Toegankelijker dan ooit

Brian Wright

Tijdens vorige concerten grapte McRae nog wel eens dat zijn magere bezetting te wijten was aan het feit dat er niet genoeg geld binnenkwam. Die zorgen behoren blijkbaar tot het verleden. Naast een nieuwe drummer is McRae’s band versterkt met een (contra)bassist en een tweede gitarist. Deze laatste, singer-songwriter Brian Wright, heeft een lang avondje. Voor McRae het podium beklimt heeft Wright als voorprogramma de avond al zeer verdienstelijk solo geopend.

Poppy Tom

Na opener ‘Won’t Lie’, die McRae nog solo ten gehore brengt, wordt direct duidelijk dat de avond anders wordt dan we van hem gewend zijn. Vlottere nummers uit zijn oeuvre als ‘Karaoke Soul’ en ‘Silent Boulevard’ passeren rap de revue. Opvallend is het gemak waarmee McRae zijn nummers live weet te vertalen naar uptempo meer popachtige varianten. Sterke McRae-klassiekers als ‘A & B Song’ en ‘End of the World News (Dose Me Up)’ komen uitstekend tot hun recht in de ruimere bezetting. De laatste krijgt zelfs, net als enkele andere nummers, een extra gitaarsolootje van Brian Wright. McRae laat met zijn vijfkoppige band een duidelijke switch horen. Van rustige maar krachtige luisternummers naar een vol, poppy en toegankelijk bandgeluid. De vlottere Tom wordt door het publiek in Tivoli de Helling enthousiast ontvangen.

Tom McRae

Tombrella

McRae is een rasentertainer. Tussen de bedrijven door weet hij het publiek keer op keer aan het lachen te krijgen. Hoogtepunt hiervan is zijn lijstje met woordspelingen op zijn eigen naam, waarin ook de zelfspot op zijn zwaarmoedige, donkere muziek niet ontbreekt: Tom McRainbow (‘een regenboog met zeven grijstinten’), McRazors (‘slechts eentje per pakje’) en McCrayon (‘allemaal in het zwart’). In het nummer ‘Still Love You’ covert hij nog de hit van Rihanna: ‘Tombrella’.

Toch heeft de vlottere aanpak van McRae ook een mindere kant. Zijn stem is normaal gesproken het absolute middelpunt van zijn muziek. Door de drukkere bezetting moet de stem van McRae echter aan kracht inboeten. Dit wordt versterkt doordat de drummer en tweede gitarist muzikaal bijna té sterk zijn en daardoor veel van de intrinsieke kracht van de nummers wegnemen. En dat kan toch niet de bedoeling zijn. ‘The Boy with the Bubblegun’ verliest in de meer vlotte variant veel van zijn intensiteit.

Tastbare vocalen

Af en toe laat de band het gaspedaal los en neemt McRae de tijd om een nummer solo of slechts met minimale begeleiding te spelen. Tijdens een nummer als ‘Walking 2 Hawaii’ wordt het doodstil in de zaal en worden de sterke vocalen haast tastbaar. Dit lukt McRae trouwens ook goed met nummers van zijn laatste album, zoals ‘Won’t Lie’.

Met vijf cd’s heeft Tom McRae een prachtig oeuvre opgebouwd. De kracht hiervan is tijdens dit concert goed te horen. Want naast de gebruikelijke rustige versie kunnen de meeste van zijn nummers de meer vlottere aanpak met gemak aan. Ook de interactie tussen hem en het publiek is uniek: McRae heeft duidelijk plezier in het optreden. Tom McRae bewijst eens te meer dat hij een artiest is die live erg veel te bieden heeft.