Met kop en krachtige schouders

Net als op The Chick Singer speelt de akoestische gitaar, die zij bespeelt à la Ani diFranco en Dave Matthews, de belangrijkste rol. Naast Kirstens stem natuurlijk, want die is prachtig, vooral in combinatie met die gitaar. Wie haar ooit heeft horen spelen zal dat zonder meer beamen. Haar liedjes zijn weer van hetzelfde niveau, dat wil zeggen erg sterk, maar het is moeilijk te zeggen in welke richting Kirsten het precies zoekt. Haar liedjes lijken hitgevoelig, maar of het ook om echte klappers gaat weet ik niet. Aan de andere kant is een gedeelte van de plaat wel iets uitdagender, maar ook de alternatieve muziekliefhebber zal niet direct toehappen. Waarschijnlijk te commercieel, zoals dat dan wordt genoemd.

Middle of the Road

Kirsten moet het hebben van wat wij the middle of the road noemen. En als je Vanilla bekijkt in die context, dan steekt deze relatief kleine vrouw met kop en krachtige schouders boven de concurrentie uit. Vanilla kent, op een wat flauwe intro-variant van Mary Had A Little Lamb na, geen zwakke momenten. De liedjes, veelal de relationele sfeer beschrijvend, mogen er stuk voor stuk wezen. Ze gaat zelfs nog wel een stapje vooruit in vergelijking tot haar debuut. Met name dankzij de uitstekende productie en de subtiele geluidseffecten die hier en daar zeer succesvol zijn toegevoegd. Dus als je The Chick Singer kon waarderen, dan is dit een verplichte aankoop.

Ik wil hier dan ook graag een lans breken voor deze songwriter. Haar muziek is een stuk beter dan wat wij doorgaans in Nederland onder onze neus gewreven krijgen in dit segment van de markt. Slinger die Kirsten maar de ether in.