Schijn bedriegt

Mij hebben ze er destijds als fan mee verloren: ik hield meer van de karakteristieke hartstocht die op het eerdere werk uit elke noot sprak, en die bij het vorige album It’s a Love Cult nagenoeg verdwenen was. Het persbericht liegt niet: de vonk van het oude materiaal is op de nieuwste dubbelaar hier en daar weer voelbaar. Inderdaad, Black Hole / Blank Canvas lijkt op monumentale vergaarbakken als Timothy’s Monster (1994), Angels and Daemons at Play (1997) en Trust Us (1998), waarop de band weigerde zich qua vorm, genre en omvang te beperken. Je krijgt voor het eerst in acht jaar weer het idee dat Motorpsycho alles geeft wat er in zit: maar liefst zeventien nummers, die aanvoelen alsof ze in een grote vlaag van creativiteit en enthousiasme geschreven en opgenomen zijn.

Eindhoven

Dat laatste is in ieder geval waar: Motorpsycho zag af van dure studiosessies, ingehuurde strijkers en blazers en de kraakheldere sound van de laatste albums. In plaats daarvan togen de twee overgebleven bandleden naar Eindhoven, waar ze met behulp van Pieter Kloos in diens studio de hele handel eigenhandig inspeelden, produceerden en mixten. Imposant genoeg bijna geheel met zijn tweeën, want drummer Håkon Gebhardt gaf er precies een jaar geleden de brui aan. Als herboren komt de rest van het voormalige drietal, gitarist Snah en frontman Bent Sæther (die nu zelf drumt), onverwacht krachtig uit de hoek. Als er bij het duo ooit twijfel heeft bestaan over de toekomst, is de aanpak dit keer duidelijk geweest: “we geven alles wat we hebben en zien wel wat eruit komt”.

Onverwacht

Een wanhoopsdaad of niet, dat Motorpsycho zo’n opwindende plaat zou maken had ik niet durven vermoeden. De muziek is spontaner, enthousiaster en ruiger dan op de laatste voorgaande albums. Er is ruimte voor eendimensionale rockers, licht psychedelisch en snoeihard werk, ouderwetse feelgood-nummers als Hyena, maar ook voor uitgekiende en ambitieuze composities als Kill Devil Hills, You Lose en het sprankelende, meeslepende Before the Flood.

Zo intens en melancholiek als het oude werk wordt Black Hole / Blank Canvas echter nergens (hoewel The 29th Bulletin een beetje in de buurt komt). En de soepelere aanpak mag een verfrissende wending zijn, maar een echt nieuw geluid is het niet: in veel nummers weerklinkt gelijksoortig werk van albums als Trust Us en It’s a Love Cult. Minder zelfbewust of pretentieus dan de drie voorgangers is de muziek bij nadere beschouwing ook niet. Sæthers tekstuele en muzikale obsessie met americana is namelijk onveranderd, en de patserige, inhoudsloze ballenrock die al een paar albums (Barracuda, It’s a Love Cult) ontsierde, keert hier en daar ook weer terug. Wie dit soort spielerei van deze band waardeert, zal meer van Black Hole / Blank Canvas kunnen genieten dan ik. Maar dat Motorpsycho met dit album na een paar jaar afwezigheid een veelbelovende en onverwacht sterke comeback heeft gemaakt, moet zelfs deze nostalgische liefhebber toegeven