Linkin Park is niet meer

Het is een album geworden dat fans van het eerste uur nog verder van de nieuwe generatie zal af doen drijven. Waar Linkin Park vroeger iets nieuws probeerde te maken door verschillende muziekstijlen op eigen wijze te combineren, zo gaat de band nu geruisloos op in de massa. De scherpe randen zijn er door de jaren heen afgesleten, alsof er binnen de band een soort erosie opgetreden is.

Het kenmerkende van het album is de overwegend rustige flow waar het in zit. Dankzij twee afzonderlijke intro’s komt het geheel niet echt op gang. De eerste echte track, ‘Burning in the Skies’, verandert daar niet veel in. Chester Bennington laat vooral beheerste en net iets te glad geproduceerde vocalen horen. De voorheen grote strot van de leadzanger lijkt tegenwoordig heel klein en wat geknepen.

Commercieel

De rauwe riffs hebben op A Thousand Suns meer dan ooit plaatsgemaakt voor piano’s en rustiger deuntjes. Niet dat het slecht is, integendeel. Het album is goed in balans en netjes gecomponeerd. Het mist alleen iets wat Linkin Park maakt tot wat ze altijd geweest zijn. Het is net even te rustig, net even te smooth en net even te poppy. Sommige luisteraars zullen misschien vinden dat de Amerikanen een groei doormaken, maar de band lijkt eerder verzwolgen te worden door de commercie. En of dat nu als groei bestempeld moet worden?

Op de softe kant van Linkin Park die de luisteraar voorgeschoteld krijgt, zijn er enkele uitzonderingen. Zo doet ‘Wretches and Kings’ compleet met grunts, raps, tempowisselingen en rauwheid, toch even terugdenken aan de eerste twee platen. De nieuwe single ‘The Catalyst’ roept ondanks de aanwezigheid van de vele elektronica gevoelens van nostalgie op.

Kaartenhuis

Helaas, dit gevoel is voor de doorgewinterde Linkin Park-luisteraar snel ten einde. De hekkensluiter van het album, het voornamelijk akoestische ‘The Messenger’, doet het album als een kaartenhuis ineen storten. Niks actie, niks emotie, niks tempowisselingen. Nee, het is een Bennington die op een gekunstelde en zwaar overdreven manier over een onversterkte gitaar en saai aandoende piano heen probeert te zingen. Niet bepaald de kers op de slagroom.

Met A Thousand Suns bewandelt Linkin Park de met Minutes To Midnight ingeslagen weg nog verder, het verleden laat de band meer dan voorheen achter zich. Voor nieuwe luisteraars zal deze plaat met zijn gladde productie en aardig diverse inhoud een welkome aanwinst zijn. Voor diegene die vertrouwd is met het eerdere werk zal dit echter een bevestiging zijn dat de Linkin Park van tien jaar geleden niet meer bestaat.