Theatraal en verpletterend
Misschien ken je het wel. Je ontdekt een bandje in een platenzaak of op een festival. Voor een korte tijd is het jouw geheimpje. Op nogal egoistische wijze probeer je het bandje helemaal voor jezelf te claimen. In je vriendenkring kent niemand het nog, maar jij laat iedereen genereus meegenieten van de in je hoofd gecreëerde hype. Je hebt een T-shirt dat je te vaak draagt. Ondertussen kennen duizenden mensen het bandje al, maar je blijft er in geloven dat ze niet enorm zullen doorbreken. De klap, in de vorm van een paginagrote advertentie op de achterkant van een groot muziektijdschrift, komt onverwacht.
~
Brechtiaans punk-cabaret
The Dresden Dolls bestaan uit Amanda Palmer (piano/zang) en Brian Viglione (drums). De muziek die ze maken hebben ze Brechtian Punk Cabaret gedoopt. Palmer bespeelt haar piano op soms ruwe wijze, te vergelijken met de speelstijl van een getergde Tori Amos. Haar zang heeft raakvlakken met die van Patti Smith of PJ Harvey. Op uiterst expressieve wijze zingt, fluistert of brult ze haar tragikomische, soms cynische teksten. Het drumspel van Viglione gaat prachtig mee in de verschillende hardheidsniveaus van Palmer. Ook hij neemt op het juiste moment gas terug. Met ‘Brechtian’ wordt het theatrale aspect van de muziek en de (wit geschminkte) performance geduid. Hoewel dat laatste bij Brecht (samen met Kurt Weill verantwoordelijk voor de ‘Dreigroschenoper’) juist niet zo overdadig was, is de link naar de sfeer van de Weimar-era duidelijk.
Neurotisch
De plaat opent met het fantastische Good Day waarin Palmer op meesterlijk cynische wijze de teloorgang van een relatie bezingt: ‘…even though you knew it from the start you’d rather be a bitch than be an ordinary broken heart.’ Het neurotisch/hysterische Girl Anarchronism vliegt op topsnelheid voorbij. De teksten zijn soms erg persoonlijk en worden steeds zeer gepassioneerd gebracht. De nummers zijn behoorlijk lang, waardoor de plaat halverwege enigszins kan gaan vervelen. Daarom is het prettig dat de eerste helft van de plaat betere nummers bevat. Bijvoorbeeld het fantastische Coin-Operated Boy dat geheel in overeenstemming met de tekst een mechanisch, robotachtig ritme en metrum heeft. Ergens halverwege de song haalt Palmer een meesterlijk pianotrucje uit, waardoor de plaat vast lijkt te zitten op de regel ‘…and I’ll never be alone’. Ook live wordt dit perfect opgenomen. In meerdere songs zitten grappige verwijzingen naar beroemde nummers. Zo zingt Palmer in The Perfect Fit na een instrumentaal bruggetje ‘I love you, won’t you tell me your name, Hello…’
The Dresden Dolls spelen dinsdag 21 september in de Oude Zaal van de Melkweg in Amsterdam. De perfecte plek om een bepaalde cover ten gehore te brengen. Met dusdanig sterk songmateriaal hebben ze Brel echter niet nodig om een verpletterende indruk te maken. The Dresden Dolls zijn met deze cd nu al een van de grote verassingen van 2004. Hun Brechtian Punk Cabaret is zeer origineel met een hoog tekstueel niveau. Kom er echter alstublieft niet allemaal tegelijk achter, dan blijft het ons geheim, OK?
pixabay 
