Dit riekt te zoetsappig

Een onplezierig wederzien

In het eerste deel van de trilogie overkwam de twintigjarige, prille studente Sophia Krohn zoveel ellende dat je het haast niet voor ‘waarheid’ kon aanzien: ze werd bezwangerd door haar docent, werd het huis uit verbannen door haar strenge vader, ging met haar beste vriendin naar Parijs, kreeg een baan aangeboden door Helena Rubinstein, werd verliefd op ontwerper Darren O’Connor én heel hard door hem gedumpt en werd uiteindelijk ontslagen als scheikundige in het laboratorium van Rubinstein vanwege een bezuiniging. In het tweede gedeelte stapelen de gebeurtenissen zich niet in zo’n hoog tempo op als in het eerste boek. Prima, maar toch blijft er ‘genoeg’ over om de aandacht van de lezer vast te houden. Het tweede deel start precies waar het eerste deel eindigde: met de brief die een onbekende afzender naar Sophia stuurde. In de brief beweert iemand dat haar zoontje – die ze de naam ‘Louis’ heeft gegeven – nog leeft:

U kent mij niet, en waarschijnlijk zullen we elkaar nooit ontmoeten, las ze hardop. Ik wil u slechts één ding zeggen: uw zoontje leeft. Ik weet niet waar ze hem naartoe hebben gebracht, maar hij leefde en ademde toen ik hem de laatste keer zag. Meer kan ik niet zeggen.

Sophia is bevallen van haar zoontje in Hôpital Lariboisière in hartje Parijs. Ten tijde van de bevallig raakte ze bewusteloos en toen ze na een aantal dagen ontwaakte, vertelden de verpleegsters dat haar baby was overleden. De hoogste tijd voor Sophia om zelf op onderzoek uit te gaan, maar niet voor ze haar vriendin Henny opzoekt. Die woont intussen samen met haar verloofde, monsieur Jouelle, in een ‘voornaam pand in jugendstil’, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de stad en de Jardin du Luxembourg. Het wederzien met Henny is allesbehalve plezierig; haar vriendin, een danseres bij Folies Bergère, is sterk vermagerd en verward. Haar collega-danseressen vertellen dat Henny ‘op de draak jaagt’, oftewel: ze is verslaafd aan opium en de verslaving krijgt haar steeds meer in haar macht.

Lievelingetje van de bazin

In het ziekenhuis wacht Sophia nog een teleurstelling: het verplegend personeel werkt niet mee en wijst haar resoluut de deur. De politie neemt haar aangifte van ‘kinderroof’ totaal niet serieus. Gelukkig komt er hulp vanuit onverwachte hoek: de detective Monsieur Martin heeft de jonge, wanhopige Sophia waargenomen en wil haar – tegen betaling van drie franc – wel helpen bij haar zoektocht naar haar zoontje. Als Sophia’s laatste pogingen om meer raadsels op te lossen – zoals een bezoekje aan vroedvrouw Madame Guérin – niets meer opleveren, besluit ze om terug te gaan naar New York. Ze gaat in op het aanbod van Miss Ardens om voor haar grote cosmetica-imperium te werken. Tot grote verbazing van Sophia wordt ze niet als scheikundige in het lab geplaatst, maar als schoonheidsspecialiste in de salon onder leiding van de jaloerse Miss Hodgson.

Al snel groeit Sophia uit tot het lievelingetje van de bazin: ze mag zelfs mee op allerlei tripjes om de beste vriendinnen van Miss Arden te ontmoeten en haar man Mr Jenkins (om meteen ook deelgenoot te worden van al hun ruzies). Het is dus niet zo gek dat Miss Arden Sophia aanwijst om haar nieuwste project te leiden: een beautyfarm – een soort spa voor rijke vrouwen – in Maine. Maar die klus kan ze natuurlijk niet in haar eentje klaren. Ze krijgt hulp van niemand minder dan… ontwerper Darren, die haar hart vier jaar terug in duizenden stukken heeft gebroken. Hoe kunnen zij twee iets maken van het project als ze elkaar niet eens in de ogen kunnen aankijken?

Een goedkope Pride & Prejudice?

Dit deel verhaalt vooral over de metamorfose die de beautyfarm ondergaat en over de grillen van Miss Arden. Tussendoor krijgt Sophia – uiteraard! – nóg een zware domper te verwerken, wanneer ze erg droevig nieuws krijgt uit Duitsland. Ze reist halsoverkop af naar Berlijn en ziet hoe de prachtige hoofdstad langzamerhand verandert in een beangstigende plek waar joden uit de samenleving worden verbannen. Het opkomende nationaalsocialisme en tevens de economische depressie, worden als historische momenten breed uitgemeten in het boek. De jaren vervliegen in dit boek sneller dan in het eerste deel en dat maakt dat Sophia ook veel volwassener overkomt.

Wie meer van Bomann heeft gelezen, weet dat haar personages altijd erg dweperig zijn en dat de dialogen bol staan van overdreven uitlatingen. Het voelt soms alsof je een goedkope Pride & Prejudice in je handen hebt. Toch is de schrijfstijl van Bomann boeiend en houdt ze het tempo erin. Toch kon Bomann in het eerste deel de spanning hoger opvoeren. In dit tweede deel is de zoektocht van Sophia naar haar zoontje schijnbaar een bijzaak en gaat het meer om het laten uitkomen van haar eigen dromen en ambities. Ook laat dit boek pas écht duidelijk zien wat voor karakterontwikkeling Sophia heeft doorgemaakt: ze houdt zich vast aan haar principes en de keuzes die ze maakt, zullen grote gevolgen hebben voor het verdere verloop in het verhaal. Sophia is een powervrouw avant la lettre, die menige lezer zal verrassen met haar ijzersterke wil. Ze is niet langer het meisje dat in een verdomhoekje wordt weggestopt en leert ons hoe belangrijk het is om op te komen voor je ambities, van je werk tot je geliefde: zorg dat jouw lijst met eisen en voorwaarden bekend zijn bij de ander.

De verwachting is dat deel 3 meer helderheid gaat scheppen over Sophia’s verloren zoon (en waarschijnlijk met een goede afloop, gezien de titel van deel 3: Sophia’s triomf). Het laatste deel zal zich wederom voornamelijk afspelen in New York, in het jaar 1942. Dan zal Sophia maar liefst 36 jaren tellen. Wat zou er in de tussentijd allemaal gebeuren? Het is uitzien naar 8 februari 2022, want dan zal er met deel 3 een einde komen aan al die open vragen die de lezers al met zich meedragen sinds deel 1.