Muziek / Album

Shit, Goddamn!

recensie: Eagles of Death Metal – Love Peace Death Metal

De woestijn. Dat is broeierigheid, hitte, dorst, zand, paranoia, zompigheid en zweet. Kyuss, de grondlegger van de stonerrock, kwam uit Palm Desert. Na vier broeierige platen kwam er een eind aan de band, uit onvrede met het pushwerk van de platenmaatschappij. Maar frontman Joshua Homme is een bezig bijtje en na verschillende volumes Desert Sessions en drie platen met Queens of the Stone Age is er dan nu het project Eagles of Death Metal. De stoere bandnaam wordt gecompenseerd door de titel van de plaat: Peace Love Death Metal.

~

Vergis je niet: Eagles of Death Metal is in de verste verte geen death metal. Love Peace Death Metal is veeleer een garagerockplaat, in drie dagen opgenomen door een stel vrienden. Alleskunner Homme heeft voor deze plaat de bijnaam Carlo Von Sexron aangenomen en is in die hoedanigheid achter de drumkit gaan zitten en doet de tweede stem. Vriend Jesse “the Devil” Hughes doet gitaar en zang en Timmy “Tipover” Vanhamel (van Millionaire) complementeert het trio met gitaar en zang. De titel van de plaat doet al enig zelfspot doorklinken en dat blijkt gerechtvaardigd. Het eerste nummer, I Only Want You, klapt er heerlijk in. Jesse Hughes klinkt met zijn falsetstem bijna hetzelfde als Homme. De gitaarrifjes zijn heerlijk ongecompliceerd en de drumpartijen van Homme zijn haast machinaal en lopen als een trein. Deze plaat moet perfect zijn voor in de auto, of liever nog: in de vrachtwagen. Heerlijk zompige, slome en vette rock die doet denken aan bijvoorbeeld de Stones, The White Stripes, Lynyrd Skynyrd of Jon Spencer. Zanger Hughes kreunt en hijgt bij tijd en wijle net zo geil als Spencer. Of, zoals op het lekkerste nummer van de plaat, Whorehoppin: “Shit, goddamn. I’m a man.”

Luchtig

Love Peace Death Metal is een luchtige plaat geworden, die bol staat van de humor en zichzelf geen moment te serieus neemt. Maar het ook geen niemendalletje. De intelligentie die zo goed hoorbaar is in Queens of the Stone Age valt ook hier te horen. De basis van de nummers is de drum van Homme, waar overheen meestal een rauwe gitaar is te horen. Hierop zingt en hijgt de zanger teksten als “It’s so easy”. Hier overheen horen we dan weer licht psychedelische gitaarloopjes of een piano. De constante groove werkt zo aanstekelijk dat het bijna onmogelijk is om stil te blijven zitten tijdens het luisteren en halverwege de plaat worden we ook nog getrakteerd op een wel heel aparte cover van Stuck In The Middle With You. Doordat het zo low-budget is opgenomen klinken de nummers wel erg hetzelfde maar wat maakt het uit: als het zo lekker is, who cares!