System of a Down

Natuurlijk baarde SOAD al veel opzien toen ze in 1998 met hun titelloze debuut kwamen waarop een heel eigenzinnig type metal werd gespeeld. In eerste instantie werd de band geschaard onder de noemer ‘nu-metal’, maar eigenlijk deed dit het viertal zwaar tekort gezien het vernuft waarmee ritmes en melodieën in de nummers verwerkt werden. Met de opvolger Toxicity werd een nog veel breder publiek bereikt en vergaarden deze jongens ook veel fans onder het mainstream-publiek. Nu ligt er, na het wat tegenvallende Steal This Album, dan het eerste deel van het tweeluik Mezmerize/Hypnotize.

Nog steeds kritisch

Mezmerize opent met het korte akoestische intro Soldier Side, dat direct gevolgd wordt door B.Y.O.B., de eerste single die gelijk een goede impressie geeft van wat er verder op het album te verwachten valt. Het nummer is namelijk doorspekt met een verscheidenheid aan stijlen, van snijdende hardcore langs stampende rock tot bijna zwoele R&B. Daarnaast zet dit nummer ook gelijk tekstueel de toon: “Why don’t presidents fight the war? Why do they always send the poor?” De band heeft dus nog steeds niks ingeboet aan hun strijdlustigheid jegens het onrecht binnen de maatschappij. Ook de vermelding dat voor het cd-boekje geen bomen gekapt zijn en dat er uitsluitend inkt op sojabasis gebruikt is ligt in de lijn van de maatschappijbewuste gedachtegang die de band tentoonspreidt in hun muziek.

Metal Melting Pot

Maar waar de tekstuele strekking eigenlijk onveranderd is gebleven, biedt de muziek van SOAD op dit nieuwe album nog meer experiment dan voorheen. Het viertal weet als geen ander stijlen zo te combineren en om te smelten zonder hun eigen stijl te verliezen. We horen flarden uit elke uithoek van de metal voorbij komen, maar alles wordt in een herkenbaar jasje gegoten. En ondanks de vele kwinkslagen klinken de nummers verrassend toegankelijk. De dubbele vocalen van gitarist Daron en zanger Serj zijn fenomenaal en een compliment naar drummer John Dolmayan mag ook eigenlijk niet uitblijven. Hoe hard de band ook de voet op het gaspedaal drukt of haarspeldbochten probeert te nemen, hij zorgt ervoor dat alles stevig aan elkaar blijft hangen. En gezien het schizofrene karakter van de muziek is dat ook geen overbodige luxe.

Kortom

Van Soldier Side tot Lost in Hollywood staat de cd als een huis en blaast vol overtuiging een hoop hedendaagse metal je cd-rek uit. De band gaat verder dan voorgaande cd’s en haalt het onderste uit de kan. Sterker nog, dit album mengt alle sterke punten van zowel het debuut als Toxicity en voegt daar invloeden aan toe die van reggae tot black metal lopen. B.Y.O.B. zal absoluut het grote publiek aanspreken en het teutoons stampende en met spacy samples overgoten Old School Hollywood zou mijns inziens een goede tweede zijn voor de hitlijsten. Maar eigenlijk is elk nummer een juweeltje en ik mag hopen dat de cd niet grijs is voor Hypnotize uitkomt. Het zal een lange zomer worden…