Lichaam schittert niet helemaal

Lichaam is, na Fragmenten Olivier Provilys tweede autonome grote zaalvoorstelling bij Het Zuidelijk Toneel. Tijdens het maakproces werkt hij niet vanuit een bestaande (theater)tekst, maar creëert teksten tijdens de repetities. Dit resulteert in verschillende losse scènes. Sommigen tonen herkenbare situaties uit het dagelijks leven, anderen zijn abstracter van aard. Al deze situaties worden met elkaar verbonden door de overkoepelende thematiek van de voorstelling. Provily onderzoekt namelijk hoe mensen zich tot anderen verhouden. Er worden vragen gesteld als: wat doe je wanneer je alleen bent? Is het mogelijk om echt contact te maken met anderen? Is taal hier wel een geschikt middel voor? Welke rol speelt je lichaam hierbij?

Eilandjes

Het natuurlijke spel van de zes acteurs zorgt voor geloofwaardigheid, herkenbaarheid en soms voor intimiteit. Nanette Edens speelt sterk in de eerste scène waarin ze uiterst nauwkeurig verslag doet van haar eigen lichaam. Erg mooi is verder de restaurantscène, waarin iedereen op zijn eigen eilandje zit te eten. Wanneer twee mannen contact met elkaar proberen te zoeken, komen ze niet verder dan het uitwisselen van oppervlakkige informatie. Ondanks dat willen ze toch graag elkaars vriend zijn. Het steenkolenfrans waarin ze met elkaar praten, maakt direct de beperkingen van taal duidelijk. Maar het (on)vermogen tot contact komt ook tot uiting in kleine dingen, bijvoorbeeld de man die problemen heeft met zijn vader. Zijn vader is met iedereen bevriend, maar met zijn zoon maakt hij slechts een kletspraatje. Of het meisje dat ironisch genoeg communicatiewetenschappen studeert.

Opbouw

Teleurstellend is de opbouw van de voorstelling. Het begin is erg sterk met interessante scènes die variëren in lengte en dynamiek. Maar op een gegeven moment vervaagt die dynamiek en blijft er alleen traagheid over. Dit langzame tempo blijft overheersen in de rest van de voorstelling en gaat daardoor steeds meer irriteren. Dat is zonde, want hierdoor komen de laatste scènes waarin onder andere Maartje zich bewust wordt van haar lesbische gevoelens en waarin een vrouw erg haar best doet om een succesvol etentje te organiseren, steeds minder goed over. Bijna aan het eind van zijn voorstelling spreekt Provily de zintuigen op een andere manier aan, waardoor het publiek zich ineens erg bewust wordt van het eigen lichaam. Dit is een interessante toevoeging, maar had beter uit de verf kunnen komen wanneer het steviger was ingebed in de opbouw van het geheel. Nu weet de voorstelling jammer genoeg niet helemaal te schitteren.

Lichaam speelt nog tot en met 15 maart 2007 in Nederland en België. Zie: www.hzt.nl