Het wachten beloond

Watershed zet een zilveren kroontje op de inmiddels vijfentwintig jaar durende carrière van deze singer-songwriter. Wat het nog meer bijzonder maakt is dat dit het eerste album is dat k.d. lang zelf produceerde. Ze heeft de touwtjes van deze plaat dus stevig in handen. Het is haar elfde reguliere werkstuk en het tweede voor het Nonesuch label. Zelf zegt k.d. lang dat ze op deze plaat alle elementen die ze op al haar vorige platen aanraakte, nu weer langs gaat. Dat lijkt op een herhalingsoefening. Maar ook na meerdere keren luisteren kan ik haar niet betrappen op het herhalen van liedjes van andere albums.

Laidback mix

k.d. lang is een meesteres in het mixen van stijlen. Met haar warme, poëtische stem geeft ze je een downtempo soulgevoel dat je als een warm bad omgeeft. De Braziliaanse bossanova is verwerkt in een aantal composities. In andere composities gaat ze van de blues naar de country, waarbij de twee stijlen in elkaar vervloeien. Dit album ademt een laidback sfeer uit die je heerlijk laat ontspannen. Al bij de eerste klanken weet je dat je te maken hebt met een nieuw album van Miss k.d. lang, als je haar natuurlijk al kent. Op haar vorige album met alleen covers heb je hetzelfde gevoel. Maar nu opnieuw met eigen werk is het dubbel lekker. Ze schrijft tenslotte heerlijke liedjes. Met teksten die vragen om wat dieper beoordeeld te worden: “Als je in de hoek ligt en je wonden likt vol van verlangen naar je verloren liefde. “(eigen vertaling uit Flame Of The Uninspired). Dat nodigt uit om de tekst beter te beluisteren of te lezen.

IJzersterke opening

De opening van het album is ijzersterk. I Dream Of Spring start met een bluesy gitaar, basgitaar en drum. Tijdens het refrein komt daar de pedal steel gitaar bij, terwijl dit nummer uitgroeit tot een heerlijke torchsong. Beter kan het haast niet worden denk je dan, en dat is ook zo. Het openingsnummer is eigenlijk ook het prijsnummer van dit album. Maar we mogen songs als Sunday en Flame Of The Uninspired daarbij eigenlijk niet tekort doen. Er zijn ook verrassingen, zoals het tweede nummer, Je Fais La Planche, waarbij k.d. lang niet alleen Engels maar ook Frans in haar teksten stopt. Of wat dacht je van een banjo die in het derde nummer, Coming Home, van het album voorbij komt? Een groot nadeel van dit album is eigenlijk de speelduur. Met een magere veertig minuten is het alweer voorbij. De tijd vliegt als het mooi is!