Het jaar dat de wereld op zijn kop stond

Waarom heb je dit verhaal geschreven?

‘Het verhaal kwam voort uit twee gebeurtenissen. Ik kreeg het idee toen ik zwanger was van mijn jongste. Ik vroeg me af: wat als er iets ergs gebeurt? Hoe zou het zijn voor een tiener in zo’n situatie? Hoe denk je dan over de pasgeboren baby? Baby Rose staat er symbool voor dat het leven doorgaat.

De tweede reden voor dit boek is dat ik als tiener een vriendin verloor. Het was erg onverwacht. De puberteit is een periode waarin het veilige idee van je kindertijd verdwijnt. Er komen grote vragen over het leven, en ook over de dood.

Maar mijn ervaring was een andere dan die van Pearl. Ik vroeg me af: hoe reageert mijn personage erop? Het duurde even voordat ik iets met het idee deed.’

Heb je jongeren in een soortgelijke situatie geïnterviewd?

‘Nee. Het leek me gevaarlijk: als je een tiener interviewt, ben je geneigd zijn of haar verhaal op te schrijven. Maar dit was Pearls verhaal. Ik heb wel rondgekeken op websites en onderzocht hoe verschillende kinderen en jongeren dit soort verdriet ervaren. Er zijn allerlei manieren om te rouwen. Deels is het voor iedereen hetzelfde, maar uiteindelijk ervaart iedereen het op een eigen manier en gaat iedereen er anders mee om. Door te huilen en te schreeuwen, of juist door weg te duiken. Dat was heel bevrijdend voor mij als schrijfster. Ik geloofde in mijn personage, het kon niet fout zijn. Hoe Pearl rouwt, op deze destructieve wijze, is niet hoe iedereen het doet.’

Hoe heb je Pearls personage bedacht?

‘Tijdens het schrijven ontdekte ik steeds meer over haar. Haar stem, haar reactie op bepaalde situaties… Ik had het niet helemaal gepland. Dat was interessant!

Dat geldt ook voor het verhaal: ik wist wel ongeveer de structuur, wat er in grote lijnen zou gaan gebeuren. Bepaalde gebeurtenissen waren voor mij meteen duidelijk, zoals de eerste keer dat Pearls moeder haar opzoekt. Andere gebeurtenissen werden pas duidelijk terwijl ik het schreef. Als ik niet wist hoe ik iets moet schrijven, begon ik gewoon. De rest kwam vanzelf. Dan dacht ik: ah, dat is interessant! Of: o, ik wist niet dat jíj in dit verhaal voor zou komen! Dit maakt het boeiend, voor zowel mij als auteur als voor de lezer.’

Wat wil jij dat lezers vinden van Pearl? Medelijden hebben? Haar aardig vinden, egoïstisch, sterk? Was je je daar bewust van tijdens het schrijven?

‘Ze moest vooral een echt persoon zijn. Ik vond het belangrijk om eerlijk over haar te zijn. Lezers moeten natuurlijk genoeg om haar geven om het boek uit te lezen, en niet zo geïrriteerd raken dat ze stoppen. Het is lastig om daar een balans in te vinden. Ik heb geprobeerd genoeg te laten zien van haar kwetsbaarheid. Waarom ze doet wat ze doet, zodat mensen haar begrijpen. Sommige lezers hebben medelijden, anderen ergeren zich aan haar. Je hoeft haar niet altijd leuk te vinden. Zo werkt het in het dagelijks leven ook niet. Je houdt van je vrienden, maar vindt ze niet altíjd leuk.’

Heb je al plannen voor een nieuw boek?

‘Ja, ik ben er volop mee bezig. Het is een boek voor ongeveer dezelfde lezers qua leeftijd. Het verhaal is iets meer historisch, het speelt zich af in de jaren 60. Het gaat over relaties, familie, geheimen. Dat kan allemaal behoorlijk ingewikkeld zijn, daarom is het zo interessant! Het is een serieus verhaal, maar ik vind het belangrijk om er wat humor in te stoppen. Dat heeft een boek nodig. Een boek waarin alles zwaar en heftig is, is niet fijn om te lezen. En zo gaat het ook in het leven: er gebeuren heel nare dingen, maar ook heel mooie. Ook al gebeurt er iets verschrikkelijks, er zijn altijd nog momenten waarbij iets te lachen valt.’

Hoe is het om een tweede boek te schrijven?

‘Het is moeilijker om een tweede boek te schrijven dan een eerste! Ik voel nu een ander soort druk. Er zijn verwachtingen en ik heb minder tijd. Over mijn eerste boek kon ik heel lang doen, nu heb ik deadlines.’

Welke auteurs inspireren jou?

‘Ik hou van grappige boeken, maar ook van verdrietige verhalen. Auteurs waar ik op dit moment dol op ben, zijn Patrick Ness en Meg Rosoff. De personages uit hun verhalen zijn heel echt en eerlijk. En deze schrijvers deinzen niet terug voor ingewikkelde gebeurtenissen. Ze laten zien dat het prima is om als persoon mindere kanten te hebben. Dat is heel inspirerend.’

Wat voor advies zou je willen geven aan lezers die iets soortgelijks als Pearl meemaken? Die iemand verliezen van wie ze houden?

‘Ik weet niet of ik de juiste tips kan geven, want iedereen ervaart dit anders. Dat is denk ik het belangrijkste: dat je je er bewust van bent dat dit prima is. Hoe je je ook voelt of hoe je omgaat met je verdriet, het is oké. Er is geen juiste manier.’

Clare Furniss woont in Engeland met haar man en drie kinderen (van tien, acht en zes jaar). Het jaar dat de wereld op zijn kop stond is haar eerste boek.