Over de top

Orgon heeft de oplossing gevonden voor al zijn problemen: Tartuffe. Hij leerde hem kennen als arme, verlichte man en heeft hem geld geschonken. Hij kan over niks anders praten en ziet zijn vrouw en dochter niet meer staan. Het liefst wil hij de man altijd in zijn buurt hebben. Hij schenkt hem al zijn bezittingen, inclusief zijn huis en wil dat zijn dochter met hem trouwt. Zij is echter op iemand anders verliefd en eerder had Orgon hem al de hand van zijn dochter beloofd maar ze móet van hem nu met Tartuffe trouwen. Tartuffe zelf heeft meer interesse in Elmire, Orgons vrouw. Als Orgon er niet bij is, verklaart hij haar de liefde. Het vriendje van zijn dochter heeft dit per ongeluk gehoord en hij probeert Orgon ervan te overtuigen dat Tartuffe niet zo verlicht is als hij denkt. Orgon echter blijft in Tartuffe geloven en niets lijkt hem daarvan af te kunnen brengen, tot Elmire met een idee komt: Orgon moet zich achter de bank verstoppen, terwijl Elmire met Tartuffe afspreekt en hem uitlokt. Eindelijk komt Orgon achter de waarheid, maar dat brengt grote gevolgen met zich mee.

Actueel

Ondanks dat Tartuffe een satire is, is de boodschap erg serieus en herkenbaar: het komt immers veel voor dat mensen al hun bezittingen weggeven aan een religieuze leider. Ze vertrouwen volledig op hen en denken zelf bijna niet meer na, dit zie je bijvoorbeeld vaak in sektes. Het onderwerp is dus heel actueel en door de komische manier van spelen wordt pijnlijk duidelijk hoe dom mensen soms kunnen zijn.

Overdreven

Alles in deze voorstelling wordt over de top gespeeld. Aan het begin is dat erg wennen. Vooral de dienstmeid, gespeeld door Ilke Turpijn, doet zo overdreven dat het irriteert maar naarmate het verhaal vordert, raak je eraan gewend. Het lijkt als het ware of je helemaal in de voorstelling moet zitten voordat je er volledig in kan opgaan, op dat moment neemt de irritatie plaats voor de lach. Zo krijgt Tartuffe Orgon en zijn dochter zover zogenaamde meditatiebewegingen te doen, die meer lijken op een paringsritueel. Ze doen er allebei met volle overtuiging aan mee en dat is erg grappig om te zien. Het is nog steeds erg overdreven maar toch ook lachwekkend.

Vooral Joost Claes, die de rol van Tartuffe op zich neemt, speelt overtuigend. Tartuffe is zelfingenomen en medogenloos en Claes weet dat goed neer te zetten, zonder alles té groot te maken. Ilke Turpijn speelt de hele voorstelling echter wel erg overdreven. Op een gegeven moment wen je er wel aan maar dat neemt niet weg dat het iets minder groot had gemogen. Maar dat is maar een klein minpuntje in een erg goede en leuke voorstelling, die je zowel laat lachen als nadenken.

Deze voorstelling is nog te zien tot 21 april.