Soulfly

Ook hier bij 8WEEKLY kopte anderhalf jaar geleden de recensie van het laatste album Prophecy nog: “Bozer dan ooit, maar niet overtuigend”. Dit album greep, meer dan de voorgangers, terug naar het geluid van Roots (Sepultura, 1996). Toch gaat er al een lichte glimlach over mijn gezicht als ik de cover van het recente album Dark Ages onder ogen krijg. Met al dat zwart en de duistere sfeer die de beeltenis uitstraalt krijg ik toch een beetje hoop…

Een goed begin…

Nou moet ik toch zeggen dat de schrik me op het hart slaat als na de intro het nummer Babylon losbarst. Het nummer lijkt lekker stevig te beginnen met een duidelijke Sepultura-riff, maar hier loopt al een vrij onaangename hoge gitaarlijn doorheen – maar nog erger is dat die in de coupletten ook gewoon terugkomt. Gelukkig is het slechts in de coupletten dan even doorbijten want verder lijkt het nummer behoorlijk op het materiaal dat we kennen van Roots. Bovendien zet het in de laatste 10 seconden nog even een lekker dreigende sfeer neer die doet vermoeden dat het album meer in petto heeft dan de argeloze fan zou vermoeden. En om kort te zijn, dit voldoet aan album alle verwachtingen: het staat als een huis en klinkt zelfs stukken agressiever dan zijn voorganger. Sterker nog, in sommige nummers wordt zelfs teruggegrepen naar albums als Arise en Beneath the Remains, eveneens werk van Max’ voormalige band Sepultura.

Geen half werk

Nummers die die invloeden verraden zijn bijvoorbeeld Carved Inside, Arise Again (what’s in a name) en Frontlines. Zeker deze laatste is een verademing voor diegenen die het oude Sepultura hoog in het vaandel hebben staan; een up-tempo riff en de nodige snelle loopjes, afgewisseld met een pompend refrein. Zelfs het akoestische einde lijkt op zijn plaats te vallen en leidt ook mooi het volgende, experimentelere nummer Innerspirit in. Want ondanks de ditmaal onnavolgbare agressie zou het geen Soulfly-album zijn als er geen experiment plaatsvond. Naast Innerspirit komt Max’ experimenteerdrift vooral naar voren in nummers als The March, Riotstarter en Soulfly V. Het zijn respectievelijk een industrial getint nummer, een juist wat meer tribal nummer (waarin ook het begin van Tribe (Soulfly, 1998) verwerkt zit) en een nummer dat in eerste instantie een variant lijkt op het rustige werk van Incubus en dat je daarna lekker mee laat mijmeren op het eind van de CD.

Wat mij betreft een enorme verrassing, dit album, en absoluut één om niet over het hoofd te zien de komende maand!