Muziek / Album

Opnieuw een bevestiging van kwaliteit

recensie: Tom McRae - The Alphabet of Hurricanes

Wereldfaam zit er voor singer-songwriter Tom McRae waarschijnlijk niet meer in. De toon en uitgebalanceerde sound van zijn jongeling The Alphabet of Hurricanes, zijn vijfde plaat alweer, verraden dat hij daar waarschijnlijk vrede mee heeft. Het is een album van een artiest die zijn stijl niet drastisch meer verandert, maar zijn kunde en talent wel keer op keer tentoonspreidt.

~

Met zijn eerste twee platen, Tom McRae en Just Like Blood, hield de Britse liedjessmid muziekliefhebbers van over de hele wereld aan hun koptelefoon gekluisterd. Eerlijke en ingetogen liedjes, met teksten die bol stonden van melancholie en soms zelfs van cynisme. Grootste wapen van zijn folkachtige aanpak is altijd zijn stem geweest. Spatzuiver en zeer helder, maar toch met een korrel in de stemplooien die de muziek haar levensechte charme gaf. Die aanpak en stem blijven op zijn laatste langspeler praktisch onveranderd, hoewel het geluid van de cd wat grootser en gedecoreerder klinkt dan voorheen. De grootste verandering, en zelfs dat is er een om met een loep te zoeken, is dat McRae wat minder ontdaan klinkt en zowaar kalmte gevonden heeft.

24 karaatsliedjes

Bijzonder weinig nieuws onder de zon dus, dat voorspelt een matig album. Een verkeerde conclusie gelukkig, iets dat na het beluisteren van het openingsnummer meteen duidelijk wordt. ‘Still Love You’ had inderdaad zo op een van zijn andere albums kunnen staan, maar een liedje dat McRae zo raak voordraagt en met zoveel ambacht is gemaakt, maakt de vraag op welke cd het precies staat volstrekt overbodig. Het korte intermezzo ‘A is For…’ laat zijn voorliefde voor klanken buiten de westerse wereld horen. Het is een prachtige combinatie van uitgelatenheid en elegische treurnis. Een van de hoogtepunten van de plaat is ‘Summer of John Wayne’, waarbij de rustige coupletten de weg plaveien voor het overweldigende en atmosferische refrein. Ook afsluiter ‘Best Winter’ is een schot in de roos. Het is een van de vrolijkste liedjes, waarin hij vol heimwee, maar zo te horen met een lach op het gelaat, terugdenkt aan een zorgeloze winter uit zijn jeugd.

Eigen niche

McRae hoeft niet meer zo nodig de wereld te veranderen, en ‘de wereld’, daar valt hij hoorbaar zelf onder. Hij polijst weliswaar hier en daar zijn geluid nog wat, maar grote experimentele ommezwaaien of totaal nieuwe wegen hoef je als luisteraar niet te verwachten. McRae heeft simpelweg zijn eigen niche in de muziekscene gevonden, en schenkt vanaf daar de rest van de planeet zijn integere liedjes.