Dat er nog hoop is
Geen grenzen, geen invasies meer. Water, eten en onderdak voor iedereen. Voorts:’The expert fuckers who broke this world never get to speak again’. Godspeed You! Black Emperor heeft twee jaar na de moker van Asunder, Sweet and Other Distress weer een plaat, en in het geval van het orkest komt die nooit zonder boodschap. Of, in het geval van Luciferian Towers, een populistisch stel eisen. Geen grenzen en eten voor iedereen. Beide vuisten in de lucht.
Maar dat is nog niet alles, want op de plaathoes marcheren de boze woorden gewoon door: ‘The building echoes, folding inwards. There’s a pit where the beating heart of the sun expands. Dust traces its contours like a radiograph.’ Joost mag weten wat het allemaal precies behelst, maar dat het kloppende zonnehart zich uitzet, kondigt met priemende vinger alvast één ding aan: de ochtend. Hoop.
Opruiend optimisme
Nu is het orkest niet helemaal vies van hoop. Wie het stel al eens live aan het werk heeft gezien, is allicht bekend met de aanvangsmars van Hope drone. De lichten gaan uit. Stilte. Dan een orgeltoon. Strijkers krassen. Vijftien minuten verder en het onbepaalde gekras heeft zich ontwikkeld tot een alles vernietigende ravage van vuur en gruis. Alles en iedereen afgefakkeld. Hope Drone.
De hoop van Luciferian Towers is evenwel anders. Op Luciferian Towers zweept het collectief namelijk op tot een soort furieuze euforie. De driedelige ‘Bosses Hang’ suite is met zijn glorieuze majeurakkoorden het meest opgewekte stuk herrie dat het stel ooit op plaat stelde. “We asked for basic needs. All they ever said was nothing.” Het muzikale antwoord is dit keer geen lied van teer en vuur, maar een woedend, opruiend optimisme. Wil de baas niet horen, dan zal het collectief het wereldtoneel zelf wel komen schoonvegen, alle expertfuckers incluis.
Razende vaart
En na een korte tijd van anarchie – zeven krassende minuten op ‘fam/famine’ – is het pas goed feest, want dan breekt de dag aan waarop een ieder zich schaart achter de ‘Anthem of No State’. Schelle jubelfinale met harpen, strijkers en krijsend mariachikoper. Woest wapperende banier voor een bloedrode dageraad. De ontlading, de verzengende climax en alles en iedereen vol op het orgel.
Dan toch. Wie Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven erbij pakt hoort het. Luciferian Towers is een bleek lichtgewicht. Woest wapperende banier waait weg als een plastic puut. Dreiging en urgentie zijn verdwenen. Tweeëntwintig jaar diepdonkere apocalyps verpulvert de twee luciferhoutjes. Daar blijft niets van staan. Een schelle streep feedback.
Toegift: de klacht van één man
Deze streep schelle feedback zet zich in 2018 hardnekkig voort op eenmansplaat Pissing Stars. Afzender: Aanvoerder van het collectief Efrim Manuel Menuck. Na het woedende met-z’n-allen van Luciferian Towers is Pissing Stars de Jobsklacht van één man. En alle huizen zijn kapot, en alle steden zijn grauw. Job zit op zijn ashoop en huilt.
Muzikaal gebeurt er weinig. Er is randherrie, ruis. Kapotte muziek. De drone begint en eindigt in hetzelfde stuurloze gekraak. Pissing Stars is de kater na het feest. Het is nog altijd nacht, en de tijden zijn nog altijd chaos. Of, in de woorden van E. Menuck: ’this record is about the dissolution of the state, and all of us trapped beneath, and the way that certain stubborn lights endure – ExMxMx.’
Er is dus nog hoop.
