Onsamenhangend geheel
.
Aan een verzameling B-kantjes kleven eigenlijk altijd nadelen: de nummers zijn afkomstig uit verschillende periodes in de carrière van een band en de collectie vormt vaak geen coherent geheel. En omdat vele compilatiealbums regelmatig een vergaarbak zijn van onbekendere nummers en alternatieve versies is de kwaliteit vaak nogal wisselvallig. Helaas is dat ook het geval op B, een verzameling met voornamelijk B-kantjes van de Britse band ~
Uit bovenstaand rijtje wordt wel duidelijk dat er van alles te beleven is op B. Helaas komt dat het tempo van de cd niet ten goede en levert het een nogal wisselende kwaliteit op. Van veel nummers is het duidelijk waarom ze de reguliere albums niet hebben gehaald. Qua niveau doen ze toch net onder voor het materiaal van de vier eerdere cd’s. B klinkt niet als een coherent geheel in de oren, het is een ratjetoe aan losse nummers. Wat is bijvoorbeeld de toegevoegde waarde van één remix en één livenummer op een totaal van dertig tracks?
Ongeveer de helft van alle songs kennen we al in een andere versie. Het zijn alternatieve versies van nummers van de eerste vier cd’s, zoals ‘Proof’, ’86TV’s’ en ‘Over My Shoulder’. De meeste van deze nummers zijn niet van het origineel te onderscheiden en hadden daarom net zo goed achterwege gelaten kunnen worden. En het gaat toch ook wat ver om ‘Twist’ te verkopen als de ‘Franse versie’, omdat er een aantal keren ‘Je t’aime’ in plaats van ‘I love you’ wordt gezongen?
Geen verhaal
Twee cd’s met rommel die nog in de kast lag, dat is B zeker niet. Maar een strakke compilatie die wat toevoegt aan het al uitgebrachte materiaal is het evenmin. Een regulier album vertelt doorgaans een verhaal. Al mag je dan misschien geen specifiek verhaal verwachten op een compilatiealbum, bij beluistering van B blijkt het toch ook aan spanning te ontbreken, alsmede de drang om verder te willen luisteren. B is een verzameling losse nummers, zonder kop en staart. Twee cd’s lang luisteren we naar songs die we al kennen of naar nieuwe nummers die kwalitatief wat minder zijn dan dat we van I Am Kloot gewend zijn.
B zou een sterker overzicht geweest zijn als de band ervoor had gekozen om de wél interessante nummers – die er absoluut ook op staan – te verzamelen op één sterke cd. ‘Deep Blue Sea’ of ‘The Face of Alabaster’ bijvoorbeeld, twee pakkende songs waarin optimaal gebruik wordt gemaakt van het beperkte instrumentarium van de band. Helaas zijn het uitzonderingen. Op naar het vijfde studioalbum dan maar.
