Textures

Nu was het nummer Regenesis al een tijdje te beluisteren op Textures’ myspace-adres en werd zeer positief ontvangen. Het nummer klinkt uitgebalanceerder dan het materiaal van het voorgaande album, waarop de bizarre breaks en bijna mathematisch uitgedachte wendingen in maatsoorten zelfs voor de fervente aanhanger soms toch iets teveel van het goede waren.

De harde waarheid

En nu het volledige album er dan eindelijk is, blijkt het onmogelijk geachte waarheid te zijn geworden: Textures overtreft zichzelf met dit tweede album op vrijwel alle fronten. De muziek neigt qua verschuivende maten en aanverwante wiskundige uitspattingen nog steeds het meest naar de Zweedse groep Meshuggah, maar daar waar de nummers op Polars zoals gezegd soms iets te fragmentarisch waren klinkt dit album echt als een geheel. Alles klopt en sluit nagenoeg perfect op elkaar aan. Sterker nog, waar op Polars de opener al één enkel nummer van 18 minuten was met een veelheid aan stijlen, daar kan Drawing Circles op zich als één nummer gezien worden, zo makkelijk draait het schijfje zijn rondjes.

Agressievere brul

Ditmaal geen episch lange nummers van een kwartier. Nee, zoals gezegd laat het album zich zelf al als één lang nummer luisteren. Wel is halverwege met het slepende Upwards een rustpunt ingebouwd waarop ook de kracht van nieuwe zanger Eric Kalsbeek goed naar voren komt. Naast een agressievere brul dan zijn voorganger beschikt hij namelijk ook nog over een goede zangstem. Sowieso draagt de inbreng van Kalsbeek bij aan de sterk overtuigende indruk die dit album achterlaat. Wel doet de muziek in de midtempo-stukken daardoor nog wat meer aan de eerder genoemde Zweedse giganten van Meshuggah denken, maar dat mag nog steeds als compliment gezien worden. Daarbij komt dat de afwisseling in stijlen zoals op Polars ook al te horen was, alleen maar verder is uitgebouwd. Dit was zogezegd een makkelijke tweede, om het cliché maar eens onderuit te halen. Op naar de derde!