Zeven zegels, zes albums

Binnen een week nestelde Seven Seals zich in de middenmoot van de album top-honderd in zowel Duitsland als Zweden. Natuurlijk twee landen die op het gebied van de geboden muziek ook de grootste fans huisvesten. Niettemin beloven de reacties van de media tot nog toe dat ook elders in Europa het album gretig aftrek zal gaan kunnen vinden.

Perfecte productie

Het vijftal uit Stuttgart klinkt namelijk meer als een eenheid dan op vorige albums. Het geluid is goed uitgebalanceerd en knalt werkelijk van begin tot eind uit je speakers. De gebruikte keyboardeffecten zijn niet, zoals bij veel bands in het genre, heel erg aangedikt, maar juist op een bescheiden manier aanwezig. Eigenlijk valt er productioneel niets aan te merken op dit werkje. Of je moet per se een heel helder geluid willen horen bij powermetal. Het album klinkt wel vrij zwaar, maar mij zul je niet horen zeuren. De band bediend zich namelijk heel soepel van een lekker scheurend geluid dat zelfs sommige heavier bands niet zou misstaan.

Gooi je haar los

Dan het muzikale aspect: zoals vermeld, stelt dit album de band in staat om met gemak alle kritiek weerstand te bieden. Een evenwichtige selectie van echte meezingers (Rollercoaster, All for one) epische werkstukjes (Seven Seals, Diabolus) en zelfs een wat agressiever nummer (Evil Spell) weten van begin tot eind de aandacht bij de plaat te houden. Natuurlijk zijn de invloeden van verschillende bands duidelijk te horen, maar wie eerlijk is kan er ook niet onderuit dat we het hier niet over het meest innovatieve genre hebben. Aan het noemen van namen zal ik dus ook niet beginnen omdat daarmee ook de band tekort zou worden gedaan. Wel mag gezegd worden dat Primal Fear met het eerder genoemde Evil Spell en afsluiter In Memory een respectievelijk steviger en rustiger kant van zichzelf laat horen en dit ook zeer overtuigend doet. Maar goed, genoeg geluld, beuken met dat hoofd, want dat kan weer prima op deze muziek.