Muziek / Album

BOOOOOOOOOS!!!!!

recensie: Ministry – Rio Grande Blood

.

~

Met een “CD van de maand”-notering in de Aardschok lijkt metalminnend Nederland er deze maand een must-have bij te hebben. Ik kan niets anders doen dan dit beamen en heel hard mee te beuken op toppers als Senor Peligro en de titelsong Rio Grande Blood. Meteen ook, in omgekeerde volgorde, de twee openingsnummers van het album.

Waar Jourgensen op voorgaande albums nogal eens afgaf op Bush, pakt hij het op dit album iets anders aan. Hij gunt de president namelijk de kans om zelf uit te leggen dat ie een Weapon of Mass Destruction is en ook ontzettend Evil. Daarnaast komen we naarmate het album vordert ook oude bekende Sgt. Major (juist ja, Full Metal Jacket) tegen die weer de nodige tirades over ons uitstort.

Me(l)t(al)ingpot

Maar goed, het gaat uiteindelijk om de muziek en samen met Paul Raven (Killing Joke) en Tommy Victor (o.a. Prong) heeft onze Ministry main man weer een partij vuigheid weten te produceren die eigenlijk alle verwachtingen te boven gaat. Nu is het niet zo dat het album uitblinkt in originaliteit, want de citaten vliegen je soms wel om de oren. Het eerder genoemde Senor Peligro steunt bijvoorbeeld op een zeer Slayeresque riffje en het refrein klinkt juist weer lekker slepend en neigt (niet alleen vanwege de Spaanse uitroep) ook een beetje naar Brujeria. Nu kun je je natuurlijk afvragen wie waar de mosterd heeft gehaald. Zeker wanneer je naar opener Rio Grande Blood luistert. Dit nummer is net Rammstein on speed, met dien verstande dat Ministry toch al ietsje langer meeloopt in het vak.

Zonder Bush geen Rio Grande?

Wat maakt dit album dan toch zo fantastisch? In ieder geval de vrijwel allesverzwoestende agressie die het album uitstraalt. Jourgensen slaat woest om zich heen en gunt de luisteraar eigenlijk alleen met Khyber Pass aan het einde aan het album wat rust. Zou de Arabische zang een extra sneer naar Bush zijn…? Verder klinkt het album qua productie ook nog eens moddervet. Het industrialgeluid is vuig, machinaal en retestrak vormgegeven wat er mede voor zorgt dat dit album ook nog eens een extra mep in je gezicht geeft. Eigenlijk is het enige minpuntje aan deze plaat dat hij dus lijkt te bestaan bij de gratie van een figuur als Bush…