Terug in de nineties

In 2004 verrees I do I do uit de as van de band Land. De toen nog driekoppige band kwam al in mei van dat jaar met een eerste demo, die lovend werd ontvangen door de pers. Dit jaar is het debuutalbum None uitgekomen bij het Nederlandse label Alien Do God. De opnames vonden plaats in Boston met producer Chris Brokaw (bekend van de bands Come en Codeine). De plaat werd gemixed door Paul Q. Kolderie, die eerder werkte met grote namen als Radiohead, The Pixies en Dinosaur Jr. Na de opnames werd er een vierde lid toegevoegd aan de band, bassist Jeff Goddard van het ter ziele gegane jazzrock-fenomeen Karate. Basgitarist Jonas Tournicourt schuift door naar zijn geliefde instrument de gitaar.

Ruwe popmuziek

Het geluid van I do I do valt te omschrijven als indie/rock met hier en daar grunge invloeden en een melancholische ondertoon. Een sound die doet terugverlangen naar de jaren ’90. Heel fijn is de wat ruwere, complexere, songstructuur, die de luisteraar uitdaagt om de nummers meerdere keren te beluisteren voordat hij ze goed te pakken krijgt. Het zijn geen zoete popliedjes die er met de paplepel worden ingegoten. Erg overtuigend zijn de gitaarpartijen van zanger/gitarist Stefaan Decroos. Veel nummers zijn voorzien van meerdere gitaarpartijen, die naadloos in elkaar overgaan. Vocaal overtuigt Decroos een stuk minder, de zang mist het ruige dat wel in de muzikale begeleiding zit.

Helaas zit er niet veel variatie in de nummers en zelfs na een aantal luisterbeurten klinken de dertien tracks een beetje als een eenheidsworst. De uitbreiding van trio naar kwartet door middel van de toevoeging van Jeff Goddard (die op deze cd dus nog niet meespeelt) lijkt dan ook zeer welkom. Hij kan met zijn meeslepende rake basloopjes de nummers van meer ondertoon voorzien en zo de muziek van I do I do misschien net dat extraatje geven. Ondanks dat is I do I do zeker een naam om in de gaten te houden.