Het lef om eens iets anders te doen… alweer
‘Deze cd moest een hele andere sound krijgen dan de voorganger.’ ‘Sommige fans zullen misschien even moeten wennen aan ons nieuwe geluid.’ Het zijn de geijkte opmerkingen waarmee artiesten hun nieuwe materiaal presenteren. Begrijpelijk, want ‘het album moest precies hetzelfde klinken als ons vorige’ valt nou eenmaal niet zo lekker bij het publiek. Wie bekend is met de twee eerdere albums van Midlake weet dat we dergelijke woorden uit de mond van frontman Tim Smith serieus moeten nemen.
Bamnan and Slivercork, Midlake’s debuutalbum uit 2004, liet een zwaar op keyboards leunende indieband horen. Dat zanger (en tevens songwriter, fluitist en keyboardspeler) Smith erg veel naar Radiohead had geluisterd was ook duidelijk. The Trials of Van Occupanther, waarmee de band in 2006 bescheiden doorbrak, liet een heel ander geluid horen. Ditmaal rustte Midlake op de band Mercury Rev en West Coast-rock van de jaren zeventig.
~
Uitglijders
De toon die gezet wordt is introverter en zwaarmoediger dan voorheen. Smith laat zijn theatrale Thom Yorke-uithalen achterwege, en zingt lager en beheerster. De keyboards zijn nauwelijks nog aanwezig, maar de dwarsfluit is dat des te meer. Toch zijn het de akoestische en elektrische gitaren die overheersen. In tekstueel opzicht wordt de lijn van The Trials of Van Occupanther enigszins voortgezet: het romantische verlangen naar een lang verdwenen rurale samenleving domineert. Dat er ditmaal geen denkbeeldige personages met rare namen (Bamnan, Slivercork, Van Occupanther) worden opgevoerd zal niemand betreuren. Over het geheel genomen vliegt Smith deze keer tekstueel minder uit de bocht. Wie kreeg er geen kromme tenen bij het horen van bijvoorbeeld de frase ‘you’re always chasing after deer, oh my dear?’.
Los gaan
Deze ingetogener aanpak resulteert in Midlake’s meest consistente en volwassen album tot nu toe. Toch is The Courage of Others geen onverdeelde triomf. De climaxen die ‘Roscoe’ en ‘Head Home’ van The Trials of Van Occupanther zo fantastisch maakten, blijven uit. Dat is vreemd, want het nieuwe materiaal lijkt uitermate geschikt voor een paar bijtende gitaarsolo’s. Zo is het een raadsel waarom de ijzersterke opener ‘Acts of Man’ nog geen drie minuten mag duren, en het al even sterke ‘Children of the Grounds’, net wanneer het echt los begint te gaan, abrupt wordt afgebouwd.
Drummer McKenzie Smith speelt een krachtige partij, maar is te ver naar de achtergrond gemixt om het geheel wat extra power te geven. Daarnaast wordt het nieuwe geluid zo consequent doorgevoerd dat je van eenvormigheid kan spreken. Het prettige karakter van dat geluid en de kwaliteit van de composities maken The Courage of Others desalniettemin tot een album dat liefhebbers van Fleet Foxes en Espers aangenaam zal verassen. Voor fans van Midlake zal de nieuwe sound misschien ‘even wennen’ zijn.
