Verrassende choreografie met weinig dans

“Dit zou wel eens de laatste avond kunnen zijn, dat we een onschuldig, compleet, ideaal gezin vormen; mijn laatste moment met een vrouw die ik al tien jaar ken, een vrouw van wie ik bijna alles weet maar van wie ik niets meer wil. We zullen weldra als vreemden tegenover elkaar staan.”
Tekstfragmenten klinken door de luidspreker; ze geven de gedachten van de man weer. Hij gebruikt beweging en expressie om zijn emoties als verdriet en verlangen naar een ander weer te geven. In de eerste scène zit de man op de bank, staart voor zich uit en denkt diep na. Waarom is hij ooit voor zijn vrouw gevallen? Barbara, zijn vrouw, heeft geen benul van het feit dat hij een einde wil maken aan hun jarenlange relatie. Als zij thuis komt met twee rijkelijk gevulde boodschappentassen blijkt hoe routineus en kleurloos hun samenzijn is geworden. Als publiek voel je dat ieder zijn eigen gang gaat en dat de man en vrouw geen enkele interesse hebben in elkaar. Frappant is dat de vrouw geregeld tegen haar man en het publiek spreekt. De man daarentegen zegt geen boe of bah en daardoor is de sfeer gespannen. Als publiek hoor je wat de man denkt maar nog niet tegen Barbara durft te zeggen. Duidelijk is dat hij worstelt met zijn gevoelens. Zij heeft nog geen kennis van zijn plan en ratelt maar door over de dagelijkse dingen. Zo komt ze onbenullig over.

Spanning en onwetendheid

Aan het eind van de eerste scène neemt Barbara het publiek mee naar een ander vertrek in haar huis. Als zij uit de ruimte weg is, is de spanning hoog opgelopen. De man is alleen en kan nu zijn emoties laten gaan. Er volgt een reeks van heftige bewegingen; hij kronkelt, laat zich hard op de vloer vallen en draait als een gek over het witte tapijt. Het lijkt alsof hij worstelt met zijn besluit. De druk van de man en de onwetendheid van Barbara zijn goed te voelen. Dit komt omdat het publiek deel uitmaakt van het decor. De stoelen zijn rondom de huis- en slaapkamer op het toneel geplaatst. Nog grimmiger wordt de sfeer als duidelijk wordt dat de man tijdens het huwelijk al verschillende affaires heeft gehad. “Ik heb je belogen. Je zou me spugen als je me echt kende.” Op bed kijkt hij naar zijn vrouw maar hij verlangt naar Nina. Hij denkt altijd aan Nina als hij een erectie heeft.

Veel tekst, weinig dans

Schoorvoetend doet Barbara pogingen om zichzelf aan te kleden. Maar het lukt haar niet goed. Ze trilt en raakt met haar bewegingen uit balans. Ze weet dat haar man bij een ander heeft geslapen. Het onbegrip en de woede zijn door dat gestuntel duidelijk waar te nemen. Spijtig is dat de voorstelling grotendeels bestaat uit teksten en theater. Er zijn maar weinig dansfragmenten. Als er gedanst wordt dan bestaan de bewegingen hoofdzakelijk uit rollen, vallen, opstaan, en zo nu en dan is er een duet. Een leuk spelelement is dat Barbara weet dat het publiek haar visite is en daardoor voelt ze zich niet op haar gemak. Hakkelend zegt ze dat het onder de omstandigheden het beste is om te gaan. Gedwee staan we van onze stoel op en lopen we richting de huiskamer, waar de man inmiddels een definitief besluit heeft genomen…

Unmade Beds is een theatrale voorstelling met veel emotie. Hier en daar zijn er korte dansfragmenten. Een echte danschoreografie is het niet maar dat doet niets af aan de kwaliteit. Meuthen weet een gevoelige snaar te raken en speelt ook met het publiek. Over de opzet en inhoud is goed nagedacht en daardoor is het een leuke voorstelling om naar te kijken.

Unmade Beds is nog te zien op 2 en 3 juni in de Flipside te Eindhoven. Klik hier voor meer informatie.