Novack

Arrivals, en laat hiermee zien zichzelf te hebben vernieuwd.

Opnieuw uitgevonden

Zanger Sander van der Linden wilde een plaat maken die “urgenter klinkt en beter mee te zingen is” dan de debuutplaat. Dit is maar ten dele gelukt. Wat opvalt is dat de zang iets anders klinkt. Een minder gebroken en rafelige stem, mede door snellere nummers, en voorzien van wat meer luchtigheid. Nummers als ‘Sequences & Stills’ — langzaam, sferisch en introvert — en ‘When Sleep Is Gone’, die qua lome ontspannenheid aan Keane doet denken, lieten het gezicht zien van het debuutalbum. Alleen al een nummer als ‘Hundreds’ laat zien dat de band bezig is geweest zichzelf opnieuw uit te vinden. Spanningsopbouw naar het refrein, dat inderdaad goed mee te zingen is, en een flink tempo, zijn hier debet aan. “If it goes too fast when years pass by, will you be ok with all the memories you have?” De tweeënhalve minuut blijkt te kort, omdat nog een refrein erg welkom is.

Sfeerbepalend koperwerk

‘By Surprise’ start met een Jack Johanson-achtige intro met luchtige zang, en wordt ondersteund door trompetten in het refrein. Eveneens is er een prima trompetsolo en lekkere drums op de achtergrond. Niet voor niets is dit zomerse liedje de eerste single van het album. Met de briljante clip, die enkel en alleen uit reclame bestaat, zou ook zeker de aandacht getrokken kunnen en moeten worden.

‘No Collisions’ heeft een aardige snelheid, en is krachtig gezongen. Bovendien heeft het een refrein dat inderdaad wat dwingender klinkt. De track eindigt in een lange outro met gedempte en heerlijk jammerende trompetten, die als boze hommels om elkaar heen lijken te vliegen. Het korte ‘Open Ends’ mag ook niet onvermeld blijven. Het is tekstueel een meezinger, heeft een goede melodielijn, en schetterende trompetten en trombones luiden het nummer uit.

Nergens te vol

De albumtitel verwijst naar het harde werk dat nodig was voor elk nummer; eenmaal afgerond voelde het als een aankomst. De moeite die erin is gestopt hoor je er dan ook zeker aan af. De nummers zijn goed uitgebalanceerd, en ondanks dat er zes man op het podium staan, wordt het nergens te vol aan instrumentatie.

Outsider van het album is ‘Getting Older’. Het meerstemmig gezongen nummer, dat met elk stuk tekst iets hoger en wanhopiger wordt gezongen, heeft een rasp die mede de kleur bepaalt. Een vrolijke muzikale deining na het eerste deel, en tot slot nogmaals: ‘Every hour, every minute, every second, every day.’ ‘Repine’ is lekker sloom met veel gedrum op de hihat, en opgewekte muziek tijdens de coupletten, die contrasteren met wat melancholische refrein.

Dat door de andere zangstem van Van der Linden het album iets dwingender klinkt en er inderdaad wat meer mee te zingen is, is niet hetgeen waar de band zich druk om hoeft te maken. Novack heeft gewoon een prima album afgeleverd, waarbij de blazers een zeer duidelijke stempel weten te drukken. Mede hierdoor heeft het album genoeg dynamiek, wat ervoor zorgt dat het beetje gebrek aan spanning teniet wordt gedaan. Het is hopen dat de band zich met Arrivals een vastere voet aan de grond van de pop in Nederland weet te krijgen.

https://youtube.com/watch?v=9Xv3seSyC1U%23t%3D157