Verplichte kost

De Broers zelf laten er geen twijfel over bestaan. Ze zijn er weer en ze gaan ervoor! “Don’t hold back! The time has come!” schalt het uit de speakers in Galvanize, de ruige single en opener van het album. Deze mix van de bekende chemische beats en hiphop zet gelijk de toon. Met uitzondering van het zeurderige tweede nummer (The Boxer) voorziet het duo de luisteraar tot halverwege de cd van een scala aan stevige baslijnen, duistere sounds en pakkende beats die samen een heerlijke old-skoolsfeer oproepen. Hoewel de nummers muzikaal gezien duidelijk verschillen van hun eerste cd’s (alleen Come Inside herinnert echt aan de Big Beat-periode van Exit Planet Dust), doet het je denken aan de begindagen van de underground-dance, toen de broers begonnen en The Prodigy opkwam temidden van illegale raves. Anarchistische punk-dance die niet eens zo ruig hoeft te zijn om er toch stevig in te knallen.

Gemakzucht

Na een half uurtje word je echter wreed uit je trip verstoord door het volledig overbodige nummer Left Right, een gemakzuchtig anti-Bush hiphopnummer waarvoor ze een nietszeggende en middelmatige rapper Anwar Superstar (die naar het schijnt het broertje van Mos Def is) uit de kast hebben gehaald. Deze oproep tot pacifisme is onorigineel, te weinig verrassend en gewoonweg te saai om een boodschap over te brengen. Het lijkt erop alsof dit nummer uit commercieel oogpunt is gemaakt (“iedereen doet dit tegenwoordig, dus waarom wij ook niet?”) en niet met een onderliggend artistiek of politiek fundament.

Diversiteit

Is de koek hierna op? Dat niet, maar de koek verandert wel van smaak. De laatste nummers zijn erg divers, van de popsong Close Your Eyes, via het van een Jamaicaanse bubbling-riddim voorziene Shake Break Bounce tot het Fatboy Slim-achtige Marvo Ging. Als uitsmijter worden we getrakteerd op het prachtige Surface to Air. Dit meeslepende, hypnotiserende nummer bezorgt je een glimlach op je lippen, doet je je ogen sluiten en laat je zweven, ver, ver weg. Alsof New Order een dromerige versie speelt van het nummer Golden Path, de samenwerking tussen The Chemical Brothers en The Flaming Lips.

Geen rode draad

Push The Button is, net zoals zijn voorganger Come With Us, een veelzijdig album; voor de pure danceliefhebber waarschijnlijk tè veelzijdig. Er zit niet echt een rode draad in. In tegenstelling tot de meest recente cd’s van de eerder genoemde artiesten, is ‘karakterloos’ absoluut niet van toepassing op deze Push The Button. Op een enkele uitzondering na bezit elk nummer op een heel eigen wijze de originaliteit en energie die we van Tom en Ed gewend zijn. Opnieuw bewijzen ze dat ze niet slechts in de marge opereren maar aan het front van de relevante dance staan. Het is zeker niet hun beste album, maar het blijft verplichte kost.