistische, pythonesque film te duiden. Het vooral tijdens magic hour met een digitale spiegelreflexcamera gedraaide Rubber ziet er oogstrelend uit, maar echt dreigend wordt de autoband (die trouwens Robert heet) nooit – hoe knap hij zich ook voortbeweegt. Een originele, goeie grap, dat wel, maar wel wat lang uitgesponnen.
Terug naar boven

Opnieuw, maar dan anders
Die Tur
Anno Saul • Duitsland, 2009

De succesvolle kunstenaar David verliest door zijn schuld zijn enige kind als hij een nummertje met een buurvrouw maakt en zijn dochtertje in het zwembad verdrinkt. Flashforward naar vijf jaar later: zijn toch al wankele huwelijk is dan inmiddels op de klippen gelopen en hij gaat zwelgend van zelfmedelijden door het leven. Bij toeval ontdekt hij een deur die hem zomaar naar het verleden brengt, tot het moment vlak voordat zijn dochtertje verdronk. Hij kan nu rechtzetten wat hij eerder fout deed; in feite een beter mens zijn dan hij eerder was. Een probleempje: zijn ‘oude’ ik loopt ook nog in deze wereld rond.

De Deense acteur Mads Mikkelsen (Casino Royale, Valhalla Rising) speelt (nagesynchroniseerd) met zijn aristocratische hoofd met verve de ondoorgrondelijke en wat afstandelijke David, die zijn nieuwe kans in het leven met beide handen grijpt. Wat begint als een fraai gefilmde maar ietwat stijf recht-toe-rechtaan tijdreisverhaal, krijgt een aantal wendingen waardoor David’s ‘nieuwe’ wereld wat wrange trekjes krijgt en bij vlagen doet denken aan bijvoorbeeld The Stepford Wives. Een intrigerende film waarin de morele dilemma’s die tijdreizen met zich mee blijkt te brengen subtiel in beeld worden gebracht.
Terug naar boven

8WEEKLY zag eerder op het Filmfestival Rotterdam al Takashi Miikes samoerai-epos 13 Assassins en Machete Maidens Unleashed!, over de exploitatiecinema in de Filipijnen.