Dromerig, langdradig tweede album

Soms blijft een album niet meteen hangen, maar ga je het ineens waarderen na een aantal keer luisteren. De eerste keer dat ik Split Lips, Winning Hips, a Shiner luisterde, kon ik het niet eens het hele album volhouden. Niet opgeven, maar doorzetten was mijn mening. Maar ook de volgende luisterbeurten maken de overdreven zanglijnen en geluidsspelletjes de plaat ontoegankelijk. De band brengt geen spannend muzikaal experiment ten gehore, maar blijft hangen in de kinderlijke probeerfase.

Jengelen en krijsen

De eerste tien seconden van het openingsnummer klinken Alone/Alive klinken veelbelovend: de melodielijn is dramatisch en klinkt opzwepend door de sythesizer. Maar als zangeres Caila Thompson-Hannant begin te zingen, wordt de melodie van het nummer kapotgemaakt. Haar lange uithalen, gesnik en gekrijs klinken als een slechte combinatie van Maria Mena en Isobel Campbell. De zangexperimenten zijn zo overheersend dat de rest van de band direct naar de achtergrond wordt geduwd.

Gelukkig bestaat de band uit drie andere leden, waaronder nog een ander zingend bandlid. Op Alone/Alive hoor je de gehele band op de achtergrond; op Head Movin’ is de belangrijkste zangpartij voor rekening van zanger Rory Seydel. Maar ook Seydel, die slechts op drie van de veertien nummers als leadsinger te horen is, haalt uit en snikt. Zijn stem past echter beter bij het nummer en zorgt ervoor dat Head Movin’, ten opzichte van Alone/Alive, beter aan te horen is.

Onrust

Muzikaal gezien brengt de band niks nieuws. De muziek lijkt op Belle and Sebastian
met orgel of aan de Britse band Pram. Maar waar deze bands kalmerende en harmonieuze luisterliedjes maken, is Shapes and Sizes onrustig en chaotisch. Het is jammer dat de combinatie van instrumenten, zoals een altsaxofoon en een trombone, en de experimenten met de kakofonische melodie zo vaak overstemd worden door het ijle stemgeluid van de zangeres. Het nieuwe album van Shapes and Sizes is alleen de moeite waard voor de intro van het openingsnummer en de melodielijnen. Doe mij voortaan maar een portie aardbeien, die ook echt naar aardbeien smaakt.