Minimalistische huisvaderliedjes

Paul Hayden Desser is afkomstig uit Toronto en blijkbaar valt daar niet veel te beleven. In interviews vertelt hij dan maar uitgebreid over het wisselen van tandarts, iets dat hij onlangs deed. Bij de oude tandarts waren er altijd parkeerproblemen, de nieuwe bevalt veel beter. Ze hebben er een tv-scherm waarop je de werkzaamheden in je mond live kunt volgen en ze sturen je zelfs een sms’jes als je afspraak naderbij komt. Een moderne tandarts. Zoals je soms van tandarts verandert, zo is het ook verstandig om eens van platenlabel te veranderen, redeneerde Hayden. Us Alone is de eerste plaat die hij niet uitbrengt bij zijn eigen kleine Hardwood Records, maar bij het grote Canadese label Arts & Crafts. Een grote, moderne platenmaatschappij brengt Hayden wellicht verder dan hem tot nu toe in eigen beheer is gelukt.

Vader Hayden

Hij is een ouderwetse figuur. ‘Ik leef in het verleden’, zegt hij zelf. Nieuwe media waren Hayden vreemd en bij de meeste van zijn albums besteedde hij nauwelijks tijd en energie aan het promoten van het nieuwe werk. De mensen zouden hem wel vinden, dacht hij misschien. Of hij heeft gewoon niet zo’n behoefte aan een groot publiek. Veel verder dan de voorprogramma’s van The National en Feist is hij dan ook nooit geraakt. Maar voor Us Alone zijn de dingen veranderd. Een nieuw platenlabel dus, en Hayden is tegenwoordig te vinden op Facebook en Twitter. Maar de belangrijkste verandering sinds The Place Where We Lived, het laatste album uit 2009, is dat Hayden vader is geworden.

Al gelijk in het mooie openingsnummer ‘Motel’ begint Hayden over het vaderschap. Eerst lijkt het nummer nog te gaan over jeugdige minnaars die op weg zijn de nacht door te brengen in een motel, maar halverwege blijkt opeens dat vader Hayden een nachtelijke tour maakt in zijn auto, in de hoop dat de kleine naast hem hierdoor eindelijk in slaap valt. Mooi is ook het tweede nummer, ‘Just Give Me A Name’, een voorbeeld van een typisch Hayden-liedje. De mompelende, nauwelijks verstaanbare zang en een trage, kabbelende melodie. Het is allemaal heel minimaal, nauwelijks aangekleed.

Minimalistisch en verfijnd
‘Blurry Nights’, een duet met zangeres en stadgenoot Lou Canon, klinkt dan opeens veel energieker. Mede door de wonderschone inbreng van Canon is dit liedje ongetwijfeld het hoogtepunt van de plaat. Weer gaat het over het ouderschap en de onzekerheid die daarmee gepaard gaat: ‘I don’t know how to do this / but will you be with me right know’, zingen Hayden en Canon. Toch is het niet voortdurend hosanna op Us Alone. Steeds is de instrumentatie minimaal en dat werkt niet bij elk nummer. Dan duurt zo’n liedje vooral erg lang. ‘Old Dreams’ en ‘Oh Memory’ zijn hier voorbeelden van, er komt geen einde aan. Hayden bespeelt alle instrumenten zelf en er is weleens beweerd dat hij ze gewoon niet zo goed kan bespelen. Daarom zou het allemaal zo minimalistisch klinken. Maar dat gaat te ver, daarvoor zitten veel van de liedjes te verfijnd  in elkaar.

Het is allemaal wel erg braaf en volwassen. Hier is duidelijk geen rebelse rock-‘n-roller aan het werk, maar een bedachtzame huisvader die zijn kleine wereldje bezingt. Hayden’s slaapkamer is zijn studio en sinds het vaderschap besteedt hij zijn tijd daar efficiënter dan voorheen. Er zijn geen zeeën van vrije tijd meer, ’s nachts kan er bijvoorbeeld niet meer worden gewerkt. In zijn slaapkamer heeft Hayden een heel persoonlijke, kleine plaat gemaakt, met daarop een aantal prachtige minimalistische liedjes.