Eingenwijze verzamelrock
Ooit was er ConQbine, een band die een crossover van funk, metal en hardcore speelde. Helaas was mijn eerste kennismaking met deze band ook direct het laatste optreden wat ik van ze heb meegemaakt, gezien het feit dat ze niet heel lang daarna ophielden te bestaan. Het treurige gevoel maakte echter plaats voor blijdschap toen ik vernam dat uit de resten een nieuwe band ontstaan was. Met de instrumentale sectie van voorheen en een nieuwe zanger en Chapmanstick’er is Skip the Rush een nieuwe muzikale weg ingeslagen.
~
Melting pot
De muziek liet zich in de Oor al beschrijven als “bijna-pop voor de net-niet-massa” (05/04). Daarnaast zijn “neurorock” en “progpunk” ook termen die gebezigd worden om het muzikale product van deze vijf Amsterdammers te beschrijven. Maar ja, het zijn slechts termen en Skip the Rush is eigenlijk niet makkelijk in een hokje te plaatsen. Ondanks hun kenmerkende eigen geluid bedienen ze zich van een veelheid aan stijlen en smelten het samen tot één geheel. Zo horen we rock, emo, punk en indie allemaal voorbijkomen, maar telkens in een eigenwijs jasje. Slechts heel af en toe hoor je een duidelijke verwijzing naar een andere band voorbijkomen (het refrein in The Anticipators bijvoorbeeld doet erg aan Incubus denken). Misschien dat juist het eigenwijze karakter van de muziek tot nog toe ook de reden is geweest voor het uitblijven van een doorbraak.
Podiumbeesten
Met dit debuutalbum is de kans echter zeker aanwezig dat het grote publiek bereikt gaat worden. De band zet een volwassen album neer en zolang ze ook dit album met optredens blijven ondersteunen zoals ten tijde van Chaperone moet het helemaal goedkomen. Een ieder die deze jongens live heeft gezien weet met hoeveel overtuiging ze spelen en nog belangrijker: hoe gemotiveerd ze ook blijven als de zaal niet heel erg gevuld is. Zodra de muziek inzet wordt er op het podium aan alle kanten bewogen. Blikvanger is zanger Jaap die als een bezetene heen en weer rent over het podium en zich vastklampt aan zijn microfoonstandaard. Ondanks de fysieke inspanningen haalt hij dan ook nog alle denkbare toonhoogten mogelijk nog scherper dan op cd. Skip the Rush is, zowel live als op de plaat, een fenomenale ervaring.
