Muziek om bij weg te dromen

De toen eenentwintigjarige Amerikaan maakte zijn debuut met Gemini in 2010. Het volledig zelfstandig ingespeelde album volgde op onder andere een cover van ‘Cloudbusting’ van Kate Bush. Toerend met zijn vierkoppige band door de Verenigde Staten werd het album lovend ontvangen. Pitchfork zette het album zelfs op 49 van hun albumlijst van 2010.

Shadow zet de toon 
De single ‘Shadow’ bijt het spits af op de elf tracks tellende cd. Een aanzwellende donkere toon, semi-akoestische gitaar. Staccato drums. Violen. De stem van Tatum, een lieflijke, prima stem die iets op de achtergrond klinkt. De gitaren en het drumritme geven het nummer een stuwende kracht mee. De melodielijn klinkt erg fijn en blijft behoorlijk hangen.

Ook het tweede nummer grijpt terug naar de albumtitel. ‘Midnight Song’ begint met een strak drumpatroontje en doet denken aan diverse nummers op Under the Iron Sea van Keane. De muziek nodigt je uit om te ontspannen en weg te dromen, wat wel aangeeft dat het aangenaam in het gehoor ligt. Hetzelfde geldt voor ‘This Chain Won’t Break’, waarbij de enkele zinnen tellende songtekst veelvuldig herhaald wordt in een wisselende muzikale omgeving. Het zijn nummers die meer een sfeer proberen op te roepen dan een uitgesproken gevoel. De zang is slechts een onderdeel van het geluid, waardoor deze niet de kracht en dynamiek aan de nummers meegeeft die ze bij live-optredens wel hebben.

~

Op de grens tussen dromen en slapen 
Titelnummer ‘Nocturne’ is eenzelfde soort lekker in het gehoord liggend nummer als ‘Shadow’ . Mooi hierbij is dat de zang varieert van hoog naar erg laag. Een kunstje dat Tatum op dit album helaas niet herhaalt. Het refreintje ‘You can have me’ zorgt voor structuur in het nummer, dat toch iets aan bezieling mist en wat naar het einde toe kabbelt.

Het album is tot in de puntjes uitgedacht. Alles past, maar het wordt nooit voorspelbaar. Dit komt wellicht doordat er veel ruimte voor instrumentele passages is gelaten, waarin niet de geijkte gitaarsolo, maar een mengelmoes van geluiden te horen is. Vooral na enkele keren luisteren merk je op hoe goed de melodielijnen zijn. Wat een klein beetje schuurt is dat het hier en daar iets te gezapig is. Zo begint ‘Paradise’ met een lekker stukje gitaar en prima Pet Shop Boys-achtige zang, maar verzandt het in vogelgeluiden. Zo zijn ook ‘Disappear Always’, het met harde klappen opende ‘Counting Days’ en het iets meer uptempo ‘Only Heather’ geen nummers die heel lang zullen blijven hangen.

Groei in vakmanschap 
Op het debuutalbum Gemini is bij nummers als ‘Summer Holiday’ en ‘Chinatown’ een poppy kant aanwezig is en klinkt ‘Golden Haze’ bijvoorbeeld vrij kaal. Nocturne is daarentegen een uniform album vol sterke melodieën. De band (of moet ik zeggen: Tatum) heeft een eigen stijl ontwikkeld; de nummers zijn duidelijk herkenbaar door zijn zangstijl en de wisselwerking tussen de instrumenten. Jack Tatum laat hiermee horen dat dromen mag.