Alleen voor de heb
Alex Kapranos is goed te verkopen. Zijn bekendste band Franz Ferdinand was vorig jaar de meest populaire van de muziekbizz en daar kan volgens velen een slaatje uit worden geslagen. Zelfs uit de vorige band van Kapranos: The Karelia. Fans betalen grof geld voor de originele opnamen van The Karelia’s Divorce at High Noon. De met lege handen en thuiszittende Karelia-leden ruiken geld en de naar datzelfde geld smachtende platenmaatschappijen springen als bezetenen op hun voorbijkomende prooi. Maatschappij Roadrunner komt als winnaar met een re-release van de destijds, en nu spreken we over 1997, nauwelijks opgemerkte plaat.
~
Aandacht vasthouden is moeilijk
Om niet te kort door de bocht te gaan moet je The Karelia meegeven dat ze in de post-Nirvanatijd en in de periode dat iedereen als Radiohead wilde klinken zo een afwijkende plaat hebben afgeleverd. De plaat kent nauwelijks een hit voor de ether, maar The Karelia probeert in hun stijl de boel veel kleur te geven, waar Love’s a Cliché en Nostalgia goede voorbeelden van zijn. Maar over het algemeen blijft het bij proberen. The Karelia moet het meer hebben van de inventieve teksten, die overigens vaak wegvallen door het gemompel van Kapranos. Soms heeft The Karelia iets Doors-achtig. Bijvoorbeeld in het nummer Exaggeration, maar nog meer in Garavurghty Butes. Het poogt het trippende The End na te bootsen, maar het lukt de band niet om de aandacht van de luisteraar vast te houden.
Leuk hebbedingetje
De aandacht wordt wel vastgehouden bij het kortste en sterkste nummer van de plaat, The Devil Rides Hyndland. Het nummer is geheel instrumentaal en het meest afwijkende nummer van de plaat. Dat is misschien wel het meest typerende voor Divorce at High Noon. Het was voor zijn tijd afwijkend, maar binnen de plaat springt er nauwelijks een nummer uit. De re-release moet in zijn geheel gedragen worden door de naam van de populaire zanger. Maar in hoeverre Kapranos dat gaat lukken, zou een goede vraag kunnen zijn, want Kapranos is nog steeds geen echt rockidool. Een cd van bijvoorbeeld het eerste bandje van Kurt Cobain zou een stuk interessanter geweest zijn. Nu blijft het bij een leuk hebbedingetje van die zanger van die toffe band die in 2004 zo’n ijzersterke plaat heeft gemaakt.
