Buckingham vs. Nicks
Met Fleetwood Mac maakten Stevie Nicks en Lindsey Buckingham een reeks klassieke platen, maar hoe relevant is hun nieuwe werk nog? Een vergelijkend warenonderzoek.
Tristan en Isolde, Romeo en Julia, Bonny en Clyde, Buckingham en Nicks. Al zijn de twee al vijfendertig jaar uit elkaar, in de muziekgeschiedenis zullen ze altijd met elkaar verbonden blijven. Zet ze samen in een studio en vuurwerk is gegarandeerd. Haal ze uit elkaar en de resultaten zijn grilliger.
De solocarrières naast elkaar
~
Buckingham verlaat Fleetwood Mac na de comebackplaat Tango in the Night uit 1987. Van een solocarrière komt echter bar weinig terecht: afgezien van het sterke Out of the Cradle uit 1991 verschijnt er lange tijd niets. De machtigste man ter wereld weet hem zo ver te krijgen zich weer bij Fleetwood Mac aan te sluiten. De manier waarop Fleetwood Mac achter Bill Clinton gaat staan is ook een eerste teken van sociaal engagement. Op Fleetwood Macs comebackplaat Say You Will uit 2003 haalt Buckingham uit naar hebberige kapitalisten die de wereld kapot maken. Dat doet hij met een cynisme dat hij in het verleden alleen voor Nicks bewaarde: ’take no prisoners, only kill’, heette het in ‘Peace Keeper’. Say You Will is het begin van een productieve periode: Seeds We Sow is Buckinghams derde soloalbum in vijf jaar.
Alle dertien Nicks
Voor haar jongste album heeft Nicks de productionele hulp van Dave Stewart (Eurythmics) ingeroepen. Het feit dat Nicks alleen met vijftigplussers werkt verklaart het gladde, gedateerde geluid van dit album. Een ander punt van ergernis vormen Nicks’ teksten. Ze heeft nog al eens de neiging gemeenplaatsen voor diepzinnige wijsheden aan te zien. Het serieus bedoelde ‘Cheaper Than Free’ slaat wat dat betreft alles:
What’s cheaper than free? You and me.
What does money not buy? You and I!
What is faster than a fast car? A beating heart
More exciting than high fashion? High passion!
Wat kost minder dan een cent? Sentiment! Eerlijk is eerlijk, er staan best een paar behoorlijke nummers op dit album, zoals ‘In Your Dreams’, ‘Moonlight (A Vampire’s Dream)’ en ‘Soldier’s Angel’, een duet met Lindsey Buckingham. Net te vaak echter lijkt Nicks de scheidslijn tussen kunst en kitsch niet duidelijk meer waar te nemen. Kortom, het wordt tijd dat Nicks met pensioen gaat.
Beetje gek, beetje geniaal
Buckingham doet op Seeds We Sow wat hij het liefste doet: helemaal zijn eigen ding. Buckingham maakt zijn solo-albums praktisch in zijn eentje, door eindeloze lagen gitaren en vocalen over elkaar te dubben. Of dit nu de beste manier is om een album op te nemen is natuurlijk de vraag. Een behoorlijke ritmesectie zou op zijn minst geen kwaad kunnen. Feit is wel dat Buckinghams methode vaak tot zeer originele resultaten leidt. Zo ook weer op Seeds We Sow. Voorganger Gift of Screws was vooral een lekker gekke plaat. Seeds We Sow laat vooral horen dat Buckingham niet alleen een beetje gek is, maar vooral ook een beetje geniaal. Die kwalificatie verdient het nummer ‘Illumination’, zijn meest poppy nummer sinds ‘Peace Keeper’, maar tegelijk zo’n nummer dat alleen door Buckingham gemaakt kan zijn.
‘Stars are Crazy’ en ‘When She Comes Down’ zijn sfeervolle kampvuur ballades. ‘One Take’ is een hoekige rocker, waarin Buckingham fel uithaalt naar zakenmensen die achter de schermen aan de touwtjes trekken en de kloof tussen arm en rijk in de Verenigde Staten vergroten. Zou hij zijn tentje al op Wall Street hebben opgezet?
I’m just another madman
I turn it off, I turn it on
And I won’t be denied
No I won’t be satisfied
Til the middle class is gone
Dan weer stevig rockend, dan weer ingetogen weet Buckingham de spanning lang vast te houden. Pas bij de laatste drie nummers verslapt de aandacht een beetje. Daarmee is Seeds We Sow een verrassend sterke plaat geworden, misschien wel Buckinghams beste. In hun hoogtijdagen waren Buckingham en Nicks aan elkaar gewaagd; anno 2011 laat Buckingham zijn ex ver achter zich.
