Labyrint van emoties

Tussen mei 2010 en augustus 2011 nam tindersticks (geschreven zonder hoofdletter) het album op in de studio van voorman Staples, ergens in landelijk Frankrijk. De video voor de single Medicine werd opgenomen in deze studio die door de bandleden is gedoopt tot ‘Le Chien Chanceux’ (de gelukkige hond). The Something Rain ligt vanaf 21 februari in de winkel.

Spoken word

Het negen minuten durende openingsnummer van The Something Rain heet Chocolate. Begeleid door beheerst opgebouwde instrumentatie, luisteren we naar het gesproken verhaal van een man die op een avond in een kroeg door een vrouw versierd wordt. Ze eindigen bij haar thuis en wanneer de twee intiem worden, horen we: “My lips moved up her legs. ‘What the fuck!’ I had a large, hard dick poking me in the eye. ‘Shit, you’re a chap!’” En even later: “His eyes were still beautiful, deep brown, his lips still chocolaty and orangy. ‘Shit’, I said, ‘I was never a breast man anyway’” Een gewaagde, maar geslaagde opener, al zal de luisteraar het na enkele luisterbeurten vermoedelijk overslaan.

De beste liedjes van de cd zijn het energieke This Fire Of Autumn, waarin Staples’ baritonvocalen worden bekrachtigd door zangeres Gina Foster en Come Inside: een mooi uitgesponnen lied met schitterende blaaspartijen. Het absolute hoogtepunt is echter Medicine, waarin de geheimzinnige, melancholische melodie en de terneergeslagen teksten feilloos zijn afgestemd. De immer mompelende Staples is hier op zijn best. De vioolsolo aan het slot van het nummer is de kers op de slagroom.

Peinzend en treurend
‘At the albums heart lies the memory of the people we have lost in these last 2 years, but we were in no mood to be maudlin. It’s to them. But it’s for us. We are still drinking, laughing, crying, fighting, fucking, making our music. They wouldn’t have wanted it any other way.’, aldus de bandleden over het album. De kracht van The Something Rain ligt vooral in de afwisseling van spookachtig en wanhopig (Medicine en Frozen) en kalm en verwachtingsvol (Come Inside en het instrumentele slotstuk Goodbye Joe). In het labyrint van emoties dat The Something Rain is, leidt tindersticks de luisteraar steeds naar iets wat lijkt op een uitgang, maar nooit wordt het meer dan een hoopvolle glimp van die uitgang. Nergens wordt het overdreven sentimenteel, maar wel is het steeds peinzend en treurend. Geen album voor vrolijkerds en rouwdouwers, maar voor wie weleens stilletjes in een hoekje wegkruipt, is dit een juweel van een treurplaat.

Live in Nederland:
11-3-2012 Melkweg Amsterdam