Vrolijke voorstelling over alledaags leed

Pepijn Schoneveld kun je mogelijkerwijs al kennen van de fantastische web-serie Praten met Pepijn, opgenomen tijdens eerdere edities van het Nederlands Film Festival. Hierin had Schoneveld gesprekken met vertegenwoordigers van het Nederlands acteursgilde; gesprekken die steevast uitliepen op irritatie, ongemak en boze BN’ers. Schoneveld blonk in deze interviews uit als pedante narcist die zijn ondervraagden vrijwel altijd in ijdeltuiterij overtrof en hen daarmee het bloed onder de nagels vandaan wist te halen (ga vooral de aflevering met Gijs Scholten van Aschat terugzien op Youtube).

Vriendelijke neuroot

In zijn nieuwe show Morgen klaart het op is Pepijn Schoneveld aanzienlijk innemender. De sociaal onhandige ijdeltuit uit Praten met Pepijn is getransformeerd in een vriendelijke neuroot. ‘Wie heeft er wel eens gevoelens?’ vraagt hij de zaal. Schoneveld is ook bekend met gevoelens en dan met name met paniekaanvallen als gevolg van allerlei irrationele dwanggedachtes. Het levert vrolijke scènes op: van doktersbezoekjes om gevreesde homoseksualiteit tot blinde jaloezie om vriendinlief die staat te praten met haar ex. Toegegeven, niet alle grappen blinken uit in originaliteit – geil worden van kwik, kwek en kwak, een lelijke vriendin als punchline – maar ze blijven overeind door het enthousiaste spel van Schoneveld. Het sterkst is Schoneveld in zijn interactie met het publiek. Zonder echt venijnig te worden, gaat hij een vrolijke confrontatie met de eerste rij aan: gevat en met evenzoveel zelfspot.

Verplichte nummers

Minder sterk zijn de liedjes waarmee Schoneveld zijn voorstelling afwisselt. Ze voelen een tikje verplicht aan – het is immers cabaret. De nummers ademen een Frank Sinatra-achtige sfeer, maar zijn wel erg cheesy en vallen daarmee enigszins uit de toon met de rest van de voorstelling.

Morgen klaart het op raakt zelden de actualiteit maar gaat wel echt over deze tijd: de druk om te presteren, er goed uit willen zien en algehele collectieve navelstaarderij.  Schoneveld behandelt deze onderwerpen niet als moralist maar als relativist, wat je aan het einde van de show het prettige gevoel geeft dat het met de wereld zo slecht nog niet gaat.