The passenger

In het performanceachtige stuk The passenger figureert de mens als toevallige passant in zijn eigen leven. Deze thematiek wordt meteen duidelijk verbeeld door de grote glazen kooi links op het podium, waar één van de dansers vaak letterlijk de rol van toeschouwer heeft.

De voorstelling begint veelbelovend. Met een wilde choreografie zetten dansers Justin Yep, Parwanhe Frei en Andreia Rodrigues opgejaagde, strijdbare individuen neer. Het ontbreekt de bewegingen die zij maken misschien aan originaliteit, maar dit wordt goedgemaakt door het mooie contrast tussen Yep en de twee dames, die bijna aandoenlijk zijn in hun rondere, krachteloze vechtdemonstratie.

Alles gaat echter mis vanaf het moment dat actrice Lisa van Doremalen aan de zijkant van het toneel uit de glazen vitrine stapt en een lied aanheft. Het is een zeer ernstig en pathetisch lied, dat aan het eind van de voorstelling ook nog eens wordt herhaald. Livemuziek gebruiken in een voorstelling is natuurlijk allemaal goed en wel, maar in The passenger gebeurt dit zonder ironie en zonder verdere opsmuk en daardoor wekt dat eerder irritatie dan fascinatie op. De bijdrage van de gitarist, die af en toe de speelvloer betreedt, is daarentegen onmisbaar in een voorstelling die zoals deze op sfeer drijft.

Saaie voordracht

De klaagzang van Van Doremalen is helaas niet de enige esthetisch onverantwoorde keuze die choreografe Pauline Roelants en regisseur Maarten van der Put hebben gemaakt. Na een veelbelovend begin van de voorstelling, buitelen in de eerste twintig minuten de missers over elkaar heen: onfunctioneel naakt, choreografieën die geen moment verrassend willen worden en projecties op de achterwand, die er alleen maar lijken te zijn omdat nu eenmaal alle kunstdisciplines aangewend moeten worden. De grootste misser in The passenger is echter een tekst die door Roelants op monotone wijze wordt voorgelezen en die in het Nederlands al doodsaai is, maar hier ook nog eens wordt afgewisseld met een miserabel slechte Engelse vertaling. Zelfs in handleidingen van videorecorders staan minder kromme zinnen.

Halverwege de voorstelling mondt alles uit in een minuten lang durende kakofonie van beeld en geluid, wat zeker wel een gevoel van onrust weet op te roepen, maar te lang voortduurt, zodat je als toeschouwer vroegtijdig afhaakt. Het onbestemde, wat als kracht van de voorstelling had moeten gelden, wordt op den duur gewoon saai.

Oases in een onmetelijke woestijn

Toch valt er af en toe ook nog wel te genieten van de individuele scènes. De prettige aanwezigheid van Barbara Mullin, die een even getalenteerde actrice als danseres is, brengt wat lucht in The passenger. Toch wordt ook zij in haar spel ondermijnd door de tekst. Het is een weinig subtiele ‘spreekbeurt’ over de dualiteit van Christopher Columbus, die tevens als inspiratiebron heeft gediend voor het maken van de voorstelling. Roelants en Van der Put hebben hier en daar wel beelden weten te creëren die beklijven, maar het blijft jammer genoeg bij oases in een onmetelijke woestijn. Naderhand blijf je zitten met een gevoel van medelijden voor de spelers, omdat ze keihard werken en helemaal niets communiceren.

The passenger is een onsamenhangende, oppervlakkige en pretentieuze misstap.

The passenger is nog te zien tot en met 12 oktober 2007. Klik hier voor de speellijst.