Van indie naar vergankelijke radio-band

Want wat maakt de band nu zo leuk? De popliedjes zijn niet bijzonder origineel of revolutionair vernieuwend. Eigenlijk is het vooral de stem van zangeres Jenny Lewis die de muziek bijzonder maakt – en die stem is vlekkeloos als altijd. Maar Lewis mist de overtuiging, ze mist kracht! Een goed voorbeeld is wanneer ze “it’s gonna be a close call” zingt in Close Call. Een zwak nummer, dat slapjes wordt uitgevoerd en gelukkig snel weer is afgelopen, om vrijwel naadloos over te gaan in The Moneymaker. Maar ook daarin weet Lewis niet met overtuiging neer te zetten wat er op de vorige albums zo uitsprong. En ook het volgende nummer op het album, Breakin’ up , weet geen enthousiasme los te maken bij de luisteraar. Het klinkt eerder als een lauw aftreksel van een jaren zeventig-discosong, dankzij de backing vocals en de off-beat akkoorden in het refreintje.

Wat de stem niet voor elkaar krijgt, probeert de band recht te trekken met de gitaren die een grotere rol spelen op dit album. The Moneymaker wordt stevig ingezet met een dubbele gitaarpartij en er is zelfs een lichte distortion in de sound te ontdekken. Die moet echter al snel het veld ruimen voor een licht funky loopje dat maar niet wil blijven hangen. Al met al komt de cd niet op gang en dat terwijl het alle elementen heeft om te swingen, met de up-tempo beat en de wat vlottere gitaarpartijen.

Oude werk

Bij het beluisteren van deze plaat besef je pas hoe fijn het vorige werk van de band eigenlijk was. Nummers als It’s a Hit van More Adventurous, Bulletproof van het eerste studio-album Take-Offs and Landings en Hail to Whatever You Found in the Sunlight that Surrounds You van The Execution of all Things. Een bescheiden selectie van de voorgaande platen die stikte van de heerlijke luister-, meezing-, wegzak- en swingliedjes. Nummers die melodieus zo sterk waren dat je bijna niet meer naar de tekst hoefde te luisteren, die kwam pas op de tweede plaats. Dat wil zeggen, opeens zing je alle liedjes mee zonder dat je door hebt dat je ze hebt geleerd, gewoon omdat je de cd opnieuw en opnieuw aanzet.

En dat ontbreekt op Under The Blacklight. Geen enkel nummer is écht goed, waardoor je uit verveling maar naar de tekst gaat luisteren. Helaas is het ook met de tekst op dit album slecht gesteld, met als absoluut dieptepunt Give A little Love – het laatste nummer van de cd. De titel van het nummer wordt aan het einde daarvan zo vaak herhaald, dat je blij bent dat de plaat is afgelopen. Zelfs het ‘diep’ bedoelde 15, over een meisje van 15 die met een oudere man een relatie krijgt, kan aan dat niveau niets meer veranderen.

Geen indie maar pop

Rilo Kiley is niet meer wat het geweest is. Indie is het zeker niet meer te noemen, en met haar indie-status heeft de band alles verloren wat ooit zo leuk was. De kans is wel dat de plaat een paar radio-successen van de plaat zal opleveren, omdat sommige tracks gemakkelijk verteerbaar zijn. Helaas vervelen ze weer net zo vlug. Overigens is er een mogelijke verklaring voor de achteruitgang van Rilo Kiley. Het creatieve brein achter de band is zangeres Lewis, maar die is buiten dit viertal met vele andere dingen bezig. Eerder werkte ze al samen met de jongens van Death Cab For Cutie, toen die hun side project Postal Service oprichtten. Nu werkt ze samen met Bright Eyes die druk bezig was aan zijn nieuwe plaat. Vreemd is dat niet, want Lewis heeft nog altijd een stem als een klokje. Helaas is haar eigen band daardoor een beetje in de verdrukking gekomen. We kunnen dan ook alleen maar hopen dat de volgende plaat weer de volledige aandacht mag krijgen van miss Lewis.