Verlepte Maagden

De voorstelling start al niet veelbelovend met een lange videofilm over mensen die praten over regels die zij handhaven. “Ik zit hier uit vrije wil, maar wil ik dit wel?” vraag ik me af. Een vraag die ‘de Maagden’ zich ook steeds hardop afvragen. Wat mij betreft maken ze van deze avond een vluggertje en breien ze er een bondig eind aan. Maar ook al duurt de voorstelling maar net vijf kwartier, ik heb het gevoel uren door te hebben gebracht in ergernis en verveling.

Slechte talkshow

Een thema dat in ieder stuk van de Bloeiende Maagden terugkomt is de zoektocht naar de waarheid en vrijheid. Deze vrijheid wordt in dit stuk wel erg letterlijk genomen: Minou Bosua en Ingrid Wender zijn zo vrij geweest inhoud en een rode draad achterwege te laten. Het gaat namelijk helemaal nergens over, blijft te lang steken bij de acte’s en er zit op geen enkel moment vaart of flow in.

De Maagden proberen in dialogen en monologen aan te tonen dat regels niet hard zijn en steeds veranderen, dat ze steeds anders geïnterpreteerd of gebroken worden. Het is met quasi-filosofische diepgang uitgewerkt, zodat het niet interessant of leuk is. De rest van de show bestaat uit ‘ja/nee’ en ‘normaal/gek’ vragenvuurtjes aan het publiek, een vage rede over kwantummechanica, een dialoog over vrije wil en een hoop druk gewauwel. Ik heb sterk het gevoel in een slechte talkshow beland te zijn.

Actief publiek

De Bloeiende Maagden proberen het publiek actief te betrekken bij de voorstelling. Aan het begin worden de regels voor de avond met het publiek doorgenomen. Deze zijn heel flauw: “Regel 1: Het publiek spreekt niet, tenzij het iets wordt gevraagd. Regel 8: U bent veilig. Regel 22: U komt het podium niet op en wij blijven op het podium”, enzovoorts. Deze laatste regel wordt trouwens al snel gebroken als één van de ‘Maagden’ gewapend met een camera het publiek in gaat en mensen vraagt naar de regels thuis. Op de antwoorden van de mensen wordt steeds hetzelfde gereageerd. Wanneer iemand antwoordt geen regels te hebben, is de standaardrepliek: “De buren mogen iedere avond bij u aanschuiven?” en zo gaat het nog een tijdje door.

Controversie

De Bloeiende Maagden staan bekend als controversieel, iets waar ik helemaal niets van terugzie of –hoor. De show brengt niets nieuws of spitsvondigs, het is allemaal vrij plat en makkelijk; daarbij zijn ook de teksten nooit echt snedig of prikkelend. Het is eerder een soort slapsticktheater met zogenaamde diepgang. Grapjes over zelfmoord, dieren nadoen: het is gewoon allemaal niet leuk of gevat. En natuurlijk kan ook het onderdeel ‘naakt op het toneel staan’ niet achterwege worden gelaten. Na tien minuten staat één van de vrouwen al bloot op het podium; de controverse!

Bloeiende Maagden gaan vreemd,: maak daar maar ‘de Bloeiende Maagden doen vreemd’ van. Het lijkt erop dat ze deze productie hebben afgeraffeld: ze kunnen zoveel beter, maar komen in deze voorstelling niet uit de verf. Het is rommelig, onsamenhangend, er wordt slecht geacteerd en er is geen touw aan vast te knopen. Energie en enthousiasme zijn er gelukkig nog wel in overvloed, maar deze worden niet gestuurd. De getalenteerde vrouwen hebben echt alle regels aan hun laars gelapt, en maken er een potje van. De dames eindigen met het lied Het gaat goed, helemaal goed. Maar met de Bloeiende Maagden gaat het helemaal niet zo goed. Ze kunnen beter een tijdje de rust nemen en zich flink bezinnen op nieuwe ideeën.

De voorstelling is nog te zien tot en met 2 juni 2006. Kijk hier voor een gedetailleerde speellijst.