Poging mislukt

En toegegeven, er is heel wat lef voor nodig om zo’n pompeus werkje aan je luisteraar voor te schotelen. Zeker omdat een substantieel gedeelte van de huidige popmuziekliefhebbers zo geconditioneerd is door garagerock en britpopbandjes dat ze hun neus ophalen voor zo’n parmantige plaat. Daarbij probeert de band ook nog eens de prins van de hijgende promiscuïteit Justin Timberlake te onttronen in de track ‘Undisclosed Desires’. Dat is reden te meer voor genoemde personen om ze graag een zetje over de rand van de kunstzinnige popmuziek te willen geven en in de drek van oppervlakkige ijdelheid en gepolijste mainstream te laten vallen.

Dichotome teksten

Maar gelukkig, de doekjes tegen het grienen kunnen voor het eerste deel van de plaat thuisgelaten worden. Het geluid van Muse is weer een beetje minder rauw en meer genivelleerd geworden, maar de eerste twee nummers zijn sterk en proberen minder dan de rest van de cd een uittreksel te vormen van alle relevante muziek van de afgelopen honderd jaar. ‘Undisclosed Desires’, de derde track, is qua opzet weliswaar geslaagd, maar voelt als een knieval naar de commercie door de associaties die het oproept met de kuddemuziek van TMF. ‘Unnatural Selection’, het hoogtepunt van de cd, bevat een riff die het muzikale equivalent is van een stormram, en is een nummer dat genoeg ruimte biedt voor de theatrale uitspattingen van de frontman. De niet zo behaagzieke Matthew Bellamy probeert opvallenderwijs met een drietal nummers krediet te winnen voor de rest van zijn groteske plaat.

Over de teksten hoeven niet al te veel woorden aan het papier te worden toevertrouwd. Bellamy is boos, de wereld wordt overheerst door kwade tirannen en het gepeupel dreigt zijn identiteit kwijt te raken. Hij reageert met een serie bumperteksten die er niet om liegen, alleen in het eerste nummer al horen we de simplistische oneliners ’they will not control us’ en ‘we will be victorious’. Van een amateurfilosoof zou je mogen verwachten dat hij de wereld wat minder percipieert als een dichotome variabele. Ironisch genoeg positioneert hij zich qua retoriek dus pal naast de mensen die hij zo verafschuwt.

Orkestraal

Maar teksten alleen leiden niet noodzakelijkerwijs tot een slecht werkje, en er stonden toch goede nummers op de cd? Ja, maar op deze eerder beschreven sterke nummers na, slaagt de plaat er niet in de enorme claims waar te maken. Het zit uiteraard allemaal intelligent in elkaar, maar het is zo’n monumentale trip down music lane dat, alle goede bedoelingen ten spijt, het eerder potsierlijk en hoogdravend klinkt dan majestueus en indrukwekkend. Muse tracht een samenvatting te geven van alle muziek die hen heeft geïnspireerd, wat resulteert in een tour de force met Queen-achtige gitaarsolo’s en dito zang, uitgesponnen klassiek georiënteerde stukken, harde symfonische rock, exotische blaassolo’s en voicebox-koddigheid.

Het pienterste jongetje van de klas heeft in zijn betoog over muziek zoveel details gestopt dat er geen ruimte meer over was voor zijn eigen mening. Dit alles neemt niet weg dat Muse een begenadigde band is met een voorman die met zijn stemgeluid altijd balanceert tussen psychotische hysterie en neurotische perfectie. Echter, op een plaat alle wereldleiders van repliek dienen en tegelijkertijd alle essentiële muziek langs laten komen is ook voor Muse iets te veel hooi op de vork.