Instabiel album van charmant gezelschap
.
Er is naast Snow Patrol genoeg ruimte voor andere ideeën, vindt Tired Pony-frontman Gary Lightbody. Hij nam in 2001 al het initiatief The Reindeer Section te vormen (met leden van onder andere Idlewild en Mogwai) en begon in 2008 te schrijven voor een nieuw zijproject. Ook dit keer vernoemde hij zijn geesteskind naar een hoefdier. Onder de naam Tired Pony werd in één week het album The Place We Ran From opgenomen.
Lightbody bevindt zich in een gevarieerd gezelschap: onder meer Peter Buck (R.E.M.), Zooey Deschanel (She & Him), Richard Colburn (Belle and Sebastian) en Tom Smith (Editors) gingen in januari mee de studio in. Het resultaat zou zich volgens Lightbody moeten kunnen meten met de authentieke Americana van Wilco, Calexico en Smog, maar daar slaagt The Place We Ran From slechts bij vlagen in.
~
Wie verwacht dat het Snow Patrol-geluid even helemaal aan de kant geschoven wordt, komt bedrogen uit. Na de futloze opener ‘Northwestern Skies’ verwijst ‘Get on the Road’ al rechtstreeks naar ‘Set the Fire to the Third Bar’ van de Schotse rockband. Was dat nog een ballad waarin Martha Wainwright de andere helft van het duet opeiste, dit keer is het Zooey Deschanel. De stem van Lightbody kleurt ook nu weer mooi bij de vrouwenstem.
Het oorspronkelijke plan was om een countryplaat te maken. Daar herinneren nummers als ‘Point Me at Lost Islands’ en het sympathieke ‘I Am a Landslide’ aan. Maar de band slaat meer paden in. De eerste single ‘Dead American Writers’ refereert aan Tom Petty & The Heartbreakers en ‘Held in the Arms of Your Words’ is een sierlijke rockballad met het kenmerkende gitaargeluid van Peter Buck. ‘The Deepest Ocean There Is’ wordt dezelfde kant op gestuurd, maar dit keer met minder resultaat.
Onderlinge vonk
Juist wanneer het album lijkt in te zakken, vormt ‘The Good Book’ het hoogtepunt. Dat is te danken aan Tom Smith, die kwetsbaar met begeleiding van een akoestische gitaar zijn inktzwarte stem uitsmeert over een album dat net ‘grijs’ dreigde te worden. Een nummer zo goed en een afwisseling zo welkom, dat het het album een vol punt beter maakt.
Zo is elk nummer op The Place We Ran From afhankelijk van een onderlinge vonk, die soms wel en soms niet overslaat. Dat maakt het charmante gezelschap van Tired Pony te wankel om straks terug te komen in de jaarlijstjes, maar op momenten veelbelovend genoeg om ze nog eens een week bij elkaar te zetten in een studio.
